Mehmet Oruç

Hazreti Ebu Bekir bir hutbesinde buyurdu ki: Ey mü'minler, Allah sizin gönüllerinizi birbirinize ısındırdı. O'nun nimeti sayesinde sizler kardeş haline geldiniz. Daha önceleri bir ateş çukurunun tam kenarında idiniz. Sizi oradan çıkaran O oldu. İşte, Allah size işaretlerini böyle apaçık gösterir ki, doğru yola kavuşabilirsiniz. O halde ey imân edenler! Allaha ve O'nun Resulüne tam uyun! Allahü teâlâ: "Resule uyan, Allah'a uymuş demektir. Eğer yüz çevirirlerse ey Peygamberim, bu onların bileceği bir şeydir. Biz seni onların başına bekçi göndermedik" buyurmaktadır. (Nisâ, 80).

Hazret-i Ebu Bekir, oğlu Abdurrahman'ı, komşusu ile münâkaşa ederken gördü ve oğluna gücenerek: "Oğlum, komşu ile münakaşa yapma! Şu gördüğün insanlar dağılır gider ve sen yine komşunla baş başa kalırsın" dedi.

Hazret-i Ebu Bekir'in her sözü, dinleyenin ve okuyanın kalbine tesir etmektedir. Buyurdu ki: "Takva akıllıca yapılan işlerin en güzelidir. Hakka âsî olmak ahmakça yapılan işlerin en çirkinidir. Verilen emâneti yerine getirmek en üstün doğruluktur. Hiyânet olarak da, en önde yalandır."

Aileyi ayakta tutmada, sabrın, tahammülün ve hoşgörünün önemi büyüktür. Geçmişte bunlar kuvvetli olduğu için boşanmalar çok azdı. Günümüzde ise bunlar her gün biraz daha zayıfladığı için boşanmalar hızla artmaktadır. Geçmişle bugünün mukayesesini yapabilmek için, bir Osmanlı kadınının haleti ruhiyesini 1860 doğumlu oğlunun kaleminden sizlere sunmak istiyorum:

Hz. Ebû Bekir vefat edince, Medine'de herkes ağladı. Hz. Ali, işitince ağlayarak geldi, kapı önünde durup şunları söyledi:

Resûlullah efendimiz, her gün, sabah namazını kıldırdıktan sonra, cemaate dönüp; "Hasta olan kardeşimiz var mı? Ziyaretine gidelim" buyururdu.

Hz. Ebû Bekir son hastalığında buyurdu ki: "Halifeliği kime bırakacağım hususunda istihare ettim. Hak teâlâdan, rızâsına uygun olmasını diledim. Bilirsiniz, yalan söylemem. Hiçbir akıllı kimse de, Hak teâlâya kavuşma zamanında kendisine iftira edilmesini istemez ve Müslümanları aldatmayı uygun bulmaz..."

Bir gün Resûlullah efendimiz, Eshabı ile mescidde otururken Cebrâil aleyhisse?lâm gelerek, Resûl-i Ekrem'e, Hz. Ebû Bekir' in bir saat ibâdeti yetmiş yıllık ibâdet yerini tutar, dedi. Resûl-i Ekrem, bir şey söy?lemeyip Hz. Bilâl'e, Ebû Bekir'i çağır?masını emir buyurdu. Hz. Ebû Bekir'e haber gidince, hemen yola çıktı. Resûlullah Hz. Ebû Bekir'i karşıdan görünce, karşıla?yıp, yanına oturttu. Evde ne yapıyordun diye sordu. Hz. Ebu Bekir şöyle cevap verdi:

Sevgili Peygamberimiz bir gün Eshâb-ı kirâm ile sohbet ederken, "Şehîdliğin fazîletlerini" anlatıyorlardı. Şehîdlerin şefâati hakkında buyurdu ki:

Tebük Gazâsında, Resûlullah, herkesin yardım yapmasını emir buyurunca, herkes malının bir kısmını getirip verdi. Hz. Ömer, her zaman en çok yardımı yapan Hz. Ebû Bekir'i, bu defa geçeyim diye, malının yarısını alıp getirdi.

