Yılmaz Öztuna

ABD, Afganistan'da yaptığını, Irak'ta da yaptı: Bu ülkelerde meşru hanedanlarının başı olan prensleri bile tahta çıkarmadı. Her iki ülkede de kral geldi geliyor söylentileri döndü dolaştı, gerçekleşmedi. Afganistan'ı ve Irak'ı tabiatiyle kral yönetmiyecekti. Sadece tahtta kalacaktı. O halde Amerika niçin istemedi?

20. yüzyıl 1901-2000 yıllarıdır. Takvime göre böyledir. Tarih ilmi bakımından karakteristik 20. yüzyıl ise 1918-1990 arasıdır. Sovyetler'in dağılması ile, yepyeni bir döneme girdik.

Üç buçuk yıl süren üçlü koalisyon döneminde, Avrupa Birliği'ne, hattâ Avrupa standartlarına ve hattâ düpedüz Avrupa'ya yaklaşım kifayetsizdi. Avrupa Birliği'ne taraftarız diye başlayıp ama diyerek olmaz şartlar ileri sürdüler.

Sağ ve Sol platformlarımızda, ABD'nin kararlı hasımları vardır. Washington ne yaparsa yapsın beğenmeleri mümkün değildir. Amerika'nın Irak'ta asayiş, bayındırlık ve yönetim sağlamakta gösterdiği inanılması zor boyutta beceriksizlik karşısında, bu Sağ ve Sol mensubu vatandaşlarımız çok seviniyorlar.

Irak'a Türk askerinin gönderilmesini engellemek isteyenlerin birinci hedefi, Türkiye ile ABD arasındaki stratejik ittifakı bozmaktır. NATO içinde müttefikliğimizi epey aşan böylesine bir bağlaşıklık, çok devleti rahatsız ediyor. Uykuları kaçanlar var. Türkiye'nin milletlerarası söz sahibi olmasından, Irak'ta sözünü geçirmesinden korkanlardan tutunuz da, Türk deyince tüyleri ürperen manyaklara kadar, çok hasmımız mevcuttur.

Yargıtay ve Yüksek Seçim Kurulu, son seçimlerde, bölücü ve pek solcu olmakla suçlanan bir partinin devlete sahte evrak tevdi ettiğine karar verirse, baraj çizgisine çok yaklaşan Doğru Yol Partisi, 67 milletvekili ile Türkiye Büyük Millet Meclisi'ne giriyor. Cumhuriyet Halk Partisi'nden 24 ve Adalet ve Kalkınma Partisi'nden 43 milletvekili düşüyor.

Marksist ve ırkçı bir terör örgütü olan PKK, otuz binden fazla çoğu Kürt vatandaşımızın kanına girdikten sonra, KADEK adını aldı. Gûyâ siyasallaşmış ve komünizmden sosyalizme geçmişti. Kendi kendine Türkiye'ye karşı ateşkes ilan etti! Ancak Türkiye'nin Kürt asıllı vatandaşlarımıza haklarını tanımakta direnmesi(!) üzerine, 1 Eylül'den itibaren ateşkesi kaldırdı!

Irak'ta tansiyon çok yükseldi. Şiiler, liderlerini Sünnîlerin öldürdüğünü (ve Amerika'nın buna göz yumduğunu) ileri sürüyorlar. Bu iddianın sonunda mezhep savaşı çıkacağı beklentisine, az ihtimal veriyoruz. İki taraf da Arap olduğu için, anlaşmazlık bir din savaşına dönüşmez. Ama karşılıklı eylemler sürüp gidebilir.

Birleşmiş Milletler'in Bağdad merkezini bomba ile -içindeki insanlarla birlikte- yok etmek, yeterli derecede vahşi bir terör eylemi idi. Necef'teki trajedinin boyutları ise doğrusu şaşırtıcıdır. Bir din adamını öldürmek için Hazret-i Ali bile kaale alınmamıştır.

