Rahim Er

Adına ister facia deyiniz, isterse uçurum; her ne dense layıktır. Üniversite giriş imtihanlarıyla lise imtihanlarında bazı öğrenciler, hatasız işaretlemeyle tam puan alma başarısı gösterdiler. Hepimiz memnun olduk. Uzun senelerdir ilk defa yüzde yüz başarılar yakalanıyordu. Ancak... Hemen ardından açıklanan başka sonuçlarla o sevinçler gölgelendi. On binlerce genç sıfır puan almıştı. Vaziyete -veya rezalete- bakınız...

Türkiye, çok uzun yıllardan sonra tek parti iktidarıyla yönetilme şansını yakalamıştır. Bir partinin 365 milletvekili gibi nadir görülecek bir çoğunlukla iktidara gelmesi, istikrar ve güvenin doğmasına sebep oldu. Bu hadiseyi 3 sebebe bağlayabiliriz. Halkın sağduyusu, demokratik hayat ve Recep Tayyip Erdoğan'ın önüne çıkan türlü engellere rağmen bıkıp usanmadan yoluna devam etme azmi. İstanbul'a hizmet, Türk siyasetine Tayyip Erdoğan diye bir isim armağan etti. 28 Şubattan sonra artık bir tıkanma mecraına gidilmişti. Onun için İstanbul'a hizmetleri unutulmayan Erdoğan'ı seçmen de unutmadı ve partisine büyük bir teveccüh gösterdi. Erdoğan ve arkadaşlarının seçimi kazandıkları andan itibaren sevinçlerini bile kontrol ettiklerini dikkatli herkes fark etmiştir.

Vaktiyle tezkere geçseydi savaş sırasındaki ve savaş sonrasındaki manzaralar farklı olurdu. Mevzuu, Türkiye perspektifinden hep "önleyemiyorsan gir ve kontrol et" mantığıyla muhakeme ettik.. Tezkerenin reddi bu imkânı zayi ettirmiştir. Yeni vaziyet o ki Irak'a asker göndereceğiz. Hükümet de ordu da bunu istiyor.

Kim Saddam Hüseyn'in yerinde olmak ister? Vatanından, hürriyetinden, itibarından sonra iki oğlunu da kaybetti. Kaybedilmiş hayatlara bakıldığında bütün debdebe, tantana, şamata, dalkavukluk... hepsi hepsi 25 yıl sürmüş. 25 yılın 8 yılı İran'la savaşarak geçti. 10 yılı da 1. ve 2. Körfez harpleriyle. Saddam, artık son kullanma tarihi bitmiş bir diktatördür. Kendisini oraya getirenler, ipini de çektiler.

Hamle, her alanda gerekiyor. Eğitim, kültür, ekonomi, siyaset ve askerlik. Ya kendi üstüne kapanmış, etliye sütlüye karışmayan bir Türkiye veya büyük Türkiye... Etliye-sütlüye karışmayan Türkiye'nin başına çuval geçirirler. O, şimdiki Türkiye'dir. Bu Türkiye artık dar geliyor. Şartlar kabuğu zorlamakta. Geri kalmış, dışa muhtaç Türkiye imajını kırma arayışındayız. Sözümüzün İtalya, Fransa, Almanya kadar dinlenir olması gerekiyor. AB'ye bunun için girme arzusundayız. Türk dünyasına alakamız bundan. İslam coğrafyasıyla temaslarımızın temelinde bu var. Birinci tezkereye bundan dolayı yeşil ışık yakılmıştı. Müstakbel ikinci tezkereye sempatiyle bakılması da bundan.

Kurutulmuş bir gül demetinin üzerinde kır menekşesi 7 yıldır evimizde. Tek gövdeden çıkan iki dallı menekşe, haylice yıpranmış vaziyette. Bu menekşeyi Bağdat'taki Türk Şehitliği'ni ziyaretimizde Genç Osman'ın kabrinden bir mukaddes emanet gibi hürmetle alarak getirmiştik. Şimdi bir kere daha o şehitliğimizi hatırlıyoruz. Asker gönderilme şekli ve Türk askerini Irak halkına takdim tarzı çok mühim. "İşgalci" damgası yemek berbat bir sıfattır. Yerli halk, her işgalciden nefret eder ve her işgalciye kurşun sıkar. ABD ve İngiltere kurtarıcı gibi gittilerse de işgalci olarak dönecekler. Kibirlendiler, Dünya'yı aldattılar, kazdıkları kuyuya düştüler. Şimdi ortak aramaktalar. Bir tarafta o çöllerde yatan Mehmetcikler, bir tarafta Kuzey Irak dağlarında yatan Mehmetcikler, bir tarafta Türkiye'nin uzun vadeli menfaatleri. Dünya liginde oynama şartı. Bütün mesele, bir oyuna gelmeden o oyunu kurallarına uygun oynamakta.

