Muammer Erkul

Koskoca alemin ortasındaki koskoca dünyanın ortasındaki koskoca bir salonun ortasında, oturuyordum; Kendi içime, kapıcı gibi!.. Panayırların umurunda mıydı duymayan kulaklar?.. İşte ben; kocca bir lunaparkın, sağır biletçisiydim!..

Biliyor musun; Seni, rüyada gördüm... ..... Rüyamdaydın... Rüyamda; rüyalarındaydın!..

Bir kuş, bir camı tıklatır; ardında kim olduğunu bilmeden... Kalbin, kuş yüreciği gibi "tıp tıp" yapar; "ulaşılmaza" dokunmak istersin!.. Bir kuş camını tıklatır; Canın tıklar!..

Ben, senin gönlünde büyürüm ancak...

Her yaratılmışın kabiliyeti ayrıdır, öyle değil mi?.. Mesela, bir kedi eğer derse: "Karanlığın içinde tuhaf şeyler oluyor!.." Veya bir çoban köpeği; "Şu istikametten filan kimse geliyor.

Sokulmadan kollarımın arasına, nereden bileceksin ki sen; sıcağı?..

Hangi mahluk hiç fırça yememiştir?

Çoğumuzun yolu üzerinde, fakat kim bilir kaçımız ondan habersiziz. Hâlbuki İhlas Kolej o kadar büyük ve o kadar özel ki... Kim bilir kaç ülke böyle bir okul görmüş değil ve kim bilir kaç şehrimizdeki üniversiteler bu ayarda değil...

İçin ağlıyor olabilir.

Köşe yazarı Muammer Erkul olmadan önce, çizgi romancıydım. Bilgehan isimli bir kahramanım vardı.

Belki de sen hiç fark etmedin; katrana kesmiş gecelerin kayıp zamanlarında, yolunu şaşırmış bir minik yıldızı arar gibi gözlerinde ışık aradığımı...

Bir konu gündeme gelir, herkes konuşmaya başlar. Bunları sebep bilerek Hürrem Sultan'ı hatırlayalım mı? Kanuni Sultan Süleyman Hanın zevcesidir. Haseki ve Hürrem Sultan ismiyle meşhur oldu.

Evvel zaman içinde, öyle bir memlekete vardı ki; kralın çocuğu olmuş... Lakin biz ziyafet, mutluluk beklerken baktık ki ağızları bıçak açmıyor. Sorduk... "Kralımız çok üzgün, dediler. Çünkü bir çocuğu oldu. Bizde adettir, o da bebeğini kâhine götürdü. Fakat söylediklerini beğenmedi, bir başkasına götürdü, sonra uzak diyarlardan başka kâhinler getirdi. Fakat çocuk hangi kâhinin önüne konsa bir öncekine benzer sözler söylüyor; "değil ülkeyi, kendini bile yönetemez" diyordu!

(Yıllar geçti, unutanlar olmuştur. Kuzulukta'yız, çay içerken aklıma geldi, sizlere de tekrar hatırlatayım dedim.)

Halil Delice, önemli romancıdır, yazacağı her satıra ihtiyacımız var. Binlerce insan Kırkpınar'ı, Balkanları onunla sevdi ve milletimizin ortak acılarına birlikte ağladı. Dün konuştuk onunla. Öyle güzel şeyler (haberkusagi.com'da var) anlattı ki:

Bir büyüüük bahçe... Öyle ki; dev çınar ağaçlarının dalları gökyüzünün, kökleri yeryüzünün içine doğru uzanmış. Kestanelerin parmaklı yaprakları, akasyaların salkımları; subaşlarını tutmuş söğütlerin gelin teli gibi süzülüşleri... Koyu ve geniş gölgelerin üstünü kapatmış ceviz ağaçlarının ferahlık kokan filizleri...

Şu, aşağıdakileri konuşmak hoşuma gidiyor: Bir yıl veya on yıl geride kaldı; her şeyiyle!.. Senleriyle, benleriyle... Çünkü bu yılların içinde bizler de vardık. Yıllar iki avucumuzda kalıyor hep; bir avuç akide şekeri veya bir avuç saksı biberi!

Zamana gücü yetmedi 2010 yılının da, yahut o dahi zamanın bir parçasıydı da ömrümüzden çaldı. İşte... Saatler kaldı bir bitişe daha, veya yeni bir başlangıca...

2000 noktasında şaşkınlıklar içinde kalmıştık, bu kadar uzuuun bir dönemin bitmiş olmasına! Hâlbuki önceden 90'lar, 80'ler ve hatta 70'ler de bitmişti!

Hani, titrer içi bir çocuğun...