Hazret-i Ali Efendimiz'in kapısında bomba patlatan bir toplumun ne mene Müslüman olduğunu rahatça sorgulayabiliriz. Ve böyle bir toplumun biz Türkler'e karşı duygularını sağlıklı şekilde değerlendirmemize de yardım edebilir. Irak halkına danışarak Amerika'ya karşı politikamızı düzenlemeye kalkmayalım. Siyasetin gerçeklerine aykırı bir yerlere düşer, orada kalırız. Tereddütlerimiz ve çekingenliklerimiz açığa çıkar. Ayrıca gülünçtür. Ama elbette Iraklılar'la konuşalım, her zümresiyle temasımız bulunsun. Romantik sonuçlar çıkarmayalım. Zira her zümre kendi menfaatine göre söz söyleyecektir. Türk'ü düşüneceklerini sanmıyoruz. Gerçek böyle olmakla beraber, Irak'ta Irak halkı için çalışacağız. Menfaatlerimizi savunurken, Irak halkına zarar vermeyeceğiz.

Sıcak ve sevgili Ağustos... Sona ermek üzere. Bizim zafer ayımızdır. Bilhassa son haftası... Malazgirt'ten (1071) Büyük Zafer'e (1922) kadar, Türk'ün bu topraklarda yaşamak hakkını tescil eden nice savaşı, Ağustos içinde gerçekleştirdik. Ağustos içinde Mohaç'ı (1526) kazanarak Macaristan'ı aldık, Orta Avrupa devleti olduk. Vadisseyl'i (1578) kazanarak Fas'ı aldık ve bütün Kuzey Afrika ülkelerini Katolik Latin Afrika durumuna düşmekten kurtardık.

Komşumuz ve dostumuz aşiret reisi Celal Talabani, Tokyo'da Japon hükümetine ve Canberra'da Avustralya dışişleri bakanına bizi, Türkler'i, Türkiye'yi, bilhassa Türk Silahlı Kuvvetlerini şikayet etti. Türk askerinin Irak toprağına gelmemesi için destek istedi. Bu arada Avustralya'nın Sydney şehrinde MHA ajansına verdiği demeçte şunları söyledi: "Irak Konseyi sıfatıyla, Türk askeri istemediğimizi ABD'ye ilettik. Türk ordusu, Güney Kürdistan'a silah sokmaya ve Türkmenler'i kışkırtmaya çalışıyor. Güney Kürdistan'a gelirlerse peşmergeleri silahtan tecrid edeceklerdir. Kürdistan parlamentosunu kapatacaklardır. Artık tank ve top gibi ağır silahlarımız var. Türk ve İran askerinin ülkemize girmesi eskisi kadar kolay değil. Türk askerinin topraklarımıza gelmemesi, bizim açımızdan büyük kazanç oldu. Ama Amerikalılar Irak'tan çekilirse, Türkiye ve İran ordularının topraklarımızı işgalini hiçbir güç önleyemez."

Hükûmet, gündemdeki ağırlıklarını asla kaybetmeyecek olan AB, ABD, Irak gibi dış sorunları daha kudretle üstlenebilmek için, içeride tansiyonu düşürmelidir. AK Parti'nin silinip gitmesini isteyenler, içeride mesele çıkararak yıpratmaya çalışırlar. Bu metod her dönemde kullanıldı. Sonuç da alındı ama Türkiye zarar gördü.

Irak'ta, hele Kuzey Irak'ta, Türk kalarak yaşamak, zor iştir. Bulgaristan'da da öyle idi, bugün bu ülkede Türkler'in hemen hemen problemi yoktur. Irak'ta Türkmenler'in durumu daha naziktir. Zira hem Kürt, hem Arap baskısına, zulmüne, kıyımına maruzdurlar. Üstelik Irak'ta demokrasi ümidi yoktur. Binaenaleyh Irak Türkü sağlam durmak mecburiyetindedir. Arkasında yalnız Türkiye vardır. Iraklılar'ın arkasında ise 20 Arap devleti, Kürtler'in yanında ABD ve Avrupa bulunuyor.