Süleymaniye garipliği beklenmedik bir yöne doğru yol alıyor. Tezkere geçmeyince ABD Türkiye'ye karşı soğuk davranmaya başladı. Bu yüzden Türk genelkurmayının teklifine rağmen savaş sonrasında Irak'ta kurulan İstikrar Gücüne kabul edilmedik. Geçen zamansa sürekli işgal kuvvetleri aleyhine işliyor. Hemen her gün birkaç Amerikalı öldürülmekte. Bu sayı gelecekte artacaktır. Geçen hafta füzeli taarruz oldu, geçen hafta sonuyla hafta başında 10 binlik protesto mitingleri yapıldı.

Gerçekleşmesinde en fazla zaruret olan projelerden biri, hükümetin 10 bin gencimizi özel okullarda okutma niyetidir. Projenin esası şöyle. Ülke çapında yapılan bir araştırmayla desteğe muhtaç ailelerin çocuklarından isteyenler, merkezi bir imtihana tabi tutulacak, bunlardan imtihanı kazanan 10 bin genç, kendilerinden hiçbir para alınmadan kolejlerde okutulacaktır.

Siz Vietnam'a dair ne biliyorsunuz? Biz, haberi okuyunca çok şey bilmediğimizi fark ettik. Bütün bildiğimiz birkaç kelimeden ibaret. Kızıl Kmerler, Laos, Ho Şi Minh... Ve o meşhur "Vietnam bataklığı". Kime göre bataklık? ABD, uzak Asya'nın bu unutulmuş devletinde 60'lı-70'li yıllarda uzun seneler savaştı. Amerikan filmleri iki temel üzerine yükselir. Nazi filmleri ve Vietnam filmleri. Bunlara anti nazi filmler ve anti komünist filmler de diyebilirsiniz. 60'larda ABD aya adam gönderdi, fakat karada o ufacık milletin askerini yenemedi. Sonuç, Beyazsaray için hüsrandı. O zamandan beri 30-35 yıldır Dünya'da hep o kısa cümle dolaşır.

Gazeteler, Reina'nın bir gecede 148, Laila'nın ise 138 milyar lira ciro yaptıklarını haber veriyor. İstanbul'da Defterdarlık memurları önceki gece 181 eğlence merkezinde kasaya oturmuşlar. Bu merkezlerden ismi geçen ikisi bir gecede 286 milyar liralık ciro yapmış. Hangi fabrika bir gecede bu kadar ciro yapabilir? Fabrika dediğiniz yüzlerce insanın alın teri ile çalışan bir ekmek kapısı. Eğlencenin, müziğin, dansın, viskinin, şampanyanın, meşkin alın terini böylesine ezdiği bir memlekette mutlaka bir anormallik vardır. Haberi okuyan tekstilci, inşaatçı, ihracatçı sanayici kendini ahmak sayacaktır.

Sivas faciasının yıldönümü münasebetiyle yazılanlara bakıyoruz, Sivas'takiler kınanırken Başbağlar'a dair tek kelime yok. Sivas olayı için ağır ifadelerle tepkiler tazelenmekte. Başbağlar'da katledilenlerden kazaen olsun söz edilmiyor. Büyük şehirlerden Sivas'ın bir oteline gidenler insan da Başbağlar Köyü'nde yaşayanlar insan değil mi? Sivas'ta olanlar bir vahşettir. Fakat Erzincan'ın Başbağlar Köyünde yaşananlar da vahşettir.

Kokuşmuşluk çürümeden ileri geliyor. Çürüme nedir? Bir varlığın kendi asli değerlerini kaybetmesi. Bu kaybetme çürüme yoluyla olur. Önce çürüme başlar. Bunu kokuşma takip eder. Çürüme yalnızca politik alanda olmaz. Politikacı da cemiyetin kendi mahsulü. Kıymetlerini yitiren, kendisi olmaktan uzaklaşan bir cemiyette gayrı safi milli gelirin en üst seviyelere çıkması her şey midir? Bu soru, aynı zamanda para her şey midir? demek.

10 milyar dolar için ödünç imkânları aranırken 150 milyar dolarların yendiğinden bahsedilmekte. Bu bir dehşet verici rakamdır. Meclis Yolsuzlukları Araştırma Komisyonu'nun iyi çalıştığını teslim etmek lazım. Ancak ortaya çıkan isimler, düşündürücüdür.

Türkiye için eskimez tehdit unsurları var. Bunların başında da Ermeni soykırım iddiası geliyor. Hangi devlet, Türkiye'yi köşeye sıkıştırmak istese veya bir konudan dolayı taviz beklese parlamentosuna derhal bu tasarıyı getirir.

