Mehmet Oruç

Hz. Ömer, Kâ'bü'l-Ahbâr'a: "Ey Kâ'b! Bana ölümü anlat" dedi. Kâ'b: "Çok dikenli, dallı budaklı bir ağacı bir adamın boğazından karnına soktuktan sonra, bütün budak ve dikenlerinin damarlara takılarak şiddetle onu çekip çıkarırken nasıl kopardıklarını koparır, bıraktıklarını bırakırsa, işte ölüm böyledir" dedi.

İsrailoğullarından birkaç kişi bir mezarlıktan geçerken içlerinden biri, "Allah'a duâ etsek de bunlardan biri dirilip de kendisinden bir şeyler sorsak" dedi. Duâ ettiler ve birisi gözlerinin önünde secdeden kalkar gibi mezardan çıktı. Sonra: "Arkadaşlar, benden ne istiyorsunuz? Öleli tam elli yıl oldu, daha ölüm acısından kurtulamadım" dedi.

Halife Hârun Reşîd ölümü esnâsında bizzat kendi eliyle kefenini hazırladı ve: "Malım bana fayda vermedi. Bütün saltanatım benden ayrılıp mahvoldu" (Hâkka: 28, 29) âyet-i celîlelerini okudu. Me'mun da ölümü esnâsında yaslanarak: "Ey mülkü dâim olan Allah'ım, mülk ve memleketini ve hattâ her şeyini kaybeden kuluna merhamet et!" dedi.

İslamiyetin gayesi, kendisine, yakınlarına, milletine faydalı iyi insan yetiştirmektir. Dinimizde buna, "Salih mümin" denir. Bir insanın dünyada ve ahirette rahat ve huzur içinde olması "Salih mümin" olmasına bağlıdır. Peki bunun alameti nedir? Salih mümin nasıl anlaşılır?

Ömer bin Abdülaziz'in hanımı Fâtıma: "Ben Ömer'i, ölümü esnasında, "Allah'ım, kısa bir süre de olsa ölümümü adamlarımdan gizle" diye duâ ettiğini duydum. Bir ara kapıyı açarak kendi odama girdim. "Bu ahiret yurdunu, yeryüzünde böbürlenmeyi ve bozgunculuğu istemeyen kimselere veririz.

Hazreti Selmân-ı Farisî, ölüm döşeğine yattığı vakit ağladı. Sebebini soranlara, "Dünyadan ayrıldığım için ağlamıyorum. Peygamber Efendimiz: "Dünyadan ayrılırken sermayeniz bir yolcunun yol azığından fazla olmasın" demişti. İşte buna ağlıyorum, dedi. Hâlbuki öldüğü vakit hesab ettiler, bütün serveti on dirhem civarında idi.

Kim ne derse desin, devlet olarak, millet olarak bugünkü perişan halimizin gerçek sebebi, uzun zamandır, "Dehâ" yetiştirememiş olmamızdır. Bırakın dehâyı ileri görüşlü, basiretli gerçek manada "Lider" devlet adımı bile çıkartamıyoruz. Eskilerin "Kaht-ı rical" dedikleri, adam kıtlığı çekiyoruz.

Ölüm acısı için, kılıç yarasından, testere ile biçilmekten, makasla doğranmaktan da ağırdır, demişlerdir. Çünkü bütün bunların acısı, bedenden ruha sirâyet etmek yolu iledir. Ya doğrudan doğruya, ruhu ilgilendiren acı nasıl olur?

Dünyalıktan bir şey hoşuna gittiği vakit, insan, hemen ondan ayrılacağını hâtırlamalıdır. Bir gün İbn Mutî evine baktı ve evi hoşuna gitti. Sonra: "Vallahi, ölüm olmasa seninle sevinir ve eğer dar olan mezara girmeyecek olsam, dünyalıktan hoşlanırdım. Fakat şimdi bunların hepsi boş şeylerdir" diyerek yüksek sesle ağlamağa başladı.

Ölüm dehşetli bir olaydır. İnsanların bundan gafleti, onu az düşünüp az konuşmalarındandır. Hattâ ölümü hâtırlayanlar da onu boş bir kalb ile düşünmez; dünya şehvetleri ile meşgul olan kalbler ile düşünürler.

Kadının biri Hz. Âişe'ye kalbinin kasvetinden şikâyet etti. Hz. Âişe, "Ölümü çok an ki, kalbin yumuşasın" buyurdu. Kadın da böyle yaptı ve kalbi yumuşadı.

Hind binti Utbe radıyallahü anha iman ile şereflendikten sonra Peygamberimiz Mekke'de, Etbah mahallesinde bulunurken iki küçük oğlağı kestirmiş kebab yapmış, Peygamberimizin azâdlı kölesi olan bir kadınla göndermişti. Hizmetçi kadın Peygamberimizin çadırına vardı. İçeri girmek için izin istedi, izin verilince içeri girdi.

Dün değindiğim, Batı'nın tek yanlı, peşin hükümlü din taassubu ile aldıkları kararlardan sadece biz bahsetmiyoruz.

Müslüman olup yanında diğer kadınlarla beraber biat etmek üzere Resulullahın huzuruna giden Hind radıyallahü anhaya, Peygamberimiz, "Hoş geldin" dedi. Hind, "Ya Resûlallah, vallâhi dün senin çadırındakiler kadar zillet ve hakarete uğramasını istediğim bir çadır halkı yoktu. Bugün ise yeryüzünde senin çadırındakiler kadar izzet ve şeref içerisinde olmasını istediğim bir çadır halkı (ev halkı) yoktur" dedi.

Kararın siyasi tarafı beni ilgilendirmiyor. Çünkü, o tarafı benim ilgi alanıma girmiyor. Beni ilgilendiren, ikiyüzlülük, çifte standart uygulanmasıdır. Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi'nin geçen haftaki kararından bahsediyorum...

Peygamberimiz, Mekke fethinde görüldüğü yerde öldürmelerini emir buyurdukları kimselerin içerisinde Hind binti Utbe de vardı. Hind binti Utbe, Kâ'be-i Muazzamanın örtüsü altına sığındı. Yanında birçok da kadın vardı. Hepsi imân ettiklerini bildirdiler ve Resûlullah'a biât ettiler.

Bir gün Peygamber Efendimiz kahkahalar atan bir Meclis'e uğradı ve: "Meclisinizi, muhabbetinizi, zevkleri alt üst eden şeylerle karıştırınız" buyurdu: Onlar: "O nedir?" diye sormaları üzerine, Peygamber Efendimiz: "Ölümdür" buyurdu. Hz. Enes'in rivâyetine göre, Peygamber Efendimiz, "Ölümü çok hâtırlayın, zira o, günahlardan korur ve dünyadan yüz çevirttirir" buyurmuştur.

Her hâlükârda ölümü hâtırlamakta sevab ve fazîlet vardır. Zira dünyaya meyleden insan, ölümü ana ana, yavaş yavaş dünyadan uzaklaşmağa başlar. Çünkü artık nimetleri ona ağır gelmekte, zevklerinden hoşlanmamağa başlar. Böylece dünyanın lezzet ve şehvetlerinden insânı soğutan her şey, kurtuluş sebeplerindendir.

Uzun zamandır, dünyadan, dünyanın ne olduğundan bahsettik. İnsan için bir dünya hayatı var bir de ahıret hayatı var.

Huzeyfe hazretleri anlatır: "Resûl-i Ekrem ile namaz kılıyordum. "Bekara" sûresinden okumaya başlamıştı...