Ragıp Karadayı

​İbrahim Hakkı Hazretleri ne buyurmuştu: “Malınla cömert, sırrınla cimri ol ki, mal veren aziz, sır veren zelil olur…”

"Rabbim diledikten sonra hiçbiri olmasaydı yine yaşardık. Allahü teâlâya ne kadar hamd ve şükredersek edelim yine azdır!"

Naciye ana, karşılıksız iyilikte bulunan antikacıya gönlünden geçenleri yazma ihtiyacı hissediyordu.

Akşamüstü güneş batarken, kış olsa da İstanbul ne kadar da güzelleşirdi aman Allah’ım!

​"Gözlerimi kapıyorum görür gibi oluyorum sizin sonsuz huzurunuzu, ebedî mutluluğunuzu..."

"Gönlü biricik oğlunuz tarafından fethedilmiş kazâzede bir ihtiyardan, muhterem hanımefendi kardeşime!.."

“Dürüstlük size fazla arkadaş kazandırmaz, fakat her zaman iyi dostlar kazandırır.”

"Ah Ali’m Ah! Yüreğim ağzıma geldi! Sabahtan beri kaç defa ölüp ölüp dirildim âdeta biliyor musun?"

​Ali, Edirnekapı’ya geldiklerinde arabadan inmek istedi, lakin ihtiyarın parayı annesine teslim etmesi emrini hatırladı.

​Evine dönerken küçük Ali, köyünü, babasını hatırladı. O gün ne güzeldi.

Huzur, saadet pek uzaklarda, Kaf Dağı’nın ardında zannedildiği için mi ne kolay kolay gülmüyor insanoğlunun yüzü…

​Hasan dede, cüzdanını çıkardı, içinden bir deste para çekti ve derinden gelen bir huzurla saydı...

“Böyle ders çıkar, diye anlatmadım Ali’m! Sadece guguk kuşlarına atfedilen masalı anlattım!.."

​Çocuklar, öyle temiz kalpliymişler ki çoban olmaktan pek şikâyetçi bile olmamışlar.

​"Hikâye bu ya bir annenin bir oğlu ile bir de kızı varmış. Birinin ismini Ay, diğerininkini de Yıldız koymuş."

​"O kıymetli saati sarsmadan, yavaşça yanıma getir, şöyle yakından bir daha alıcı gözüyle inceleyeyim!"

​"İnsanlar; böyle pek nadide olan antikaları; ucuza alabilmek için tuzak kuruyorlar evlat!.."

​Hasan dede, bütün kuvvetini toplayıp cüzdanını açtı, içinden bir iki yüzlük çekti, Ali’ye uzattı.

"Beni arabanın çarptığı yerden buraya sen getirdin. Onun için gözümde kahramansın..."