Mehmet Oruç

Sır­rî-yi Se­kâ­tî haz­ret­le­ri has­ta­lan­mış­tı. Zi­yâ­re­ti­ne ge­len­ler, ya­nın­da çok otur­muş­lar­dı. Bun­dan çok ra­hat­sız ol­du.

İs­lam bü­yük­le­ri, Müs­lü­man­la­rın bir­bir­le­ri ile gö­rüş­me­le­ri­ne, ra­hat­lık­ta, sı­kın­tı­da, mu­si­bet­te da­ya­nış­ma için­de ol­ma­la­rı­na çok önem ve­rir­ler­di. Bu­nu bir va­zi­fe ola­rak te­lak­ki eder­ler­di.

İs­lam bü­yük­le­ri has­ta­lı­ğın sa­de­ce has­ta için de­ğil, zi­ya­ret­çi­ler için de bir ni­met ol­du­ğu­nu bil­dir­miş­ler­dir. Bu­nun için has­ta­yı zi­ya­ret et­me­yi ga­ni­met bi­lir­ler­di.

Al­lah adam­la­rı, zi­ya­re­ti­ne git­tik­le­ri has­ta­nın şi­fa­ya ka­vuş­ma­sı için he­men du­â et­mez­ler­di. Bi­raz bek­ler­ler, has­ta­lı­ğın se­be­bi­ni ve so­nu­nu an­la­ma­ya ça­lı­şır­lar, son­ra du­â eder­ler­di. Zi­ra has­ta­lık ba­zan, o kim­se­nin fay­da­sı­na­dır de­re­ce­le­rin yük­sel­me­si­ne se­bep­tir. Bu du­rum­da has­ta­lı­ğın kalk­ma­sı için duâ­da bu­lun­mak uy­gun ol­maz. Hak­kın­da ha­yır­lı ola­nı is­te­me­li­dir.

İs­lam bü­yük­le­ri, ve­fa­lı kim­se­ler­di. Ak­ra­ba­la­rı­nı, dost­la­rı­nı, ar­ka­daş­la­rı­nı unut­maz gö­rüş­me­le­rin­de din­le­ri­ne, iman­la­rı­na bir za­rar gel­mi­yor­sa bun­lar­la ir­ti­ba­tı kes­mez­ler­di.

Akıl­lı olan kim­se, ya âlim olur ya ta­le­be. Öğ­re­ni­le­cek en ön­ce­lik­li ilim de, iman ve iba­det bil­gi­le­ri­dir. Bu mak­sat­la ha­zır­lan­mış il­mi­hâl­den bu bil­gi­ler mut­la­ka öğ­re­nil­me­li­dir...

Übey ib­ni Kâ'b haz­ret­le­ri an­la­tır: En­sar­dan bi­ri var­dı.

Ebû Hü­rey­re'nin "ra­dı­yal­la­hü anh" ri­va­ye­ti­ne gö­re, Pey­gam­ber efen­di­miz şöy­le bu­yur­du:

Ço­ban kıl­dı­ğı na­maz se­be­biy­le, ko­yun­la­rın ken­di­si­ni met­het­me­le­ri­ni bek­le­mez. Her za­man na­sıl kı­lı­yor­sa öy­le kı­lar. Ko­yun­lar gö­rü­yor di­ye na­ma­zı fark­lı kıl­maz. İh­las­lı her Müs­lü­man böy­le ol­mak zo­run­da­dır...

Ca­mi­de ce­ma­at ile na­maz kıl­ma­nın pek çok fa­zi­le­ti, hik­me­ti bil­di­ril­miş­tir. Bun­lar­dan bir­ka­çı şöy­le­dir:

Mes­cid­le­re, ca­mi­le­re ge­len­le­re ve­ri­len se­vap, bu­ra­la­ra ge­lin­di­ğin­de gös­te­ri­len edeb­le­re bağ­lı­dır.

İs­lam bü­yük­le­ri, na­maz­la­rı­nı ca­mi­de ce­ma­at­le kıl­ma­ya özen gös­ter­miş­ler­dir.

İs­lam bü­yük­le­ri­nin bir âde­ti de, mes­cid­ler­den çık­ma­ma­la­rı, za­man­la­rı­nın ço­ğu­nu bu­ra­lar­da ge­çir­me­le­ri idi.

Ab­dül­kud­düs bu­yur­du ki: Her za­man ab­dest­li bu­lun! Beş va­kit na­ma­zı, sün­net­le­ri ile ve ta­di­li er­kan ile, hu­zur ve hu­şu ile ve di­nin sa­hi­bi­nin bil­dir­di­ği gi­bi kıl­ma­ya ça­lış! Bun­la­rı ya­pın­ca, dün­ya­da ve ahi­ret­te, sa­yı­sız ni­met­le­re ka­vu­şur­sun.

Ö­lü­mün bir par­ça­sı o­lan dert ve belâ­lar sa­na tat­lı ge­lir­se, Al­la­hü teâlâ sa­na ö­lü­mü tat­lı ey­ler. Be­de­ne ge­len has­ta­lık­lar, ö­lü­mün el­çi­si­dir. Ö­lüm el­çi­sin­den yü­zü­nü ge­ri çe­vir­me. Hayâ­tı dert­siz, e­lem­siz ge­çe­nin, ö­lü­mü de a­cı o­lur...

İmam-ı Rab­ba­ni haz­ret­le­ri bu­yur­du ki:

İmam-ı Rab­ba­ni haz­ret­le­ri bu­yur­du ki: Na­ma­zın ku­sur­suz, ka­mil ol­ma­sı, fı­kıh ki­tap­la­rın­da uzun uza­dı­ya ya­zıl­mış olan farz­la­rı­nı, va­cib­le­ri­ni, sün­net­le­ri­ni ve müs­te­hab­la­rı­nı yer­le­ri­ne ge­tir­mek­le olur. Na­ma­zı ta­mam­la­mak için, bu dört şey­den baş­ka ya­pı­la­cak bir şey yok­tur. Na­maz­da hu­şu, bu dört şe­yi yap­mak­tır. Kal­bin hu­du­u, ya­ni Al­lah kor­ku­su da yi­ne bun­la­rı ta­mam yap­mak­la olur.

Bu­gün iki ay­rı Mev­la­na var kar­şı­mız­da. Bi­ri­si, ki­tap­lar­da ya­zı­lı, her hâ­li ile di­ne uyan, ney­den, mü­zik­ten, bid'at­ten uzak Hak âşı­ğı bir ve­lî, bir ta­sav­vuf bü­yü­ğü. Di­ğe­ri, Ba­tı­lı­la­rın or­tay­a at­tık­la­rı Mev­la­na!..

Na­maz­da, hu­şu­nun sağ­la­na­bil­me­si için na­ma­zın farz­la­rı­na, va­cib­le­ri­ne, sün­net­le­ri­ne, müs­te­hap­la­rı­na çok dik­kat et­mek ge­re­kir.

İ­mam­-ı Rab­ba­ni haz­ret­le­ri bu­yur­du ki: Kal­bin Al­la­hü te­a­la i­le ol­ma­sı, hu­şu el­de e­dil­me­si, be­de­nin, a­za­nın da di­nin e­mir­le­ri­ni yap­mak­la ziy­net­len­me­si, ne bü­yük bir ni­met­tir.