Ünal Bolat

"Kocalarımız geldiğinde bizler çoktan ‘yavrum' diye melemeye başlamıştık... Sabahat eltim de benim gibiydi. Aklına gelebilecek her türlü olumsuz ihtimali sıralayıp gözyaşı döküyordu..."

"Ben bir evin bir kızıyım. Daha doğrusu kızıydım... Şimdi hiç ama hiç ummadığım bir zamanda bir kardeşimin olduğunu öğrendim... Sevinelim mi üzülelim mi bilemediğimiz bir durumla karşı karşıya kaldık..."

"Mobilyacının parası bir sene olmuş ödenmemişti. Tabii adamlar aramaya başladılar. Arayan beni arıyordu. Çünkü onlar beni tanıyordu. Ben ortağıma sordukça o da ‘öderiz' diyerek savsaklıyordu. Birkaç ay da böyle geçti. Ve bir gün..."

"Hanımefendi, aslında siz ilmihal kitabı arıyorsunuz. Yani sizin aradığınız kitap ilmihaldir. Müslümanlar Kur'an-ı ke-rimde ve hadis-i şeriflerde emredilen dini hükümleri asırlardan beri hep ilmihal kitaplarından öğrenmişlerdir."

"Allahü teâlânın çok sevdiği kimse, dinini öğrenen ve başkalarına öğretendir. Dininizi İslam âlimlerinin ağzından öğreniniz" buyruğu gereği Hocam hep "Hakiki âlim bulamayan, Ehl-i sünnet âlimlerinin kitaplarından öğrenmeli" derdi.

"Dede Ahmet, Ankara'ya döndüğünde, kendi adını taşıyan torununun halen iyileşemediğini görünce vurgun yemiş gibi olmuştu... ‘Vaah torunum vah' derken sanki on sene birden ihtiyarlamıştı... Çok geçmeden de vefat etti..."

"O akşam başlayan meslek birlikteliği tam otuz beş yıl sürmüştü... Tam otuz beş sene anneciğim o nerede görev yaptıysa onun hemşireliğini üstlenmişti. O annemsiz, annem onsuz sağlıkta yarım kalıyordu... İkisini ancak ölüm ayırdı..."

"Annem paraya pula hiç düşkün değildi. Makam veya mevkiye de... Ama anneciğim onuruna düşkün bir kadındı... Hiçbir zaman işinden veya kılık kıyafetinden dolayı kimseden laf işitmemişti..."

"Balkondan, çocuk parkına çeviriyorum yönümü... Olacakları izliyorum ister istemez... Adam gayet kendinden emin ve haklılık duygusuyla parka geldi... Doğruca kadınlara yöneldi. Çocuklar onun için muhatap değildi...

"Mahkûmlardan biri boynuna sarıldığı savcıyı bırakmamıştı. Kulağına bir şeyler fısıldıyordu. Mahkûm arzuhalini dile getirdiğinde savcının rengi birden değişmişti... Gözleri doldu geldi... -Tamam... Tabii ki... Tabii ki, dedi kesik kesik... Koskoca savcı kendini tutamamış ağlamaya başlamıştı."

"Gazetemizle birlikte hediye edilen kasetlerin vesilesiyle bir hırsızın tövbe etmesiyle ilgili olarak değerli yazar Sami Özey'in kaleme aldığı bu ilginç hatıra, Vakit Gazetesi'nde yayınlanmıştı. Şimdi de bu kasetlerin filmlerini okuyucularımıza hediye etmemiz münasebetiyle Sami Özey beyden bu hatırayı gazetemizde yayınlamak için izin istedik. Bizi kırmadığı için kendisine teşekkürlerimizi arz ediyoruz."

"Bunlar sahtekardı... Utanmaz insanlardı... O an ikaz cihazımdan aradım 155 polis imdat'ı... Allah polisimizden razı olsun... Anında damladılar adrese... Anında... Durumu anlattım memur beylere... Anlatsak ne olacak, insanda utanma olmayınca... Polis memurlarının karşısında birer beyefendi olup çıktılar iyi mi?"

"İnsanın yanındaki karısı kendisiyle birlikte vapura binmezse başka hangi vapura binebilirdi ki? Ama adamcağız çaresizliğin de verdiği mecburiyetle bizi girişimlerde bulunmaya zorluyordu: "Karımı bulmadan sizi bırakmam!.."

"Şaşırmamak elde değildi. İnanamıyordum. Hanımın ciddiyetini bilmesem benimle dalga geçiyor zannederdim. Hele bu derginin sahibine, emeği geçenlere, yayınlayanlara nasıl dualar ediyordu..."

Onunki tamamen o anki duygularını bizimle paylaşma heyecanıydı. "Siz bu dergiyi bilmiyorsunuz. Bu dergi var ya... Bu ne müthiş bir şey bir bilseniz..." der gibi raftaki dergilere baktı ve anlatmaya başladı...

"Duygulanmamak mümkün değil... Evin her iki köşesinde duvar boyunca konuşlandırılmış al bayrak... Masa üzerinde ve vitrinde şehidimizin kıyafetleri... Gönderdiği mektuplar... Hatıra kalan eşyaları..."

"Yeşilçam iyice bitmişti. Oyuncu dernekleri, bu tür film tekliflerine psikolojik baskı sebebiyle evet diyemeyen aktörle doluydu. Kınanmaktan çekinmekteydiler. O da işte bu kahrolası duyguları yenmek için mücadele veriyordu..."

"Ne olduğunu anlamadım! Hemen o anda iki tezgâh ileride bir pazar kavgası çıktı ki anlatılamaz... Pazarcılar birbirine girdi. O ona, o ona ellerinde sopa bıçak ne varsa saldırmaya başladılar..."

"Apartmanda ne onu kimse tanıyor, ne o kimseyi... Bir kapıcı var işte... Bir de tam karşısındaki komşuları... Onlar da tesadüfen aynı anda apartman koridorunda karşılaşırlarsa bir kuru merhabalaşıyorlar hepsi bu..."

"Yaz beni kardeşim... Sizler gerçekten çok hayırlı insanlarsınız... Allah da sizleri ferahlandırsın..." Onun bu samimiyetine ben de çok duygulanmıştım. Bişr-i Hafi hazretlerinin hürmetine kararını değiştirmişti..."