Abdüllatif Uyan

"Behâeddîn Buhârî", çok büyük evliyâdır. Onun feyiz verdiği binlerce kimse vardır. Talebeden birini, göndermişti bir yere. O, işini halledip, dönüyorken geriye, Bir ağaç gölgesinde oturup dinlenirken, Yorgun olduğu için, uyuyup kaldı birden. Ve lâkin rüyâsında, "Behâeddîn Buhârî", Hazretlerini gördü, heybetliydi bir hayli. Kendisine yaklaşıp, buyurdu ki pür hiddet: (Bu yerde uyunur mu, burayı hemen terk et!

Sevdiği talebeden "Şeyh Ömer-i Taşkendî", Vardı ki, hayâtını anlatır şöyle kendi: Önceleri "Taşkent"te ikâmet ediyordum. "Bir evliyâ bulsam da, hizmet etsem" diyordum.

"Behâeddîn Buhârî", nakleder şöyle kendi: Bu tasavvuf yoluna ilk girdiğim günlerdi. Beni, bir "Cezbe hâli" kaplardı ara ara. Dolaşmaya giderdim, gece kabristanlara.

"Behâeddîn Buhârî", çok yüksek evliyâ zât. Bir gün talebesine, etti şöyle nasîhat: (Bizim bu yolumuza, her kim ki olsa tâbi, Gözetmesi lâzımdır, şu üç mühim "Edeb"i. Birincisi, "Allah"a karşı olan edeptir. Yâni farzları yapıp, günâhı terk etmektir. Ona "Kul" olduğunu, iyi idrâk ederek, Her emr-ü yasağına, hakkıyla uymak gerek.

Bir gün "Melik Hüseyin", çok büyük bir ziyâfet, Hazırlayıp, onu da yemeğe etti dâvet. "Behâeddîn Buhârî", teşrîf etti biriyle. Lâkin o yemeklerden, yemedi lokma bile. Buna, Melik Hüseyin üzüldü bî ihtiyâr. Düşündü ki: "Acabâ ne için yemiyorlar?" Arz etti ki: (Efendim, sofradaki yemekler, Şahsî malımdan olup, helâl ve temizdirler.

"Behâeddîn Buhârî", vaktâ ki etti vefât, Kıldılar namâzını, çok büyük bir cemâat. Sonra gidip yaptılar, mezarına defnini. Ve bir talebesi de, okudu telkînini. "Abdülkâdir" adında, bir kimse idi o zât. Gördüğü bir vak'ayı, anlatır kendi bizzât.

"Behâeddîn Buhârî" devrinde sâlih bir zât, "Şeyh Nûreddîn Halvetî", etmişti Hakka vuslat. Behâeddîn Buhârî, bâzı talebesiyle, Bu eve teşrîf etti "Tâziye" gâyesiyle.

"Behâeddîn Buhârî", çok büyük bir velîydi. Söz ve nasîhatleri, pek çok fâideliydi. Buyurdu ki: ("Tıp ilmi", bedenin sağlığına, Bakıp çâre bulursa, dert ve hastalığına,

Şöyle naklediyor ki "Alâeddîn-i Attâr": "Hocamız", bir gün gelip, odunluğa baktılar. Mevsim kışa yakındı, buyurdu: (Çokça odun, Toplayıp, odunluğu tamâmiyle doldurun. Hattâ biraz acele edin ki, belli olmaz. Birden kış bastırırsa, yakacaksız durulmaz.) "Peki" deyip, o günü gidip odun topladık.

"Hâce hazretleri"nin, sâdık bir talebesi, Vardı ki, bu "Velî"ye pek çok idi sevgisi. O der ki: Ben Hocam'ı, henüz tanımıyordum. Bir sandığın içinde, "Yüz altın" saklıyordum. Biraz zaman geçince, düşündüm ki nihâyet: "Yapayım bunlar ile alışveriş, ticâret." Hazır elbise alıp, yollandım "Buhârâ"ya. Ve başladım onları, köy köy gezip satmaya.

