Sadık Söztutan

22 yıl önce Rıza Çalımbay’ın Avrupa’daki hayalini bitiren Mourinho, bu defa ligde telafisi zor bir darbe vurdu. O dönem Denizlispor’un başında Lorient, Sparta Prag ve Lyon’u eleyen Çalımbay, sonrasında UEFA Kupası’nı kazanacak olan Porto’ya 6-1 ve 2-2’lik skorlarla elenmişti.

Cihat ile Büşra, Adana Yüreğir’de, Girne Bulvarı üzerinde söz, nişan ve düğün malzemeleri satıyordu. Raflara göz gezdirdiğimizde, duvak seti, kurdele, yüzük yastığı, takı çantası, çeyiz kolisi, gelin tefi, iste me cezvesi, el mumu, halay mendili, binbir çeşit gül ve süsleme ürünü görüyoruz.

İki teknik adam da büyük sürprizlerle çıktı dev maça… Galatasaray travmasını yaşamış tam 7 oyuncusunu kenarda tutan Mourinho bu “restorasyonun” sonucunu aldı.

Acil Serviste çalışıyordum. Her zamanki gibi, bir doktor ve iki hemşireydik. O ikindiüzeri acil çok kalabalıktı. Başı ağrıyan, havale geçiren, midesi kanayan, şekeri düşen, tansiyonu yükselen koridoru doldurmuştu.

Çok enteresan… İlk yarıda sayabildiğim kadarıyla Skriniar, Kostic, Çağlar ağlara giden topları çıkardı, tek kale maçta… Fenerbahçe’ye ne olmuştu? Üç pas üst üste yapamayan, rahat topları bile ya rakibe veya taça atan bu kariyerli futbolcu grubuna neden bu durumdaydı?

2025 Ramazan ayının sondan bir önceki cuma günü bir adam, nefes nefese Sultanahmet Camii’nin külliyesi içindeki halıcı dükkânlarından birine girdi:

Biraz gecikmeli de olsa, hemen herkesin maç öncesi taktik tahmini tuttu. Macarlar mecburen saldıracak, biz arkada boşluklar bulacaktık. Onların beklenen baskısını Uğurcan ve özellikle Eren’le kırıp, İnterli Hakan ve Realli Arda ile sonuç aldık, ilk yarıda.

2002’ye gidelim mi? Gitmesine gidelim de, o coşkulu günleri hatırlamak için en az otuz yasında olmak gerekiyor.

Cuma gününün ilk saatlerine kadar süren büyük eforlu maçtan “şerefli bir elenme” ile çıkan Fenerbahçe, ligin kalite eleğinin üstünde kalan ender takımlarından Samsunspor karşısına -Mourinho’nun deyimiyle- beş “taze ayakla” çıktı.

Eski askerlerin çoğu, apoletlerini kaybedince asabi oluyor.

Levent, o sabah kahvaltıdan sonra altınları yeniden saydıktan sonra keseye koyarken, planını hanımına seslendirdi: - Altmış beş yaşıma geldiğimde hacca gideceğim.

Herkesin söylediği ve izlediği gibi, Galatasaray - Kasımpaşa buluşmaları, ligin en renkli maçları oluyor. Oyuncular değişiyor, hocalar değişiyor, “manzara” değişmiyor. Dün de çokça gol fırsatı ve golleriyle eskiyi aratmadılar. Bir taraf adına Osimhen, öteki tarafta Brekalo öne çıktı.

Onları iyi tanırsınız. Söylediğiniz her seye ama her şeye itiraz eden, karsı çıkan, aksini söyleyen tipler.

Şampiyonluğun iki adayının idari ve teknik yöneticilerinin rakip kulübün ismini dahi ağızlarına almadıkları bir “düşmanlık” döneminde bu derbi nasıl geçecekti?

Komşumun derdi büyük. Oğlu âşık olmuş…

Paşa, seri ve süratli paslaşmalarla hızlı girdi maça. Da Costa, Ben Ouanes ve Mamadou Fall, sürekli yön değiştirerek ve birbirlerini besleyerek üç pozisyon buldu ilk yirmi dakikada.

Süleyman Mümin Türkoğlu’nun sülalesi Üsküp’ten İstanbul’a göçmüştü.

Ancak Talisca’dan pardon Anderson’dan masallarda olur; “Bir ülkede bir takım varmış, stoper forması giyen sakatlanıyormuş. Oosterwolde, Becao, Diego Carlos, Djiku, Yusuf Akçiçek, Çağlar… Öyle ki, Amrabat’tan stoper yapmışlar.”

Bizim emekli banka müdürü Feridun amca, neredeyse üç aydır görmediği oğlunu, hiç ummadığı bir yerde buldu. Fatih Camii’nde cuma namazı kılarken öndeki safta ve tam da kendi hizasında…

Kadıköy’deki bu karşılaşma her anı ve her yanıyla yılın maçı olmaya aday...