Mehmet Oruç

Cenab-ı Hak, katillerin bulunması ile ilgili olarak sığır kesimesini emredince İsrailoğulları, kâtilin bulunmasıyla sığır kesilmesi arasındaki ilgiyi ve bununla emrolunmalarındaki hikmeti anlayamadıkları için; "Bizimle alay mı ediyorsun? Biz başka şey sorduk.

İnsanlar içinde ruhları en yüksek ve en olgun en iyi olanları, Peygamberlerdir. Bunlar hatâ etmekten, şaşırmaktan, gafletten, hıyânet etmekten, taassub ve inattan ve nefse uymaktan ve garez, kin bağlamaktan mâsumdurlar. Peygamberler, Allahü teâlânın kendilerine bildirdiği şeyleri söylerler ve açıklarlar. Onların bildirdikleri din bilgileri, emirler ve yasaklar hep doğrudur. Hiçbiri bâtıl, bozuk değildir.

İsrailoğulları, olmadık suâller sorarak ve olmayacak şeyler isteyerek, her söylenilene çeşitli laflarla itiraz ederek, Musa aleyhisselamı çok üzüyorlardı.

Cenab-ı Hak İsrailoğullarını gafletten uyandırmak için Tur-i Sina dağını üstlerine getirince dağın hemen üzerlerine çöküvereceğini zannettiler. Hep birden Hak teâlâya secde için kapanıp, çok korktular. Öyle ki, secdede sol kaşlarını yere koyup, sağ gözleri ile "ha çöktü ha çökecek" diye dağa bakarlardı.

Allahü teâlânın Musa aleyhisselamın duâsı üzerine dirilttiği kimseler tövbe etmeye başladılar: "Ya Rabbi! Bu dünyada bize; yardım eyle, ibadet, tâat, nimet ve âfiyetle güzel yaşamak ihsan eyle, Ahirette ise magfiret ve rahmetini, Cenneti ve cemalini görmemizi nasib eyle. Şüphesiz ki biz sana yöneldik, tövbe edip, sana döndük." Onların bu tövbesine karşılık Allahü teâlâ buyurdu ki:

Musa aleyhisselam, Cenab-ı Hakkın emriyle seçtiği yetmiş kişiye oruç tutmalarını, beden ve elbiselerinin çok temiz olmasını emretti. Sonra Tûr dağına çıktı. Tûr-i Sînâ'ya yaklaştıklarında bir sis bulutu, Musa aleyhisselamı kaplayıp, Hazreti Musa sisin içinde kaldı. Bu hâli görünce, onlar secdeye kapandılar.

Musa aleyhisselam, halkı buzağıya taptıran Samiri'yi kovdu. Buzağı heykelini eritip yok ettikten sonra kavmine: "Ey kavmim! Muhakkak ki siz, buzağı heykeline tapınmakla, onu ilâh edinmekle, nefsinize zulmettiniz" dedi.

Cenâb-ı Hakkın bütün insanlardan ilk önce istediği îmândır. Son din olan İslâmiyete inanmalarıdır. Bir insanın îmânı yoksa, İslâmiyete, Muhammed aleyhisselâma inanmamış ise, insanlara ne kadar iyi, faydalı iş yaparsa yapsın hiçbir faydası olmaz.

Hazreti Musa, Ağabeyi Hazreti Harun ile konuştuktan sonra, bu fitne ve fesadın yani buzağı heykeline tapınmalarının esas mes'ulünün Samirî olduğunu anladı.

Musa aleyhisselam kendisine nâzil olan Tevrat-ı şerifi alıp, kavminin yaptıklarından dolayı çok üzülmüş bir şekilde kavmine döndü. Samirî'nin ve ona tâbi olanların yaptıklarına pek çok üzülmüş ve gadablanmış idi.

Allahü teâlâdan korkmalı, fakat Onun rahmetinden ümidini kesmemelidir! Ümit, korkudan çok olmalıdır. Böyle olanın ibâdetleri zevkli olur. Gençlerde korkunun daha fazla olması, ihtiyarlarda recanın daha fazla olması gerekir. Zümer suresindeki 53. ayet-i kerimede, "Allah bütün günahları affeder. O gafurdur, rahimdir" buyuruldu.

Samirî'nin aldatıcı sözleriyle, çoğu cahil kimseler olan İsrailoğulları buzağı heykelini ilâh edinince, Samirî ve ona tâbi olanlar

İsrailoğulları içinde Samirî isminde biri vardı ki, İsrailoğullarının Samirîler adlı kabilesinden olup, Kirman beldesinden sığıra tapan bir kabileden gelip, Mısır'a yerleşti. Münafık olup kalben iman etmemişti.

Hazreti Musa'nın, Allahü teâlâ ile olan konuşmasından ve dağın yarılıp parçalanmasından sonra, orada, Tevrat-ı şerif levhalar hâlinde nazil oldu. Tevrat'ın nazil olması, Zilhicce ayının onunda, yani Kurban Bayramı günü olup, o gün cuma idi. Tevrat'ta İsrailoğullarına nasihat ve dinî hükümler vardı. Hepsi açık açık beyan edilmiş idi. İsrailoğulları için, cenab-ı Hakka giden yolu aydınlatan bir nur idi.

Tur-ı Sina'da, Allahü teâlâ, onun gözünden perdeleri kaldırınca, Musa aleyhisselâm açık ve net bir şekilde Arş-ı âlâyı gördü. Levh-ül-mahfûza yazıları yazan, mahiyetini Allahü teâlânın bildiği "Kalem"in sesini duydu. Orada Cebrail aleyhisselâm bulunduğu hâlde, ne konuşulduğunu işitmedi. Allahü teâlâ böylece, Hazreti Musa'nın makam ve mertebesini daha da yükseltti.

İsrailoğullarından önceki insanlar, gönderilen peygamberlere inananlar ve inkâr edenler diye iki gruba ayrılmışlardı. İnananlar, canı gönülden o peygambere tâbi olup, hiçbir emrine karşı gelmemişler; inanmayanlar ise, o peygambere ve ona inananlara karşı çıkıp, düşman olmuşlar, hatta harp etmişlerdir.

Peygamber efendimizin, "İlk günleri rahmet, ortası af ve magfiret ve sonu Cehennemden azâd olmaktır" buyurduğu Ramazan-ı şeref ayının sonuna geldik. İnşaallah bizler de Cehennemden azad edilen, kurtulan kimseler sınıfına dahil oluruz.

İsrailoğullarına ihsan edilen nimetlerden biri de, gökyüzünde ay görülmediği zaman, geceleri onları aydınlatan bir ışık sütunudur. Buna rağmen İsrailoğulları yine dediler ki: - Gölge ve ışık tamam, ama yiyecek yok.

Musa aleyhisselâm, kavmindeki cahillere nasihat etti. Allahü teâlânın, onları diğer insanlardan faziletli kıldığını hatırlatarak buyurdu ki: "Hak teâlânın, Firavun kavminin şerrinden kurtararak size selâmet verdiğini düşünün! Hani onlar size şiddetli sıkıntılar, meşakkatli işler vererek azap ediyorlardı.

Firavun'un boğulmasıyla, İsrailoğulları, hatta bütün insanlar, Firavun gibi bir zalimin şerrinden kurtulmuş oldu... Neticede; Musa aleyhisselâm gibi büyük bir peygambere karşı gelmenin cezasını, kavmi ile birlikte gördü.