"Behâeddîn Buhârî", bir dostunu ziyâret, Edip, onun evinde eyledi uzun sohbet. Buyurdu: (Hakîkati bulmak için, bir kişi, Hâlisen yola çıksa, hâsıl olur o işi. Şu anda bir kişi de, "Tirmiz"den çıktı yola. İster ki, kendisine "Kâmil bir rehber" bula.

"Hâce Behâeddîn-i Buhârî" hazretleri, Dergâhta otururken, biri girdi içeri. Dedi ki: (Ey efendim, bu dergâha, bendeniz, Geldim ki, edineyim buradan ben de feyiz.) Behâeddîn Buhârî, ona dönüp hemence, "Merhamet nazarı"yle bir nazar eyleyince, Acâyip haller oldu, o kimsenin kalbinde.

"Behâeddîn Buhârî", çok yüksekti himmeti. İslâma tam uygundu, her hal ve hareketi. Buyurdu: (Bir müslümân, uymazsa hiç nefsine, Vâsıl olur bu yolda, maksûdunun hepsine.)

Bir sevdiği vardı ki, ismi, "Emîr Hüseyin". Bu zâtı, Buhârâ'ya gönderdi bir iş için. O kimse anlatır ki: Ben Kasr-ı ârifândan, Hocamın emri ile, yola çıktım o zaman. Yolda, kendi kendime bâzen söyleniyordum. Nefsimi azarlayıp, ona şöyle diyordum:

"Behâeddîn Buhârî", bir gün çıktı evinden. Teşrîf etti bir eve, kendi sevdiklerinden. O, "Şeyh Hüsrev" adında biriydi garip, fakir. Sevinip bu "Velî"yi etti evde misâfir. Köylülerden biri de, işitti ki nihâyet, O köye, bir "Evliyâ" gelmiş ehl-i kerâmet. "Hakîkaten kerâmet sâhibi midir?" diye, Bir torba "armut" alıp, götürdü o velîye.

"Behâeddîn Buhârî", bâzı talebesiyle, Bir eve gitmiş idi, ziyâfet gâyesiyle. Bu "Allah adamı" ve hem de talebeleri, Oturdular sofraya, gelmedi fakat biri. O talebeye dönüp, sordu ki o büyük zât:

Vakti ile "Şeyh Sâdî" adında bir müslümân, Duydu ki, falan yerde bir "Evliyâ" var şu an. "Behâeddîn Buhârî" diyorlar kendisine. Gidip girmek istedi, o zâtın hizmetine. Bu niyetle gitti ve dedi ki: (Ey efendim! Sizi ben, ziyârette geciktim, hatâ ettim. Zîrâ yeni işittim, ismi şerîfinizi. Bu sebepten ne olur, af edin bendenizi.)

"Behâeddîn Buhârî" hazretlerini seven, Talebeden birisi, diyor ki: (Ben, önceden, Bilmiyordum maalesef dîni, islâmiyyeti. Bu yüzden, işliyordum her türlü ma'siyyeti. Duydum ki: "Behâeddîn Buhârî" hazretleri, Diye bir kimse var ki, çok tatlı sohbetleri. Ben de çok istedim ki, gideyim o sohbete.

"Behâeddîn Buhârî" evliyâ-i kirâmdan. Sâyesinde, ateşten kurtuldu nice insan. Buyurdu ki: (Bu yolda, maksada varmak için, "Hiç" bilin kendinizi, esâsı budur işin.)

"Behâeddîn Buhârî", kendisi nakleder ki: Tasavvufa girdiğim ilk günlerimde idi. Yakınlığım olmuştu, çok mübârek bir zâtla. Dedim ki: (Tenvîr edin beni bir nasîhatla.) Buyurdu ki: (Dikkat et, düşmandır sana "nefs"in. Günâhlar karşısında, seni mağlûb etmesin.