Ziyaret bahanesiyle içeri girdikten sonra binadaki Türk subay ve astsubaylarıyla Türkmenleri ve hizmetlileri ellerini arkalarından bağlayıp başlarına çuval geçirmek suretiyle aşağılayarak zorla alıp götürmenin isimlendirilmesi noktasında terminolojik sıkıntı yaşandığını müşahade etmekteyiz. İlk gün o telaşın içinde "müsâdere" diye açıklama yapıldı. Yanlış. Müsâdere insana değil mala karşı olur. Mânâsı da yasak eşyanın meşru şartlarda alınması demektir. Biz bir ara "derdest" demeyi düşündük ama bu da isabetsiz olacaktı. Nizami güçlerin gayrı nizami bir hadisenin faillerine el koyması demektir. Bu da mümkün değil. Bir işgal kuvveti, diplomasi hukuku bakımından kendi topraklarımız farz edilen bir mahalle girip bu işleri yaptığı için o da doğru olmazdı. "Adam kaçırma" dendiğine şahit olduk, bu tarif, hem meselenin eşya tarafını ihtiva etmemekte ve hem de günlük dile mahsus kalmakta. Sıkça "tevkif etme" ve eş anlamlı olarak "tutuklama" deniyor. Derdest kelimesi için izah ettiğimiz sebeplerle birebir çakışmaktadır. Dolayısıyla o da söylenemez.

Şöyle bir düşününüz, bir yabancı devlet, memleketimizi işgal etmiş, bu işgal esnasında yaşlı, çocuk kadın demeden binlerce şehit vermişiz. Kim böyle bir manzarayı ister? Lafı dahi zorumuza gidiyor. Böyle bir felakete maruz kalsaydık, komşu ülkelerdeki basının yazar çizerleri, Türkiye'yi işgal eden devletin toprağı olarak gösterselerdi üzülmez, öfkelenmez ve o komşularımıza kızmaz mıydık? O halde neden kendimize layık görmediğimizi bir başkası için reva görmekteyiz.

Tezkere günlerine takılıp kalmanın bir faydası yok. Sular, akıp gitti. Savaş öncesinde iki görüş ortaya çıkmıştı, tezkerenin vereceği izinle Türk Ordusunun Kuzey Irak'a girmesini isteyenler ve karşı çıkanlar. Ne savaş arzu ediliyordu ve ne de toprak bütünlüğünden yana olduğumuz bir ülkeyi okyanus ötesinden gelen askerlerin işgal etmesi. Bu gönüllerde olandı. Hayatın gerçeği ise başkaydı. Tehlike görünüyordu ve Türkiye, tek başına bu tehlikeyi durduramıyordu. Onun için biz, o sırada şöyle bir görüş geliştirdik ve bunu bir çok kere tekrarladık. "Önleyemiyorsan gir ve kontrol et!.." Doğrusu bu olmalıydı. Ne var ki tezkere yeni bir meclise denk geldiğinden reddoldu. O ândan itibaren herkesin bu sonuca hürmetkâr olması gerekirdi.

Süleymaniye vak'ası başta TSK olmak üzere Türk milletini fevkalade rencide etmiştir. Elleri arkadan bağlanan o 11 askerimizin şahsında 70 milyonun itibarıyla oynandı. Olay, Türk-Amerikan münasebetlerinin iyileşme yoluna girdiği bir döneme denk getirildiği gibi ABD'nin de bağımsızlık gününde yapıldı.

Dışişleri Bakanı Abdullah Gül'ün dediği gibi Türkiye, Avrupa Birliğine girmese de yoluna devam edecektir. Ülkemiz, uyum paketleriyle fevkalade önemli kararlar alıyor. Bunlardan bazıları birkaç yıl öncesine göre inanılmaz çapta. Mesela MGK'nın 6 kişiye düşürülmesi, sadece istişari bir organa dönüşmesi ve hakikaten sivilleşmesi. Keza ordunun radikal kararlarla sayıca küçük fakat daha atak bir yapıya yönelmesi. Reformların hemen her gün bir yenisine şahit olmaktayız. Bunlar muhakkak ki AB için. Ancak AB maksattır. Gaye ise medeniyet projesi. İnsanlığın vardığı ortak refah seviyesinden bizim vatandaşımız neden istifade etmesin? Uyum paketlerinin hedefi her şeyden önce bu ülke mensuplarına hizmet.

O keskin kategorize etmeler dönemi arkalarda kaldı. Köşeli tarifler ortadan kalkmış durumda. Belalı yakıştırmalardan çok çektik. Bu ülkenin insanları komünistti, faşistti, dinsizdi, mürteciydi, yobazdı, antilaikti vs. vs... Bu ülkenin insanları dediysek de siz onun aydınlar arası alışveriş olduğunu anladınız. Aydınlarımız sloganlar ve klişelerle konuşuyor, peşin hükümlerle birbirlerine yükleniyorlardı.