Ferda İlhan

"Tuncer bir eliyle torbayı alırken diğer elini cebine daldırdı gülerek. İşte tam o anda bütün hızıyla kaçmaya başladı. Bakkal çevik davranıp tezgahın arkasından fırlamıştı. Bir yandan bağırıyor, bir yandan da koşuyordu çocuğun arkasından..."

Öğlenden beri yiyecek bir lokma ekmek dahi bulamamışlardı. Dördünün karnı da acıkmıştı. Büyük bir bakkalın karşısındaki kaldırımda durdular. Vitrinde yan yana dizilmiş salamları, sucukları görünce gözleri açıldı hepsinin...

Saat gece yarısına yaklaşmıştı. Kahvedeki müşteriler yavaş yavaş gidiyorlardı. Ama onların bulunduğu masa oyunu bırakmadığı sürece kahveci kapatmazdı dükkanını. Çırak Mehmet günün yorgunluğunu bu saatten sonra çıkarmak umuduyla bir sandalye çekip oturdu Yakup'un yanına...

Tekrar yürümeye başladı. Cebinde aldığı gündelik vardı. Bakkala girdi. Bir paket makarna, iki ekmek, bir tas yoğurt aldı. Bakkal parasının üstünü sayarak verdi. Dikkatlice yerleştirdi çantasına. "iyi akşamlar" dileyip çıktı. Yorgunlukta iki yana sallanarak yürüyordu..."

Önder bey arkadaşı olan Avukat Orhan Bey'in yardımıyla velayet için gereken müracaatı yapmış, Yakup'un imzasını ve konu hakkındaki vekaletini almıştı. Şimdi iş mahkemeye, hakimin velayet kararını vermesine kalmıştı. Tanıdıkları vasıtasıyla üç gün sonraya mahkeme gününü aldılar...

Gece olanları bir türlü kafasından atamıyor, küçük oğlunun öfkeyle gerilen yüzü gözlerinin önünden gitmiyordu. Korkuyordu nedenini bilmeden. İçini çekti. O kadar sıkıntısı vardı ki hangisine koşacağını, hangisini çözeceğini bilmiyordu...

Asiye uyanmıştı. Gözleri açık yatıyordu yatağın içinde. Hayretle tavanlara, duvarlara, eşyalara bakıyor, yabancılığın verdiği tedirginlikle, hiç tanımadığı bir dünyanın içinde nefes almaya çabalıyordu. Kapının açıldığını duyunca başını çevirdi o tarafa...

"İrkildi kadın. Gayri ihtiyari bir adım geri kaçmıştı. Yabancı gibi baktı kocasına. İnanamıyordu duyduklarına. O iyi kalpli adam, o çocuklarına düşkün, şefkatli Yakup gitmiş, bambaşka biri geçip oturmuştu karşısına. Bir insanın bu kadar kısa bir sürede, böylesine değişmesine akıl erdiremiyordu bir türlü..."

Nihayet evlerine geldiler yirmi, yirmi beş dakikalık bir yolculuk sonunda. Hemen indirdi Önder bey karısı ile Asiye'yi. Birlikte apartmana girip asansöre bindiler. Küçük kız hayretle baktı asansöre. Hafif bir korku geçirdi...

Yakup çakır gözlerini korkunç bir şekilde açtı, elini havaya kaldırıp olanca gücüyle indirdi kadının suratına. Savruldu Zehra odanın bir köşesine. Burnundan kan boşandı. Gözlerini kaldırıp acı acı baktı kocasına. Canı yanıyordu fena halde...