Öcal Uluç

Herkesle kavgalı, herkesi kırmış, geçirmiş, kendisine duyulan güven ve inanç bitmiş bir Başkan'la "Galatasaray gemisi yürüyemez artık"; yürümemeli!..

Testi çoktan çatlamıştı ve su tutmuyordu, şimdi kırıldı; artık Ünal Aysal'ın 25 Ekim Genel Kurulu'ndan sonra, Galatasaray'da "eski başkan olmaktan öteye" yapacağı hiçbir iş yoktur ve olmamalıdır!..

Dua edin ki, Anderlecht'in genç ve acemi kadrosunun yapamadığını, gruptaki başka rakipler yapmasın; yoksa...

Ankara'da, İstanbul'da sporun beyninde oturup, spordaki olayları gün be gün yerinde yaşayan meslektaşlarımın, birkaç istisnası hariç çok büyük çoğunluğu, çok ama çok şeyi yazmıyor, çizmiyor. Neden?..

Bu kadar pişkinlik, bu kadar vurdumduymazlık yeter artık; Türk futbolu, "kurulduğundan beri" yerden yere vurulan, artık kimsenin güvenmediği, inanmadığı, saymadığı, aksine "haklı-haksız" hemen hemen bütün kulüplerin başkan ve yöneticilerinin "kum torbasından beter ettiği" böyle bir Federasyon ile yönetilmeye devam edemez!..

Yazık oldu; "alacağımız o bir puan bile" bize büyük avantaj sağlayacaktı; hadi bakalım bundan sonra "bütün maçlar" ateş çemberi; biliyoruz Fatih hoca, "böyle zamanların hocasıdır" ama ya futbolcuları?..

Televizyon ekranlarında "Galatasaray'ı sakız eden" bir "acayip ve garip düellonun geldiği nokta", hem Aysal adına, hem kulüp adına yürekler acısıdır. Böyle bir tartışma Galatasaray Başkanı'na yakışıyor mu?..

Aslında, Manisa'daki o rezalet sahnelerden sonra, Galatasaray'a "1 maç seyircisiz" cezası bile az; ama gelin görün ki, "şekil bakımından öyle bir uygulama yapıldı" ki, Galatasaray'ın "sert" tepkisi, "misliyle fazla olsaydı" bile, "haklı" hâle geldi, getirildi!..

Vahid Hoca'nın, hem de, sayı vererek "Şu kadar oyuncu alınmazsa çeker giderim" diyerek verdiği ültimatomu, İbrahim Başkan'ın "unutması ve hazmetmesi" mümkün mü?..

"Ceza az, ağırlaştırılsın" itirazının "ne kadar göstermelik olduğu" çok açık; "bu hâle getirilmiş" talimatlarla ne yapacak Disiplin ve Tahkim Kurulları?

Galatasaraylı" olan spor yazarları ve yorumcuları arasında, bana göre "Kulübünü, takımını, yöneticilerini, oyuncularını, teknik adamlarını eleştirirken çok dikkatli ve hassas davranmak, eleştiri dozunu hiçbir zaman ağırlaştırmamak, olumsuzluklara bile olumlu yönden bakmak bakımından bir numaradır", sevgili Osman Şenher ve de üslubu, "sarı-kırmızılı her şeye karşı samimi, yumuşak ve sıcaktır!..

PERDE BİR: Sen yıllarca, bir "Denizli olayı tutturup", elinde delil olmadan, şahidin olmadan, "birinin birine yazdığı ve bir kulübün iç muhasebesindeki bir harcama yetkisini soran bir mektubun eline ulaştırılan fotokopisine dayanarak" o kişilerin mensup olduğu kulübü, üstelik "defalarca yapılan suç duyularına rağmen", o kişi hem savcılıktan, hem mahkemeden "birer günde" arındırılmış olarak çıktığı hâlde, yani, üstelik "aklanılmış" bir teşvik primi iddiasını, "Şike de şike" yaygaraları ile sürdürerek, "Ben haklıyım" diyeceksin!..

Çok zayıf takımlarla yapılan hazırlık maçları dahil, "yüz kızartıcı" bir futbola (Acaba "futbol" demek mümkün mü, o da ayrı mesele) abone olduğunu gösteren, buna Süper Kupa Finali'nde "penaltı atmasını bile becerememeyi ekleyen", Muslera ve Chedjou'nun Fenerbahçe önünde "hezimetten kurtardığı" bir takım!..

Gazetecinin görevidir, "halk adına, mazlumlar ve masumlar adına" gerçekleri yazmak ve "takip etmek!.." "Takip etmek???"

Sevgili Kemal Belgin'in Türkiye'nin spor sayfalarına, aramıza dönmesinin mutluluğunu yaşarken, Turgan Ece Ağabey'in ölüm haberi ile sarsıldı, yüreğim ve "kaçıncı defa" sordum kendi kendime; "uzun ve sağlıklı yaşamanın güzelliğinin içinde", sonlara doğru, "tatlı-acı anılar zincirimize daha çok ve daha hızlı acı halkaların eklenmesi", bilmem ki, tesadüf mü, yoksa işlediğimiz günahların daha bu dünyadayken başlayan cezalandırılması mı?..

"Altyapı teşviki" yerine, "kontenjan" kolaycılığı ve "getirilen yeni kısıtlamalar ile" daha nerelere gideceğimiz belli değil mi?..

Varsa "görmediğim ve atladığım" gazete ve yazar, onlardan özür dilerim...

Varsa "görmediğim ve atladığım" gazete ve yazar, onlardan özür dilerim; "Florya Tesisleri'nde kafası kapıya sıkışarak ölen" gazeteci kardeşimiz Sabah Gazetesi'nin "Galatasaray ile görevli" foto muhabiri Erkan Koyuncu olayında, soruşturmayı yapan Savcı'nın, "sadece kapı görevlisini sorumlu ve suçlu sayarak", o genç adam için "ölüme taksirle sebebiyet vermekten, 6 yıla kadar hapis isteği ile açtığı dava", Sabah Gazetesi'nden ve sevgili kardeşim Hıncal Uluç'tan başka hiçbir gazeteyi ve de gazeteciyi isyan ettirmemişti, anlaşılan; kimse de çıkıp "Bu nasıl adalet, olur mu böyle bir şey" diye sormamış, yazmamıştı!..

Kızılderililerin Amerika'daki "acı geçmişleri, istilacılarla mücadeleleri ve sonları" tarihte de, romanlarda da yazar; filmleri çevrilmiş, dizileri yapılmıştır.

Spor basınımızda bir Allah'ın kulu da çıkıp, Aziz Yıldırım döneminin "tek tek" teknik direktörlerinin "göreve nasıl geldiğini/getirildiğini ve nasıl gittiğini/gönderildiğini alt alta yazıp", şu soruyu sormuyor;