Seçkin Başkan

Ağır adımlarla yürüdü Cahit Bey. Necile Hanım onun arkasından üzüntüyle baktı. Son birkaç yıldır iyice çökmüştü kocası. Yaşının ilerlemesi nedeniyle içinde bulunduğu yorgunluğa karşı fazla direnemiyordu bedeni...

Nefes nefese kalmıştı Hakan. Etrafına bakındı. Dilek en dip masada oturuyor, sigara içiyordu. Masada dumanı tüten bir kahve fincanı duruyordu. Hakan gülümseyerek sandalyeyi çekti...

Cahit Bey kaşlarını kaldırdı. Esra'nın gözleri babasına benziyordu. Yaşlı adam da hafif çekik gözlü, geniş alınlı sevimli bir adamdı. Yaşlandıkça seyrekleşen saçları son yıllarda epey ağarmıştı...

Necile Hanım kocasının seslenmesiyle ellerini kurulayarak girdi içeriye. Hayretle baktı ikisine de! Cahit Bey boğazını temizledi hafifçe, "Necile, Hakan bir şeyler söylemek istiyormuş, hele otur da dinleyelim bakalım" dedi...

Yanakları al al olmuştu Esra'nın. Hafif çekik, siyah gözleri mutlulukla parlıyordu. Terliklerini giyip oturma odasına yöneldi. İçeriden televizyonun sesi geliyordu. "Herkese iyi akşamlar" diyerek başını uzattı oda kapısından...

Tayfun son derece hoşsohbet bir gençti. Durmadan konuşuyordu. Üniversiteyi bitirdiğini, bir şirkette yönetici yardımcısı olarak çalıştığını anlatmıştı. Anne ve babası Erzurum'daydı. İstanbul'da yalnız yaşıyordu...

Esra sanki hareketlerini ve duygularını kontrol edemiyordu. Hiçbir şey söylemeden hareketlendi. Yan yana yürümeye başladılar. Hemen caddenin biraz ilerisindeki kafeteryaya girdiler...

Hayat savaşı Cahit Beyin, zamanından daha geç bir zamanda evlenmesine sebep olmuştu. Ama seçtiği eşle birlikte kendi halinde hayatını sürdürmüştü. Bu evlilikten iki evlat sahibi olmuştu: Hakan ve Esra...

Dilek, çok zengin bir ailenin kızıydı. Kadir Sönmez yıllarca hurdacılık yaparak çalıştıktan sonra işlerini gün geçtikçe büyüterek demir ticaretine başlamış, zaman içinde inanılmaz bir servete kavuşmuştu.

Hakan derin bir nefes aldı. Arkasına yaslandı. O sırada yanlarına yaklaşan garsona kahve söyledi. Uzun boylu, ince yapılı bir gençti. Geniş bir alnı, siyah saçları, ince dudakları ve melankolik bakan gözleri vardı...

Elmas ağlıyordu... Müjgan Hanımın elini tutmuş ama gözlerini oğluna ve Nazlı'ya çevirmişti. Nazlı ve Erol önce onun elini öptüler sonra sevgiyle sarıldılar. Ardından odadaki herkesi kucakladılar.

İkisi de ağlıyordu... Elmas çok güç durumdaydı! Başından geçenleri kesik kesik konuşarak anlatmıştı. Ahmet, durmadan mırıldanıyordu: Demek Erol senin oğlun ha Elmas? Demek senin oğlun..."

Ahmet şaşırmıştı! Dikkatle inceliyordu kadını. Bir adım daha yaklaştı yatağa doğru. Kadının gözleri dolmuştu. Dudakları seğirmeye devam ediyordu. Elini kaldırdı güçlükle, fısıldayarak konuşmaya devam etti...

Erol annesinin başından ayrılmıyordu. Bütün günü hastanede geçmişti. Geceyi de alt kattaki kantinde sandalyenin üzerinde geçirmişti. Ağlamaktan gözleri şişmiş, çaresizce bekliyordu. Sabah olmuştu...

Hülya ağlamaklıydı... Ne yapacağını şaşırmış bir vaziyette telefona atıldı. Kocasının numarasını çevirip sabırsızlıkla beklemeye başladı. Az sonra ahizenin öteki ucundan Ahmet'in sesi duyuldu!..

Müjgan Hanım ve İrfan Bey koridorda heyecanla bekliyorlardı. Biraz sonra muayene odasının kapısı açılıp yetkili doktor dışarı çıktığı zaman ikisi de onun yüz ifadesinden bir şeyler anlayabilmek için dikkatle baktılar yüzüne!..

Nazlı, gözleri dolu dolu anlatmaya başladı. Annesinin verdiği tepkiyi, onunla yaptığı ağız dalaşını bir bir nakletti. Sözlerini bitirdikten sonra tepkisini anlamak için genç adamın yüzüne baktı çaresizce...

Kızını Hülya'nın bütün şikayetlerine rağmen şımartmış, onun bir dediğini iki etmemişti Ahmet. Ama bu konuda şimdiye kadar göstermediği sertlikte bir tepki vermekten kaçınmayacağını hissediyordu!..

Ahmet Bey, kayınpederinin kendini emekliye ayırmasından sonra bütün şirketlerin başına geçmiş ve kısa zamanda Halit Kaya'nın servetini ikiye katlamıştı. Mutluydu. Hem karısını hem de biricik kızını deliler gibi seviyordu..

Hülya fazla tepki vermesinin doğuracağı ters sonuçları fark etmiş olacak ki ses çıkartmadı. Canı sıkılmıştı. Bir an önce bu ciddi durumu kocasıyla paylaşması lazımdı. Ahmet'in vereceği kararlara güveniyordu...