Orta Şark, hararetlendi. Şiddet ve kaba kuvvet belirginleşti. Osmanlı'nın asırlarca Pax Ottomana'ya mahsus düzenle bir arada tuttuğu bunca ülke, Balkanlar ve Kafkasya, Kuzey Afrika ve Orta Doğu, birbirine hasım güçlerin kan döktükleri, yakıp yıktıkları, barbarlık ve vandalizm'in envâi çeşidini sergiledikleri memleketler hâlindedir. Hani İngilizler, Fransızlar, Ruslar ve diğerleri, o eyaletlerimizi biz Türkler'den daha iyi yöneteceklerdi? İddiaları bu idi. Yirmi, otuz yıl zor tutunabildiler. Bugün Birleşik Amerika, aynı iddiadadır. Ve aynı âkıbete doğru gidiyor görüntüsü veriyor. İsrail'de Yahudi-Filistinli çatışması en berbat boyutlarda alev aldı. Irak'ta Türkmen-Kürt savaşı başladı. Dişlerine kadar silâhlı Kürtler ve silâh taşımaları yasak Türkmenler...

Cihan devleti Amerika, Afganistan ve Irak'ın işgalini Dünya enerji kaynaklarına egemen olmak motifine dayandıracak değildi ya... İkinci sebebi söyledi: Terörle savaş... Üçüncü sebep İsrail'in güvenliği ve barışa kavuşmasıdır ki, yarım ağızla telâffuz edildi.

Türkiye, milletlerarası istatistik verilerinde ve değerlendirme raporlarında, soygun düzeni içinde yaşayan ülkelerin başlarında yer alıyor. Bu husus, dış dünyada kredibilitemizi çok düşürüyor, saygınlığımıza halel getiriyor. Hatta politikacılarımıza, böyle bir düzenin bir parçası gibi bakılıyor. Milletvekillerinin Batı'da olduğu gibi seçilir seçilmez para pul işleriyle ilişkilerinin kesilmemesi, milletvekili statüsünün bir türlü yürürlüğe konanaması, Yüce Meclis'i bile şaibe altında bırakıyor.

Orta Irak'ta Türk tümeni, ABD ile stratejik ittifakımızın (müttefikliğimizin, bağlaşıklığımızın) yeniden kurulmasıdır. İskenderun, fezleke, Süleymaniye olayları geride bırakılmış demektir. Orta Irak'ta bir Türk tümeni, stratejik ittifakın tabii sonucu olarak Amerika'nın İran politikasında da yanında bulunacağımızın işaretidir. Kimse şüphe etmesin.

Kuzey Irak'taki arada Ankara'ya gelen dostumuz iki aşiret reisinden Talabani, Irak'ta Türk askeri istemedikten başka, Pakistan askeri de arzu etmediklerini söyledi. Acaba Monako veya Maldiv askerine iltifat buyurmazlar mı idi? Talabani ve emsali bu derecede tafra satmak çizgisine nasıl geldiler? Bizim kusurumuz var mı? Elbette var. İlk Körfez savaşında Kuzey Irak'ta ve Basra Körfezi'nde sancak göstermedik. Özal'ın ne kadar hayal kırıklığına uğradığını biliyorum. Bu defa da, hava alanlarını ve limanları düzenleyip topraklarımızı kiraladığımız insanları, İskenderun Körfezi'nde güneş altında bekletmeyi marifet sandık. Diğer hatalarımız yanında bu politik hatalarımızı hatırlamak yeter de artar bile.

Nice zaman oldu, Türkiye gündemi, Irak'a kilitlendi. Demokrasinin tatlı atmosferini içimize sindire sindire her türlü görüşü dile getirdik. Sonunda devlet kararı oluştu: Irak'ın dışında kalmamızda sayılamıyacak kadar çok sakınca olduğu anlaşıldı. Yeni bir sakarlık yapmazsak, Irak'a gidiyoruz. Gösteriş için değil, güçlü bir şekilde gideceğiz.