Murat Başaran

Ordayken... Benim aşkıma alışıktın İstanbul... Her taşını hayranlıkla okşayan bakışlarımı fark etmiyordun bile...

Bu akşam sonuç ne olur bilemem. Biz Türk'üz; ne yapacağımız belli olmaz. Bunu zaten bütün dünyaya gösterdik.

Bir gün gelecek... Herkes için. Ama evladını alıp dizine...

Şunu öğrettiler: Osmanlı kötüydü. Totaliter bir rejim altında insanlar inim inim inliyor, padişahlar sefa sürüyordu. Sonra Atatürk'ün önderliğinde Kurtuluş Savaşıyla Anadolu aydınlandı.

Bu ülkede "darbe"nin ne anlama geldiğini bilmeyen yoktur sanırım. Eskiden periyodik bir durum vardı. Her on senede bir gibi. 80'den sonra biraz değişti.

Bir kez daha beyinlerimize zehirli çivi gibi çakıldı ki, en büyük korkumuz sevdiklerimize ve inandıklarımıza karşı taşıdığımız şüphe ve endişelerdir.

Şimdi sahilde aheste yürüyor ve denize çakıl taşları atıyorum avare... Hoşuma gidiyor...

Myanmar'da felaket; yüz bini aşkın ölü... Askerî rejim yardıma izin vermiyor. Sonra mecbur kalıp veriyor. Askerler yardım bahanesiyle gelenlerin ajan olabileceğini düşünüyor.

Başbakanımız kendisinden emin. Korkusu da yok. Ve mütevekkil... Demokrasinin kuralları ve gerekleri çerçevesinde büyük bir teveccühle iktidara gelmiş olmalarına rağmen, "Biz millete bedel ödetmeyiz. Ödenecek bir bedel varsa biz öderiz" sağduyusu içinde...

Meşhur ve kabul görmüş sanatkârların eserlerinin eskidikçe değer kazanması bir tarafa, dedelerimizden ve hatta bir nesil önceki aile büyüklerimizden kalma birçok eşyayı bile, -bulabilirsek tabii- "antika" zannı ve hükmüyle saklamaya çalışıyor, kıymet atfediyoruz... Neden?

Benim yaşım tutmuyor. O dönemin aktörlerinden değilim. Çünkü çocuktum... Ama hatırlıyorum, her akşam çatışma haberlerini izler, memleketimizde kaç tane vatan evladının sağ-sol didişmesinden öldüğünü öğrenirdik.

Sabah kalkıp aynaya baktığım zaman durumu gözden geçiriyorum. Zaman çıldırmış olmalı... Beynimde şekillenen ilk düşünce bu.

Belki sorumsuzluk veya vurdumduymazlıkla suçlanabilirler ama... Bu ülkenin meydanlara dökülmeyen bir sessiz çoğunluğu var. Gaza gelmeyen...

Göçmen değilim... Aslında hiç fark etmemesine rağmen, soy açısından bir alt kimlikle açıklanacak farklı aidiyetim de yok. Bilebildiğim en uzak dedelerim de bu topraklarda yaşamışlar ve kendilerini "Türk" diye tarif etmişler. Türk ve Müslüman...

Bir gün geliyor... Gözünüzü kapatıp aşina çehreleri düşününce... Göçüp gidenlerin, yaşayanlardan çok olduğunu hissediyorsunuz.

Roman hayatın gerçeğini, gerçek tiplerle ortaya koymalıdır.

O bütün dünyayı sırtlayacağına inanmıştı... Ülkeleri ve şehirleri hallaç pamuğu gibi atmış, gitmedik yer bırakmamıştı...

Şimdi bahar kokuyor... Ne zaman bu koku kalbinizi acıtırsa bilin ki, yolculuğun sonu gözükmüştür artık... Coşkunun ve ümidin yerini hüzün ve endişe alır ister istemez...Felaket senaryoları insanın kendi kıyametinin gölgesinde kalır; kayıtsızlık zamanıdır...

Aşk olmasa... Şiir olur mu? Veya roman? Hayat olur mu?

"Abdullah Öcalan, ABD güdümlü Ergenekon örgütünün bir üyesiydi. İlk eğitimini bu örgütün içinde almıştır. ABD, İngiltere ve İsrail derin devletleri ile bizim Ergenekon'un ortak kararıyla, Türkiye'deki ayrılıkçı iç dinamikleri kontrol etmek amacıyla, Öcalan'a bir terör örgütü kurma görevi verilmiştir."