Rahim Er

Sokak köpekleriyle alâkadar olunmasını bir merhamet numunesi olarak görüyoruz. Hayatları tehlikeye giren balinaların kendi hallerine terk edilmemesini de takdirle karşılıyoruz. Bunun en mükemmel örnekleri bizim tarihimizde mevcut. Topal leyleğe, üşüyen kuşa, aç kalmış kurda sahip çıkmışız. Ama en evvel insana sahip çıkmışız. İnsandan değerli hiçbir varlık yok. İnsan varsa her şey var.

Haçlı Koalisyon güçleri, Irak'ta her geçen gün zulmünü artırıyor. Hürriyet getireceği, diktaya son vereceği vaadiyle dünyayı aldatan ABD, şimdi işgal ettiği toprakları hakimiyetine geçirmek için pazar yerlerini, mahalleri vuruyor, ev kadınlarına kadar halka işkence yapıp onları sindirmeye uğraşıyor...

Koalisyon Haçlı İttifakıyla işbirliği yapan Kürtler, Türk, Türkmen ve Araplara karşı muharebeye girişmek gibi hafsala kabul etmez bir yanlışlık yaparlar. Buna Kürt önderlerinin hakkı yoktur. Bu tezgâh, İngiliz desiseleriyle I. Cihan Harbi'nde fazlasıyla işletildi. Türk'ü, Türkmen'i Arap'ı birbirine düşürdüler. Türkiye Cumhuriyeti, İngiliz'in dünkü yaptıklarıyla bugünkü niyetlerinin bütünüyle farkında. Onun için -ABD bir İngiliz taşeronu olsa bile- İngilizleri mümkün mertebe bölgeye yaklaştırmamaya çabalıyoruz.

Bush, "Irak vatandaşlarını bir dikta rejiminden kurtarmaya gideceğiz" diyordu. İngiltere, İspanya gibi diğer devletleri de bu sözle yanına çekmeye çalıştı. Şu gün net bir şekilde anlaşılıyor ki Irak'a ora halkı için girilmiyor. Bu memleket, petrol ve yeraltı, yer üstü zenginlikleri sebebiyle kanlı bir şekilde işgal edilmekte. Meğerse G. W. Bush, dünyayı kandırmaktaymış.

Bush, insanlığı aldattı. Irak'ı Saddam Hüseyn'den kurtarma iddiasıyla dünyayı peşine takmaya uğraştı. Bazı küçük iştirakleri hesap dışı tutarsak -şükür ki- İngiltere dışında pek de lafını dinleyen olmadı. Türkiye, kendi şartlarından doğan bir zorluk içindeydi. Şundan dolayı. Hakim bir kanaat vardı. Amerika, Irak'a girecek, diktatörü devirecek, Irak topraklarında federatif bir yapı tesis edecek. Bir eyalet valisi tayin edecek ve Irak'ın başta petrol olmak üzere servetini muhakkak sömürecekti.

İşgal teşebbüsüydü, şimdi savaş oldu. Yüreklerinin derinliğinde bir ülkeyi işgale gittiklerini hisseden askerlerle vatanlarını müdafaa eden adamların mücadelesine şahidiz. Onun için eski bir tüfekle son sistem bir helikopteri düşürebiliyorlar. O adamların başlarındaki kimseden razı olup olmamaları kendi iç meseleleri.

Birinci sınıf milletlerle diğerleri ayrımındaki BM/ Birleşmiş Milletler Teşkilatı, kuruluşundan beri bir tuhaf yapıda sürüp gidiyordu. Veto sahibi olan ABD, İngiltere, Çin, Rusya, Fransa gibi bir avuç devletle ötekiler. Güvenlik Konseyi üyeliği imtiyazına malik olanlarla zavallı genel kurul üyeleri. Hangi konuda hangi karar alınırsa alınsın. Eğer bu karar, imtiyazlılardan birinin işine gelmiyorsa veto mekanizmasını işleterek o kararı geçersiz hale getiriyorlardı.

Amerika'dan İngiltere'den Avustralya'ya kadar dünyanın hemen her yerinde protesto gösterileri yapılmakta. Yüz binler, milyonlar meydanlarda Bush'u, Blair'i, işgalci güçleri yermekteler. Halk, Amerika'da, İngiltere'de kendi iktidarlarını sarsıyor.

