Abdüllatif Uyan

İbrâhîm Halîlullah, Filistin'den Mekke'ye, Teşrîf etti Hazreti "İsmâil"i görmeye. O ise, o sırada "Zemzem"in yakınında, Okunu düzeltirdi bir ağacın altında. Görünce babasının uzaktan geldiğini, Koşarak, hürmet ile öptü iki elini.

"Zemzem"i yer altından çıkarınca Cebrâil, Kana kana içtiler Hâcer ile İsmâil. Onlar tek başlarına sürerken orda hayât, Geldi bir gün o yere, Yemen'den bir cemâat. "Cürhüm" kabîlesine mensuptu bu kişiler, Hâcer'den izin alıp, oraya yerleştiler.

İbrâhîm Halîlullah, "Hâcer"le "İsmâil"i, Kâbe'nin yakınına bırakıp döndü geri. Ve Hâcer'in gözünden kayboluncaya kadar, Gidip, sonra yüzünü "Kâ'be"ye döndü tekrâr. Ellerini kaldırıp dedi ki: (Yâ ilâhî! Sana emânet ettim onları bizâtihî.) Hâcer de geri gelip, yerden aldı oğlunu, Emzirip, şefkat ile bağrına bastı onu.

Halîlullah, el açıp duâ etti: (Yâ Rabbî! Bana sen, sâlihlerden bir "Oğul" bağışla ki, Halkı dîne dâvette, yardımcım olsun benim, Gurbete çıkınca da olsun yâr ve refîkim.) Hazreti "Sâre"nin de böyle idi murâdı, Lâkin o ana kadar olmamıştı evlâdı.

"Lût Nebî"nin evini, sararak o kâfirler, Dediler: (O gençleri, çabuk getir bize ver!) O, buna çok üzülüp, buyurdu ki: (Ey kavmim! Allah'tan korkun, bunlar, misâfirimdir benim.)

"Lût aleyhisselâm"ın, kavmini helâk etmek, Üzere, Hak teâlâ göndermişti üç melek. Hem de o melekleri, bu kavmin helâkine, Gönderirken, onlara emretmişti ki yine;

Lût kavmi, her geçen gün, daha da azarlardı, Ve kötülüklerine, kötülük katarlardı. Öyle çok daldılar ki, zulüm ile günâha, Toprak bile tahammül edemez oldu daha.

Lût Peygamber, kavmini, usanmadan, yılmadan, "Allah'ın birliği"ne, çağırırdı durmadan. Lâkin o insâfsızlar, inkâr ederdi yine, Hattâ taş atarlardı, mübârek bedenine. Fakat korurdu onu, Allah'ın himâyesi, Etmezdi hiç isâbet, zîrâ tek bir tânesi.

Vaktâ ki "Lût peygamber", geldi Sedum şehrine, Çıktı o havâlinin, yüksekçe bir yerine. Oradan, insanlara seslendi ki: (Ey kavmim! Ben size, Rabbimizden gelen bir peygamberim. Sizi çağırıyorum, tek olan bir Allah'a, Zîrâ "Allah"tan başka, bir ilâh yoktur daha.

Hazret-i İbrâhîm'in, kardeşinin oğluydu, Siyah gözlü ve güzel, iri, orta boyluydu. Bütün iyi huylara, sâhip idi ne varsa, Cömertliği ve sabrı, meşhûr idi bilhassa. Hazret-i İbrâhîm'le, o da, Bâbil şehrinden, Birlikte hicret etti, o "Nemrûd"un şerrinden.

Henüz vefât etmeden, oğlu İsmâil'ini, Çağırıp, yaptı O'na, en son vasiyyetini. Buyurdu ki: (Ey oğlum, alnında parlıyan "nûr", Son peygamber hazret-i Muhammed'in nûrudur. Bu ulvî emânete ederek tam riâyet, Onu, "temiz" ve "afîf" hanımlara teslîm et.

"Hazret-i İbrâhîm"i, Rabbimiz kendisine, "Dost" edinip ve bunu bildirince kendine, Melekler dediler ki: (Yâ Rabbî, hikmet nedir? İbrâhîm, sana nasıl halîl, "Dost" olabilir?

"İbrâhîm Halîlullah", bir deniz kenarında, Bir "hayvan leşi" gördü, bir miktâr uzağında. Baktı ki, denizden ve karadan birçok hayvan, O leşin üzerine, "üşüştüler" her yandan.

"Sâre" ile Hâcer'i, alıp bir gün yanına, Hicret etti Mısır'dan, Filistin diyârına. "Sebu" denen bir yere yerleşti onlar, fakat, Kupkuru bir yer olup, yok idi "su" ve "hayât". İbrâhîm Halîlullah, "yiyecek bulmak" için, Heybesini alarak, yola düştü ve lâkin, O bölgeden şehire, yol çok idi varmağa, Varsa bile, "parası yoktu" buğday almağa.

"İbrâhîm Halîlullah", Rabbinin emri ile, Yaptı hazırlığını, "göç etmek" gâyesiyle. Kardeşinin oğlu "Lût" ve zevcesi "Sâre"yi, Alıp geldi Harrân'a, terk ederek o yeri.

"İbrâhîm Halîlullah", Nemrûd'un ateşinde, Yanmayınca, kâfirler kaldı hayret içinde. Birkaç kişi, insâfa gelip îmân ettiler, Lâkin büyük çoğunluk, îmâna gelmediler.

"Halîl"i, mancınığa götürüp bağladılar, O anda, göklerdeki melekler ağladılar. Dediler: (Ey Rabbimiz, "bir dostun" var ki senin, Kalbi, muhabbetinle doludur o kimsenin.

"İbrâhîm Halîlullah", Nemrûd'un ateşine, Atılıp da, havadan tam düşerken içine, "Cibrîl" ile "Mikâil", gelip O'nu tuttular, Yavaşça indirerek, bir yere oturttular.

"Halîl"i, mancınığa götürüp bağladılar, O anda, göklerdeki melekler ağladılar. Dediler: (Ey Rabbimiz, "bir dostun" var ki senin, Kalbi, muhabbetinle doludur o kimsenin. Ateşe atıyorlar kâfirler o dostunu, İzin ver, kurtaralım ateşten gidip O'nu.) Sonra kurtlar ve kuşlar, cümle vahşî hayvanlar, "Onu kurtarmak" için, çâreler aradılar.

Nemrûd, "Halîlullah"ı, atıp zindan içine, Başladı daha sonra, "ateş yakma" işine. Onun tâlimâtiyle, bağırdı bir münâdî; (Herkes odun toplayıp, şu yere yığsın haydi! Bu, Nemrûd'un emridir, her kişi taşıyacak, Muhâlefet edenler, ateşe atılacak.)