Murat Başaran

Gazetecilik zordur... Bir çok meslekten farklı olarak, gününüzün tamamını kuşatır, uykularınıza girer, zamanla ve hayatla yarıştırır...

Birlik, beraberlik duygusu... Manevi bir havayı teneffüs etmek... Ramazan coşkusu...'

Sonbahar kendini iyice belli ettiğinde, derinden bir kar kokusu duyarız serin rüzgarın taşıdığı...

Geçtiğimiz hafta içinde televizyonlarda, "İmam Hatip Okulları ve Üniversite", tartışma programlarının en gözde konusuydu...

İstanbul Plakçılar Çarşısı pek eskisi gibi değil... Şimdilerde, Anadolu'dan şöhret olmak için gelip, kuyruğa girmiş, keşfedilmeyi bekleyen kalabalıklara rastlanmıyor...

Londra'yı (İngiltere'yi değil) bir yılda ziyaret eden turist sayısı altmış milyonun üstünde... Paris'in de daha aşağı değil...

Yaşlı bir çınarın altında... Tahta bir masa ve tahta bir sandalye konforunda... Zemin toprak... Gökyüzüne yakın bir yerde yani... Sessiz, sakin, bereketli...

İhtiyar bir yaprak gördüğüm zaman yerde...

Tek tip zihniyeti' üzerine bir meselem daha var. Allah aşkına söyleyin; okul defter ve kitapları niçin kaplanır?

Okullar açılıyor ya... Sevgili ülkemin artık taşıyamaz hale geldiği borçlarına, sıyrılmakta zorlandığı dış siyasi baskılara rağmen, "geleceğimiz" konulu nutuklarla, eğitimin önemine işaret edeceğiz koro halinde...

Yaz bitti bitiyor işte... Eylül herhangi bir ay değil... Okullar açılacak. Sadece öğrenciler için değil; hepimiz için... Hayatın dersliklerinde yeni bir dönem başlayacak. Bir yandan geçim gailesine ufak ufak "ısınma" faturaları yansıyacak. Bir yandan özlediğimiz "üşüme" duygusuna kavuşacağız.

Yolsuzluklardan şikâyetçiyiz ya... Haklı olarak... En küçük işletmeden (manav, kasap, market) holdinglere kadar vergi konusunda dürüst olduğumuzu iddia edemeyiz. Etsek de kimse inanmaz. Doktorların, avukatların hali içler acısıdır! Ne kazanıyorlar ki, ne ödesinler?! Vergi levhaları, "yalan levhaları" olmuştur; toplum olarak da bunu kabullenmişizdir. Diğer taraftan sevgili ülkemde müteşebbis olmak, bizzat devlet dediğimiz mekanizmanın "mevzuat" kısmı tarafından engellenmektedir. Kazara bir işletme kurarsanız ve hakkıyla vergi ödeme azmi gösterirseniz, devletin kurduğunuz işletmenin büyük ortağı olduğunu görürsünüz. Asap bozucu bir durumdur ve esasen vergiyi ciddiye almamak konusundaki genişliğimizin de sebebidir. Siyasiler bilir, konuşur ama gereğini yapmazlar veya yapamazlar. Belki de "vergi"sini veren bir toplumun, hesap sorma ihtimalinden korkulmaktadır. ..... Bu arada, "karşı çıkma"yı çok severiz.

Ne farkeder? Ha sabah olmuş... Ha akşama yakalanmışım... Bu istasyonda, kırık dökük bankın bir ucunda... Oturmuşum. Hayatı seyrediyorum. Dörde katlayıp iç cebime koymuşum İstanbul'u... Bekliyorum...

Önce aynadaki suretin yabancılaşır... Eski, siyah beyaz bir fotoğrafı çözmeye çalışmak gibidir... Hatırlarsın; adını koyamazsın... ..... Sonra, zemin güven vermez... Bastığın yer, ayağının altından akıp gidecekmiş gibi olur... Bir hayat boyu seni sırtında taşıyan... Ve her an emin olduğun için hiç aklına getirmediğin yer, titrer durur... Tutunmak iyi gelecektir ama etrafa ayıp olur... Sadece dikkat kesilirsin her şeye... Duvar diplerinden yürürsün artık; yavaş ve temkinli... Düşmemek için. Bir soru yapışır ansızın ve hiç gitmez: "Ben bu muyum? Bu mu olmalıydım?"

