Mehmet Oruç

Zamanımız insanının maneviyattan ne kadar uzak olduğunu anlatmak için mübarek bir zat talebelerine sık sık şunu söylermiş: "Eshab-ı kiram, bizleri görseydi bunlar acaba Müslüman mıdır? sorusunu sorarlardı. Sizler de onları görseydiniz bunlar acaba deli midirler?" derdiniz.

Resulullah efendimiz, oruç tutmanın sevabının diğer ibadet gibi olmadığını bildirirdi. Çünkü, Allahü teâlâ, orucun sevabı için, "Karşılığını ben veririm" buyurmuştur.

Sahur, seherde yenilen yemektir. Ebu Hüreyre hazretleri anlatır: "Fahr-i cihan efendimizin şerefli huzuruna girdim. Sahur yiyordu. - Sahur bir berekettir ki, Allah onu size vermiştir. O halde siz onu terketmeyin, buyurdu.

Ramazan gecelerinde Teravih namazı kılınması, Peygamberimizin sünnetidir. Peygamberimiz "Yüce Allah, Ramazan ayında Orucu farz kıldı. Ben de, Teravih Namazını Müslümanlara sünnet kıldım." buyurmuştur.

Abdullah bin Ebi Evfa hazretleri anlatır: "Bir kere Resûlullah efendimiz ile Ramazan ayında seferde idik. Gün battığı zaman: "Yâ Bilâl! Aşağı in, bize su ile kavut karıştır" diye buyurdu. Bilâl: "Yâ Resûlallah! Daha gündüz" dedi.

Resulullah efendimiz Ramazan orucunun insanlara faydası üzerinde çok dururdu. Bununla ilgili buyurdu ki: "Oruç, ateşten koruyan bir kalkandır. Herhangi birinizi, savaşta koruyan kalkan gibi!" "Oruç, nefsi, yalnız yemek, içmek gibi şeylerden alıkoymaktan ibaret değildir. Fakat, masiyetlerden, kötülüklerden de alıkoymaktır!"

İslâm âlimlerinin ve evliyânın en büyüklerinden olan İmâm-ı Rabbânî hazretleri, Ramazan ayı ile Kur'an-ı kerimin önemli bir irtibatının olduğuna işaret eder. Bu konuda şöyle buyurur: "Mübârek Ramazan ayında, bütün iyilikler, bütün bereketler bulunur. Her iyilik, her bereket, Allahü teâlânın zâtından gelmektedir. Her kusûr, her kötülük de, mahlûkların zâtlarından ve sıfatlarından hâsıl olmaktadır.

Ramazan orucu; Peygamberimizin Medine'ye hicretinden onsekiz ay sonra, Şaban ayının onuncu günü farz kılınmıştır.

Ramazan ayı, dinimizin çok önem verdiği bir aydır. Bu ay, ahireti kazanmak için bir fırsattır. Çünkü bu ayda geçmiş günahlar affedilir. (Sahîh-i Buhârî)deki bir hadîs-i şerîfte de Peygamber efendimiz şöyle buyurdu: "Bir kimse, Ramazan ayında oruç tutmayı farz bilir, vazîfe bilir ve orucun sevabını, Allahü teâlâdan beklerse, geçmiş günâhları affolur."

Peygamber efendimiz, Ramazan orucuna, Ramazan hilalini görünce başlar, Şevval hilalini görünce bırakırdı. Hazret-i Aişe validemiz buyurdu ki: "Peygamber efendimiz, başka aylarda sakınmadığını Şaban ayında sakınırdı. Ondan sonra Ramazan ayı göründüğünde oruç tutardı. Eğer hilal buluta girip görünmezse Şaban'dan otuz gün sayar, tamam olduğu gibi oruca başlardı"

Resulullah efendimiz, Ramazan ayının bir fırsat ayı olduğunu, bu ayda yapılan, sevaplara, iftarlara, iyiliklere kat kat fazlasının verileceğini bildirirdi. Selman-ı Farisi hazretleri anlatır: Resulullah Şaban ayının son günü hutbesinde buyurdu ki: "Ey Müslümanlar! Üzerinize öyle büyük bir ay gölge vermek üzeredir ki, bu aydaki bir gece (Kadir gecesi), bin aydan daha faydalıdir. Allahü teâlâ, bu ayda, her gün oruç tutulmasını emretti.

