Seçkin Başkan

Yaşar kahveden içeri girer girmez kendisini beklemekte olan Haydar'ın yanına gidip bir sandalye çekti. Sıkıntılı olduğu belliydi. Haydar alaycı bir gülümseme ile göz kırptı: - Ne o aslanım, suratından düşen bin parça, hayırsız bir şey mi var?

Hacer yutkundu. Korku dolu gözlerle masadakilere baktı. Hayatı boyunca yalan söylememeyi öğrenmişti. Fısıltıyla konuşmaya başladı ve başından geçenleri en başından anlattı. Münevver Hanım kollarını masaya dayamış, dikkatle dinliyordu Hacer'i. Gözleri dolu dolu olmuştu. O ana kadar sert tutumundan taviz vermeyen Betül yumuşamıştı. Merakla sordu:

Hikmet Kemal Bey emekli bir banka müdürüydü. İkinci kattaki dairenin kapısını çaldıktan sonra iki adım geride duran Hacer'e döndü: - Burası benim evim kızım. Hanımım evde, şimdi senin karnını doyururuz.

Hacer belediye otobüsünün geldiği son durakta inince tedirgin gözlerle bakındı çevresine. Hiç bilmediği bir yerdeydi. Nereye gideceğinden haberi yoktu. Öylesine yürümeye başladı. Karnı acıkmıştı. Bir simitçi görüp adımlarını hızlandırdı. Bir simit aldı. On dakika sonra karnı doymuştu. Hava güneşin batmasıyla soğumaya yüz tutmuştu.

Yaşar akşama doğru eve geldiği zaman uzun süre çaldı kapıyı. Sonunda sinirlenerek şiddetli bir tekme vurarak kilidi kırıp açtı. Köpürüyordu hiddetten.

Hacer kuşkulu gözlerle etrafına baktı. Kimsenin kendilerini dinlemediğinden emin olduktan sonra fısıltıyla konuştu: - Sana güvenebilir miyim Nezihe Abla?

Haydar telaşlı bir tavırla girdi kahveden içeriye. Kendisini beklemekte olan Yaşar'ın yanına gelip hemen bir sandalye çekti:

Haydar kahvecinin getirdiği çaydan büyükçe bir yudum aldıktan sonra arkasına yaslandı: - Beklerler mi bilmem... Konuşurum ama bu sefer seni götürmeyeceğim.

Yaşar sallanarak caddeye çıkmıştı. Ağzının içi zehir gibiydi. Hakan'ın gitmesine sinirlenmişti ama onun asıl üzüntüsü yağlı bir kapıdan alacağı paranın hayal olmasıydı: "Utanmaz velet, kılımı kıpırdatırsam namerdim, baksın başının çaresine..."

Hakan küçücük bedeninden beklenmeyen bir çeviklikle hızlı hızlı yürüyordu. Bir an önce evinin bulunduğu yerden uzaklaşmaya çalışıyor, babasının kendisini yakalamasından korkarak sık sık arkasına bakarak bir an önce uzaklaşmak için çabalıyordu. Tanımadığı bir aileye verilmek onun küçük beyninde son derece ürkütücü bir şeydi.

Hacer küçücük odanın içinde çaresizce çırpınıyordu. Yaşar mahmur gözlerle etrafına bakındı: - Nereye gitmiş peki?

Hacer sabah gözlerini açınca uyku sersemliğiyle etrafına bakındı. Yaşar'ın sedirin üzerinden horultusu geliyordu.

Hacer akşam pazarının atılmış mallarından topladığı bir torba yiyeceği eve getirip güzelce yıkadı. Biraz domates, bir tane karnabahar, birkaç tane de elma bulmuştu. Dış yaprakları çürümüş, pörsümüş bir marul ile birkaç tane de soğan vardı topladıkları arasında. Hemen tencereyi koyup bir yemek pişirdi. Hakan sabahki konuşmasından sonra bir daha hiç ağzını açmamıştı. Kendi başına sedirde oturuyor, camdan dışarı bakıyordu. Hacer onun küçücük kafasından neler geçtiğini bilmeyi çok isterdi. Yemeğin altını kapattığı sırada kapının şiddetle vurulduğunu duyarak irkildi. Yaşar'ın sesi evin içine dolmuştu:

Yaşar sıkıntılı bir soluk aldıktan sonra elindeki kağıtları fırlatıp attı masaya:

Hacer üzerinden bir hafta geçmesine rağmen hâlâ ağlıyordu. Bir haftadır kocası eve gelmemişti. Oğlunun karnını doyurabilmek için insanlara el açmaktan utanıyordu artık. Ev tamtakırdı. Beş kuruş parası dahi yoktu cebinde. Sabah Hakan uyurken mantosunu giyip evin arka tarafındaki boş araziye çıktı. Elinde bir naylon torba bir de kör bıçakla yiyebilecekleri bir ot arıyordu. Oğlu açtı. Kendisi açtı. Bütün bunları yaşarken kendi kendine üzülmemesi gerektiğini telkin etmeye çalışıyordu:

İpek Hanım büyük bir zevkle hazırladığı bebek odasından dışarı hiç çıkmıyordu.

Yaşar parayı aldıktan sonra hemen bir taksiye atlayarak Beyoğlu'na çıkmıştı.

Hacer o gün bir cenaze gibi dolaştı evin içinde. Ne yaptığını bilmeden, gözyaşları hiç kesilmeden küçücük odanın içinde deliler gibi dolandı.

Mahkeme uzun sürmemişti. Birkaç sorudan sonra tarafların beyanları dinlenmiş ve hakim küçük Nalân'ın velayetini bundan böyle Kozdağlı ailesine vermişti.

Avukat İhsan Bey, Ferit ve İpek Kozdağlı'yı kapıda karşıladı.