Resûlullah efendimiz ve Ebû Bekr-i Sıddîk içeride iken, müşrikler, iz takip ederek mağaranın önüne geldiler. Mağaranın ağzının bir örümcek tarafından örüldüğünü ve iki güvercinin de yuva yaptığını görünce, "Bu örümcek, ağını, Muhammed doğmadan önce örmüştür" diyerek içeri bakmadan geri döndüler.

Resûlullah efendimiz, hicret gecesi Hz. Ebû Bekir'in evine gidip, "Hicret etmeme izin verildi" buyurunca, Hz. Ebû Bekir sevincinden ağladı. Gözyaşları arasında, "Yâ Resûlallah! Develer hazır. Hangisini murâd ederseniz, onu kabûl buyurunuz" dedi. Resulullah efendimiz, "Benim olmayan deveye binmem. Ancak bedeliyle alırım" buyurdu. Bu kesin emir karşısında mecbur kalan Hz. Ebû Bekir, devenin bedelini söyledi.

Dün, yaz tatilini fırsat bilerek çocuklarımıza, Kur'ân-ı kerim ve zaruri ilmihal bilgilerinin öğretilmesinin lüzumundan bahsetmiştik. Bugün de faziletinden bahsetmek istiyorum. İtikâdı düzgün bir kimse, Kur'ân-ı kerîmi okuyup, sâlih Müslümanların yazdığı ilmihâl kitaplarında bildirildiği gibi amel ettiği, ibâdet yaptığı takdirde büyük sevâblara kavuşur.

Resûlullah efendimiz Mi'râca çıktıktan sonra, ertesi gün, Kâ'be yanında mi'râcını anlatınca, işiten müşrikler, inkâr edip, alay etmeye başladılar. Müslüman olmaya niyetli olanlar da vazgeçtiler.

Bir Müslümanın, bir Müslüman çocuğunun, yüzünden tecvide uygun olarak kitabımız Kur'an-ı kerimi okuyamaması, namaz surelerini ve dualarını ezberlememesi, imanın, islamın şartları, namaz, abdest gibi zaruri ilmihal bilgilerini bilmemesi kadar yanlış, affedilemez ihmal olamaz.

Peygamber efendimizin huzurlarında Müslüman olur olmaz, Hz. Ebû Bekir'in hatırına hemen yakın arkadaşları geldi:

Hz. Ebû Bekir, daha Müslüman olmamıştı. Çok te'sîrinde kaldığı bir rü'yâ gördü. Gökten dolunay inip, Kâ'be-i muazzamaya gelmiş ve sonra parça parça olmuş, parçalar Mekke'deki her evin üzerine düşmüş, sonra da tekrar bir araya gelip göğe yükselmişti.

Hz.Âmir bin Füheyre, Bi'r-i Maûne'de müşriklerin hile ile kalleşce şehid ettikleri eshabın arasındaydı. İslâma hizmet etmek için giderken, uğradıkları saldırıda, şehîd olanlar arasında yer alan, Âmir bin Füheyre'nin vaziyeti daha bir başkaydı.

Âmir bin Füheyre hazretleri, Tufeyl bin Abdullah'ın çobanıydı. Boğaz tokluğuna, sıkıntılar içinde ona hizmet ediyordu. Günler böyle ıstıraplar içinde geçerken İslâm güneşi, Mekke'de doğdu ve etrafa yavaş yavaş ışıklarını saçmaya başladı. İslâmla müşerref olanlar, Onun ma'nevî lezzetini tattılar.

Bedir savaşından sonra Benî Nâdir Yahûdîleri, Peygamberimizi yurtlarına da'vet edip, suikast yapmak istemişlerdi. Bunun üzerine Peygamberimiz onların bu tutumunu öğrendi.