Öylesine çözümsüz görünüyordu ki... Yıllar önceydi; bir belediye otobüsündeydim ve Haliç Köprüsü'nün üzerinden geçiyorduk. Yazdı, sıcaktı ve dayanılmaz bir koku vardı. Bildiğimiz, kanıksadığımız bir koku: Haliç kokusu... Yolculardan ikisinin hararetli konuşmasına, kulak misafiri oluyordum. İstanbul'un kangreni haline gelmiş mesele için üretilen çözümleri tartışıyorlardı ve biri şahsi fikrini söyledi, başka çare bulunamazmış gibi: - Dolduracaksın kardeşim. Yok Japonlar gelip halledecekmiş de, yok dibinde dünya kadar altın varmış da... Hikaye hepsi... Dolduracaksın. Üstüne de yapacaksın bir iki futbol sahası... Tamamdır.

Yirmi yıldır yazıyorum. Tatlı bir özenmeden ve kendi kendimle dertleşmeden ibaretti önceleri. "Yazar"lığa heveslenmedim değil ama olabileceğini de düşünmüyordum doğrusu. (Olup olmadığı konusunda, net bir fikre de sahip değilim hâlâ...) O günlerde yazdığım "Üniversite Kahvehanesi" başı ve sonu belli olan (yani birşeye benzeyen) ilk denememdi. Zafer Dergisi'nde yayınlandı. "Sen yazmaya devam et" dediler. Ben de öyle yaptım. İlk yazılarımın toplandığı kitap "Sevmek Ölmekle Başlar"dı. Bugün onaltıncı baskıya ulaşan ilk kitabım, "yazıyor" oluşumun sebebidir. ---

Kılıçları duvara asılı bir yığın adam... Bir rüzgar umuyor hayattan. Ölmeden önce... Ama en azından biliyorlar; "İnanıyorsan eğer... O gün gelecek! —- Kimi bir rüyadan kâbusa... Kimi bir kâbustan rüyaya uyanacak!"

Tanımadığım, bilmediğim yerlerde dolaşıyorum; aklıma sen geliyorsun... Yokluğunla karşılaşıyorum çünkü. Anlıyorum ki, hiçbir köşe başının diğer tarafında bulunma ihtimalin yok! Yabancı buralar... Üzülüyorum...

İkindi.. Gün bitecek az sonra... İçine dönecek çiçekler; renklerini kaybedecek. Ben biteceğim; veya "bitiyorum" telaşlarının sularına kâğıttan kayıklar bırakacağım avare... ... İkindi... Yüreğimdeki hançerin bilinmedik bir el tarafından çekiliverdiği... Kan sızıntısının, kanayan açık yaraya döndüğü... Belki de öldürdüğü... ... Sonra... Akşam olur... Acele ezanlarda, ecel korkusu... Kendime "kendine gel!" diye haykırdığım...

Azgın dalgalarla boğuşan ve belki biraz sonra batacak olan gemide... Ayaklarından zemine prangalı bir kürek mahkumu olmayı sindirebilir miyiz içimize?.. Ve rotasız bir gemi üstelik... Sırf, anlamsız bir tempo tutturmak için sırtında şaklayan kırbaç... Çoktan ihanet etmiş bir hafıza... Bir saatin, neden çalıştığını bilmeyen herhangi bir çarkı gibi, asılmak küreklere... Kırılan çarkların, öfkeli homurtularla yerlerinden sökülüp azgın denizin karanlık dalgalarına atılması... Asıl küreklere... Neden çalıştığını bilmeyen ve ama şaşırma şansı da olmayan bir saat gibi... Asıl... Gözlerini ister aç, ister kapa... Karanlık...