Abdüllatif Uyan

"Seyyid Emîr Külâl"le bir gün talebeleri, Ziyârete giderken birlikte kabirleri, Yolda, koca bir "Arslan" çıktı karşılarına. Talebeler korkarak, çekildiler bir yana. Ve lâkin "Emîr Külâl" korkmadı zerre kadar.

Evliyânın büyüğü, eşi yoktu himmette. Devrinin bir tekiydi, ilim ve mârifette. Sâyesinde çok insan bulmuştu hidâyeti. Daha doğmadan önce, görüldü kerâmeti.

"Mevlânâ Celâleddîn" adında âlim bir zât, Sohbet ediyordu ve dinliyordu cemâat. Tasavvuf ehli olan velîlerden, erlerden, Onlarda hâsıl olan fevkalâde hallerden,

"Esseyyid Emîr Külâl", gençlik senelerinde, Geçerdi vakitleri, güreş minderlerinde. Yine bir gün, çıkmıştı meydana, güreş için. Şöyle geldi kalbine seyirciden birinin:

Allah adamlarından, çok büyük bir velîdir. Derecesi yüksek ve kerâmet sâhibidir. "Alî Râmîtenî"nin mübârek sohbetinde. Yetişerek, kemâle geldi nihâyetinde.

İslâm âlimlerinin çok büyüklerindendi. İnsanların kalbine, feyiz verenlerdendi. "Ârif-i Rîvegerî" hazretlerine gidip, Yetişti tasavvufta, o zâta hizmet edip. Hem maddî, hem mânevî ilimlerin hepsini, Bu üstâdından alıp, ıslâh etti nefsini.

"Emîr Hüsrev Dehlevî", vaktiyle Hindistân'da, Âlim ve velîlerden biriydi o zamanda. Çocuk yaşında bile, çok bağlıydı dînine. Götürmüştü babası, "Hâce Nizâmeddîn"e. Girerken babasıyla tam dergâhtan içeri, Dedi ki: (Babacığım, siz yürüyün ileri.)

"Alî Râmîtenî" ki, büyük bir evliyâdır. Her bir nasîhatinde, Rabbânî tesir vardır. Buyurdu ki: (Bu yolda, kemâle gelmek için, Çok gayret göstermesi lâzım gelir kişinin. Yapsa da senelerce mücâhede, riyâzet, Yine de zor erişir maksadına o gâyet.

Bir gün, bu "Velî" zâtın geldi ki kalplerine: "Göç edip yerleşeyim, Hârezm vilâyetine." Sonra, yakınlarıyla bu beldeye geldiler. Kenar bir mahallede, oturmak istediler.

Şöyle nakledilir ki: Bu zâtın zamanında, Sâlih bir kimse vardı "Seyyid Atâ" adında. Bu kişi, bu velîyle ettiyse de mülâkât, "Büyük zât" olduğunda, şüphesi vardı fakat. Bu yüzden ona karşı, şânına yakışmıyan, Bir davranış içinde bulunmuştu bir zaman. Lâkin tam o günlerde, dağdan haydut kimseler, Bu kişinin köyüne baskın düzenlediler.

İslâm âlimlerinin çok büyüklerindendir. Evliyâ-yı kirâmdan, çok yüksek bir velîdir. Çok kısa bir zamanda, bitirdi tahsîlini. "İlm-i bâtın"ın dahî ikmâl etti hepsini.

Bu büyük zât, ömrünün son yirmibeş yılında, Rahatça uyumadı yatıp da yatağında. Kendisini görmeye gelseydi âşıkları, Onlarla sohbet için, çıkardı az dışarı.

"Kutbüddîn-i Bahtiyâr", yaparak çok ibâdet, Allahü teâlâdan etmezdi bir an gaflet. Fakîrâne bir hayât yaşıyordu ekseri, Zîrâ böyle olmaktı, onun bütün isteği.

"Kutbüddîn-i Bahtiyâr", o yerin sultâniyle, Bir gün geziyorlardı, kol kola, sevgi ile. "Maiyyet-i sultân" da gelirlerdi geriden. Önlerine, ağlıyan bir kadın çıktı birden.

Binikiyüz otuzbeş yılında bu büyük zât, Hindistân'ın "Delhi"de, eyledi Hakk'a vuslat. Hâlen de "Nûr" saçılır kabrinden pek ziyâde. Ziyâret eyliyenler, eder çok istifâde.

"Mazhar-ı Cân-ı Cânân", büyük âlim ve velî. Binlerce müslümâna olmuştu fâideli. Yediği lokmalarda, titiz idi gâyetle. "Şüpheli" bir yemeği, yemezdi kat'iyetle. Bir gün "Gâfil" birine âit olan bir ekmek, Verdiler, bir lokmacık yedi o bilmiyerek.

"Mazhar-ı Cân-ı Cânân", bir âlim ve velî zât. Sohbeti, gönüllere olurdu âb-ı hayât. Üstâdına ihlâsı, sevgi ve muhabbeti, Fevkalâde çoktu hem, ona teslîmiyyeti.

Henüz vefât etmeden, birkaç gün önce idi. Rabbine kavuşmanın, şevk ve sevincindeydi. Âhirete göçmesi olmuşken böyle yakın, İnsanlar, sohbetine gelirdi akın akın.

"Mazhar-ı Cân-ı Cânân", evliyâdan bir kişi. Sünnet-i seniyyeye muvâfıktı her işi. Bir gün, talebesiyle yolculuğa çıktılar. Bir miktar yol gidince, yorulup acıktılar.

Henüz bu mübâreğin çocukluk zamanında, Rüşd, hidâyet nûrları parlıyordu alnında. "Ebû Bekr-i Sıddîk"ın her ne zaman ismini, Ansaydı, karşısında görürdü kendisini.