Ragıp Karadayı

​"Dikkat et kuvvetini lüzumsuz olana harcarsan, asıl olana takatin kalmaz..."

Küçük İbrahim; hislerini ne kadar gizlese, yine de kendini ele veriyordu...

Kalın yün kazağının büyük cebinden sıkı sıkı katlanmış bir lavaş dürümü çıkardı...

Kar taneleri uçuşurken, Küçük İbrahim Hakkı, sessizce etrafı seyrediyordu...

"Bir daha dünyaya gelsem yine seni severim, yine sana tabi olurdum Hocam!"

Zülküf; tekrar dışarı gitmek üzere çıkıyordu ki, birdenbire kapı aralandı!..

Her fani gibi o da dünyadaki hayatını tamamladı ve ebedi hayata göçtü…

​"Vasiyetimi de damadım Abdullah Eşrefoğlu Rumi’ye vermiştim..."

"Bu yol; şikâyeti, itirazı unutma, muhabbet ve tam teslimiyet yoludur...”

"Ne nasiplisin ki, tövbe ettin. Samimice dönen hiç günah işlememiş gibidir."

"Şehir çok geniş bir sahadır ve içinde her şey bulunur malumunuz..."

Zülküf, kapının tıklamasına sustu, geri döndü, açtı. Gelen mübarek Hocasıydı...

Canı, cananı, dostu ve hakiki rehberi hocasını düşünmek ne güzeldi…

"Hâlâ bir şey anlamadım! İstersen Zülküf; bunları sonra konuşalım!"

O artık bir meczup gibiydi… Aklı fikri hocasının “ULU ŞÂR” ilahisindeydi…

Bu karda, kışta dışarılarda dolaşmak akıllı adam işi değildi çünkü...

​Zülküf'ün sesi öyle gür çıkmıştı ki; kendi iniltisinden kendisi de korkmuştu!..

​"Kötülüklerim benim hain nefsimden, varsa iyiliklerim; onlar da hocamdan!"

"Nasıl? Nasıl kıydım sana? Senin gibisine; bu zalimliği nasıl yaptım?"

Kurumuş göz pınarlarından iki damla yaş ayaklarının dibine düşüvermişti.