Sevgili Peygamberimizin hayatında Ramazan ayının ayrı bir önemi vardı. Çünkü, Kur'an-ı kerimin inmesinin başlangıcı Ramazan ayında idi. Tamamının bir defada indiği yine Ramazan ayında idi. Peygamber efendimiz her yıl Cebrail aleyhisselamla buluşup durumunu müzakere ve muhafaza ederdi. Âlemlerin hocası Efendimiz, Ramazandan Ramazana, inen Kur'an'ı ona arzederdi. Peygamber efendimiz, Ahırete intikal ettiği sene iki kere arzetti.

Bir farzın yapılmasına, bir haramdan sakınmaya ehemmiyet vermeyenin, küfre düşürücü söz ve davranışta bulunanın imanı gider, kâfir, yani Allah'ın düşmanı olur. Böyle kimse, Cehennemde sonsuz yanar. Her sözde, her işte kâfir olmak ihtimâli çoktur. Küfürden kurtulmak da çok kolaydır. Küfrün sebebi bilinmese dahi, her gün bir kerre, "Yâ Rabbî! Bilerek veya bilmeyerek küfre sebep olan bir söz söyledim veya bir iş yaptım ise, nâdim oldum, pişman oldum.

Allahü teâlâ ile kul arasında olan, yani kul hakkı bulunmıyan günahların affolması için, gizlice tövbe etmek kâfîdir. Başkalarına haber vermek lâzım değildir. Para vererek, papaza günah affettirmek, Hıristiyanlıkta yapılıyor. İslâmiyette böyle şey yoktur.

Bugün de, Sosyal Bilimci Duane Elgin'in, medeniyetlerin baş düşmanı olan, aşırı tüketim üzerindeki tespitlerine yer vermek istiyorum: "Refah düzeyi zirveye ulaşınca, her türlü teknolojik gelişme ve bütün iletişim araçları ile insanlarda tüketim kültürünün her yönüyle yerleşmesi ve sürekli tüketime, harcamaya dayalı bir sistemin oluşturulması için kullanılıyor.

Bid'at sahiplerinin, bozuk inançlı kimselerin, din düşmanlarının zararlarından korunmak için Ehl-i sünnet itikâdını kısaca öğrenip inanmak şarttır. Allahü teâlâ, Müslümânların imânda birleşmelerini, Eshâb-ı kirâm gibi inanmalarını emrediyor. Eshâb-ı kirâmın imânlarını öğrenip, kitaplarına yazanlara "Ehl-i sünnet" denir. Bütün Müslümânların, Ehl-i sünnet âlimlerinin asırlardır bildirdikleri gibi imân etmeleri lâzımdır.

Sosyolojinin ve tarih felsefesinin kurucusu sayılan İbni Haldun, üç cildlik Mukaddime'sinde Medeniyetlerin tıpkı bir canlı gibi doğup, büyüyüp ve belli bir süre sonra yok olacaklarını, hiçbir şeyin sonsuz olmadığını söyler. Sebepler aleminde sosyal kanunlara ne kadar uyulursa, bu kurumların o kadar kuvvetli ve etkili olacağını anlatır.

Küfürden, imansızlıktan tövbe şart olduğu gibi, bid'atlardan da tövbe şarttır. Ehl-i sünnet âlimlerinin sözbirliği ile olmayan bildirdiklerine uymayan inanışa, ibadete "Bid'at" denir. Küfürden sonra en büyük günah bid'at sâhibi olmaktır. Bid'at sahibi, yaptığını doğru bildiği için, tövbe etmesi zordur, tövbe etmek aklına gelmez.

Günahtan sonra hemen tövbe etmek farzdır. Tövbeyi geciktirmek de, bu günahı işlemekten daha büyük günahtır. Bu günah, her gün bir misli artar. Bunun için de ayrıca tövbe etmek lâzımdır. Bir günahın tövbesi yapılınca, bunun tövbesini geciktirme günahlarının hepsi affolur.

Tövbe, haram işledikten sonra, pişman olup, Allahü teâlâdan korkmak, bir daha yapmamağa azmetmek, karar vermektir. Dünyada zarar hâsıl olmasından korkarak pişman olmak, tövbe olmaz. Çeşitli günah işleyenin bunlardan bazısında ısrâr ederken, bazısına tövbe etmesi, sahîh, geçerli olur.