Hasan Sarıçiçek

"At binenin, kılıç kuşananın" derler! Denizlispor, Malatyaspor ve F.Bahçe!.. Üç maç, üç galibiyet!

F.Bahçe için zor, çok zordu dün gece!... Beşiktaş, Trabzon ve Denizli vurgunlarından sonra Bursaspor maçı F.Bahçe'nin sırtına vurulan Ağrı Dağı gibi ağır bir yüktü.

Üç maç, üç mağlubiyet!.. Hadi diyelim Beşiktaş ve Trabzon maçları kazaydı. Peki ya bu "Denizli"ye ne demeli?... Tam bir fiyasko.

Perşembe'nin gelişi Çarşamba'dan belliydi. Beşiktaş maçında düşündüğü oyunu sahaya yansıtamayan F.Bahçe'nin Trabzon deplasmanından 7 sezon da puana hasret olarak dönmesi benim için hiç sürpriz olmayacaktı, olmadı da...

"Destan" ne kelime!.. Vaka-i adiden olmuş, dünya devi Barcelona'nın devrilişi, canımız, kanımız, aslanımız G.Saray'ın karşısında...

Daum'un fendi, Denizli'yi yendi... Ve F.Bahçe'nin bozulmaz denilen Kadıköy tılsımına da Beşiktaş'ın defanstan gelen kralı Ronoldo tarafından bozuldu...

Soruyorum!.. Vicdan sahibi herkese soruyorum... Hatta, G.Saray formasını giyen futbolculara soruyorum!.. Allah aşkına, içinizde dün geceki İstanbulspor galibiyetinden onur duyanınız oldu mu? Soyunma odasında "Biz, bu galibiyeti hak ettik!" diyeniniz çıktı mı?

Beşiktaş-Malatyaspor maçı bana göre "one man show!..", yani tek kişilik oyundu. İlhan Mansız denilen harika çocuk 90 dakikayı 3 dakikada 3 golle özetleyiverdi. Goller şahaneydi. Ama daha güzeli, İlhan'ın tavrından çıkarılacak derslerdi.

Yazımın, başlığını "Bir kahraman ve bir İspanyol!" diye atacaktım... Ama, Tugay, ikinci yarı futbol tarihinde eşine ender rastlanan, tamamen "Tugay" patenli öyle bir pas attı ki... Lokum!...

Ne kötü bir tesadüf!.. Tıpkı Denizli maçındaki gibi!... Fevzi yine elindeki topa sahip olamadı. Bu çocuk, merhamet hanesindeki bütün kredilerini de tüketti.

Ne acı!.. Beşiktaş'ta darağacı kuruldu. Sezon başından beri Fevzi'yi asmak için yağlı urganın etrafından dönüp duruyor onca insan! Beşiktaş kamyonla goller yiyorsa, bunun tek suçlusu Fevzi mi? Hayır, bin kere hayır!

Tarihi rekabetin yanı sıra "moral ve güven" kazanma yarışıydı İnönü Stadı'ndaki Beşiktaş-G.Saray mücadelesi.

Ali Sami Yen'de dün futbolun iki yüzü çarpıştı... Bir tarafta, Şampiyonlar Ligi'nde 2. tur vizesi için sürekli gole oynayan G.Saray, karşı tarafta ise Avrupa Aslan'ı Cimbom'a, "İkinci tur için acelen ne?" diye karşı koyan ve kalesinde adeta etten duvar ören Nantes...

Ne yazık ki; "Kurumsallaşıyor" denilen F.Bahçe; sonuçlar ve sorunlar üzerine "kumar oynanan kulüp" olma özelliğini hâlâ sürdürüyor. Üstelik, insanlar ve değerlerle "Rus ruleti" oynayarak... Bakınız; Mustafa Denizli'yi göndermek için sabırsızlananlar; Rize deplasmanının kaybedilmesini beklerken, koca F.Bahçe ve hocasını ne hale getirdiler?

G.Saray'ı seviyorum... Seviyorum çünkü, futbol onlarla daha güzel, daha keyifli ve daha renkli oluyor... İçerde - dışarda heyecan onlarla hiç bitmiyor. İşte dün gece 90 dakikanın semeresini daha ilk 4 dakikada hak eden o takım, büyük takım olma özelliğini oyunun sonraki bölümlerinde de futboldan ve mücadeleden kopmayarak, büyüklüğünü gösteriyor.

İçim içimi kemiriyor... Nasıl olur da, Mustafa Denizli'nin F.Bahçe'si, Şampiyonlar Ligi'nde, bu kadar kötü duruma düşer? Hadi, diyelim; Barcelona ve O.Lyon maçları; oyun olarak ne F.Bahçe'yi temsil ediyordu ne de Denizli'nin futbol dünyasını...

"Gazozuna maç" diye yorumlanan Moldova karşılaşmasında Türkiye, yepyeni bir Milli Takım kazandı...

Hakan Ünsal diyor ki; "Yıldızlar satılsa da G.Saraylılık ruhu ölmez"... Bu sözün doğruluğunu G.Saray'ın eski ve yeni futbolcuları dün Malatyaspor önünde oynadıkları oyun ve aldıkları sonuçla bir kere daha gösterdiler.

Eğri oturup doğru konuşalım... Bu kafa, bu kadro ve bu futbolla Beşiktaş'tan ne köy olur ne de kasaba...

Pisi pisine bir umut dağılır mı? Sonuna geldiğin bir zafer, bir savunma sarhoşluğu yüzünden kaybedilir mi? Maalesef kaybettik!