Naci Arkan

Artistlerin değil, yöre halkının rol aldığı bir film, göğsümüzü kabartan bir onur getirdi Türkiye'ye... "Oscar ödülü" için büyük bir basamak sayılan, New York Queens Film Festivali'nde, en iyi komedi, en iyi yönetmen ödülünü kapan, Yüksel Aksu imzalı film, şu anda sinemaseverler tarafından abluka altında...

Bir tarafta seyircisinin güvenini kaybetmiş, dağılması "an meselesi" olmuş Beşiktaş... Diğer yanda 50 bin kişiyi arkasına almış, Sivasspor karşısında hezimetten kurtulmuş bir takımı perişan etmeyi kafasına koymuş F.Bahçe...

Futbolu, sadece sahada koşuşturma ile oynanan ve milyonları heyecanlandıran bir oyun olarak görmemeli insan... Futbol; peşine milyonlarca insanı takıp sürüklüyor ama esas sürüklediği ise rantçılar ordusu...

Ligin dibine demir atmış bir takım bile, Beşiktaş'ı "Hallaç pamuğu" gibi atıyorsa, artık siyah-beyazlıların konuşacak durumu olamaz...

"Bir milletin ahlâkı, dişleri gibidir... Çürüdüğü nispette acısını hisseder" demiş, ünlü yazar Bernard Shaw... Herkesin bakış açısına göre değişen bu kavram, son günlerde, televizyon ve gazete sayfalarında fazla yer bulmaya başladı...

Lig zirvesinin iki ortağından birisi olan Beşiktaş, puana en ihtiyaç duyduğu bir günde, Antalya'da puan bırakarak, bir büyük beceriksizliğe imza attı...

Futbolun adaleti dün gece yine yoktu... Boşa giden emekler... Boşa giden mücadele... Boşa giden umutlar...

Bazı çığlıklara ve yürekten fışkıran isyanlara karşı hissiz kalabilmemiz için "taş kalpli" olmamız gerekir... Aşktan, sevgiden, insanlıktan nasibini alamamış, bu toplumda kalbinin en derinliklerinde yumruk gibi kötülük yumağı bulunan insanlar, "duygusuz" sınıfın müdavimleridir...

Gündüz gözüyle de gördük Beşiktaş'ı... Haftalardır, öyle veya böyle kazandığı için, ligin zirvesinde, üstelik F.Bahçe gibi yıldızlar topluluğu takımın sadece bir puan gerisindeki siyah-beyazlı takımda değişen bir şey yoktu... Bu takımı sevenler artık şunu iyice kafalarına yerleştirsinler...

Gazetecilik, dışardan bakıldığında "câzip" içten bakıldığında ise "ya nasip" bir meslektir... Hele spor basını... Bundan 10 sene öncesine kadar, saygınlığı, ağırlığı ve de okunurluluğu bakımından "1 numara" olan bu meslek, hızla erozyona uğrayarak, bu gün "sıradan" bir iş durumuna getirilmiştir...

90 dakikada rakip kaleye sadece iki şut atabilen ve birisinde golü bulabilen Beşiktaş'ı alkışlayalım mı, yoksa gerçekleri mi dile getirelim? Dün bir kere daha yanılmadık.

Hani Beşiktaş, bu maçla beraber şahlanacaktı ? Bambaşka bir kimliğe bürünecekti ? Seyrine doyum olmayacaktı ?

Sevmek... Birisini, göğüs kafesinin içine sokmak... Kalbin derinliklerinde ona bir taht, başına bir "taç" takmak... Sevmek...

F.Bahçe ve G.Saray'ın yine puan kaybettiği bir haftada, Beşiktaş bu fırsatı kullanırken nazlandı da nazlandı... Tigana'nın yine bilmişliğini yansıttığı kadro ile G.Birliği önünde üç puanı bulması hiç de kolay olmadı... Eldeki geniş kadrosuna rağmen, kurulabilecek en kötü 11'le alınan puan için siyah-beyazlı takımın anasından emdiği süt burnundan geldi...

"Krallar palyaço olamaz." Meslek hayatımızda gördüğümüz, en duygusal, en anlamlı başlıklardan birisidir bu... Yıllar önce, bu mesleğin "1 numarası" büyük usta Necmi Tanyolaç'ın, Tercüman'ın Tercüman olduğu dönemlerde spor sayfasına oturttuğu bir başlıktır bu...

"Yüz verince astar istemek" yakışıksız ama başlangıcı belli olmayan bir süreçten gelen yakıştırmadır.

Liverpool'u daha birkaç gün önce köstebek gibi köşeye sıkıştırmış bir takımın, dün coşkuyla karşılanacağını sanmıştık...

Beşiktaş, uyuta uyuta UEFA'da büyük bir adım attı...

Köşede, kıvrılmış uyuyan bir kedinin kuyruğuna yanlışlıkla da olsa bir basın bakalım... Bir haykırış ve ardından, sizi ne kadar dost bilse de, tırmalamaya çalışmasına şahit olursunuz...

Koca 90 dakikada, sadece 20 dakika futbol oynayıp, taraftarını uyutan Beşiktaş, aldığı 3 puanın hatırına, taraftarından, bu oyuna rağmen tepki görmedi...