Bush, "Irak halkına hürriyet götüreceğiz" diyordu. Bu söz, daha o günden sırıtan bir yalandı. Amerikalı Bush da İngiltereli Blair de İspanyalı Aznar da mevcut siyasi üsluplarıyla Cengiz Han'ın devamıdır. Tarihin vahşet modeli Cengiz'in torunu Hülagü zalimiyle Bağdat'a giren Moğol sürüleri, bir medeniyeti, kütüphanelerdeki nadide yazma eserlere varıncaya kadar yerle bir ettiler.

ABD, Irak saatiyle sabah namazında Bağdat'a saldırdı. Bu sırada bazı anneler, çocuklarını emziriyordu. Sonuç, 10 Iraklı şehit oldu, 1 Amerikan helikopteri düştü. Bu ilk saldırıda Bush, karavana atış yapmıştır. Neden?

Kuzey Iraklı Muhalifler Zirvesi, son günlerin önemli faaliyetlerinden biri oldu. Hatta belki de Irak krizi dolaysıyla gerçekleştirdiğimiz en somut sonuçlu toplantı yapıldı. Bir kere zirve Ankara'daydı.

Eminiz ki bugün başta güneydoğulular olmak üzere birçok vatandaşımız bu bölgemizde olup bitenlerden rahatsızdır. Çünkü Türk vatandaşı, güneydoğuda neyin ne için yapıldığını bilmiyor. ABD, Türkiye'nin güneydoğusunu kiralıyor mu, satın mı alıyor?

Eğer, Saddam Hüseyin, milletini ve insanlığı ve Ortadoğunun selametini düşünerek Irak'ın başından çekilmezse ve eğer George W. Bush da keza milletini ve insanlığı ve Ortadoğunun selametini düşünerek bu sevdadan vazgeçmezse savaş haftasındayız. İkisinin de bu fedakârlığı göstereceğine dair ufukta hiçbir emare yok .Büyük ihtimalle bu hafta ve daha büyük ihtimalle hafta sonuna doğru ve belki de mübarek cuma günü Amerika Irak'ı vuracak.

İş çevrelerinde giderek tırmanan bir savaş psikolojisi hissediliyor. Böyle zamanlarda önce tedirginlik başlıyor, sonra kaygılar gelişiyor, derken bu menfi durum yerini korkuya bırakıyor. Korkuyla birlikte üretim geriliyor.

Michael Moore, Amerikalı, yazar, yönetmen ve televiyon yapımcısı. Önce, bütün dünyada çok satanlar listesinde yer alan Aptal Beyaz Adamlar isimli kitabıyla kendinden söz ettirdi. Yazar, bu eseriyle okuyucuyu hayrete düşürmekten de öte şaşkına çevirdi.

Recep Tayyip Erdoğan nihayet başbakan.... Hayırlı olsun. Şahsına, milletimize, bölgemize ve insanlığa. Yüce Allah, izin verirse bu öyle kısa süreli bir iş başı değil. Şimdi başbakan, sonra cumhurbaşkanı. İkinci bir Menderes dönemi gibi uzun bir Erdoğan yürüyüşü başlıyor.

Hükümetlerin iyi niyetleri yetmiyor. Muhataplarımızla aramızda zamanın derinliğinden gelen büyük sıkıntılar var. Bundan dolayı meseleler bugünden yarına çözülemeyecek. 59. Hükümeti çetin günler bekliyor. Bir gün önce Dünya Bankası Türkiye temsilcisi "yoksullar ezilecek" diye hükümete yüklendi.

Pazar günü 3 Kasım'ın son adımı atıldı, AK Parti Siirt'te 3'te 3 yaptı. Dün, Recep Tayyip Erdoğan milletvekilliği mazbatasını aldı. 58. Hükümet de dün veda toplantısı yaptı. Başbakan Abdullah Gül, bugün de milletiyle helalleşecek. Sayın Gül'e güle güle diyoruz. Bunu bütün milletin dediğini de duyar gibiyiz.

Bundan böyle Tayyip Erdoğan'ın hayatında doğum gününden sonraki en unutulmaz tarih herhalde 9 Mart 2003 olacaktır. Bu tarihte bir yanlışlık düzeltildi. Şöyle bir hatırlayınız. Siirt'te sıradan bir şiir okunması ve mahkumiyet. Mahkûmiyetle birlikte gelen seçilememe yasağı.

İstanbul'da yaşayanların sadece yüzde 33'ü kendilerini İstanbullu saymakta. Yüzde 51 kendisini İstanbul'un sahibi olarak görmemekte. Aynı kitle, aynı zamanda çocuklarının kendilerini memleketleriyle tanımlamasını istemekteler.