Yetenekli Kalemler

Koyunlar normalde doğum yaptığında içgüdüsel olarak yavrusunu yalar ve koklar. Böylece onu artık tanır ve emzirmeye başlar. Ama bazı koyunlar doğum anında travma yaşar ve bunu gerçekleştiremez. Tecrübeli çiftçiler bu hâle “koyunun aklı başından gitti” derdi. O zaman koyun kuzusunun kokusunu alamaz. Onu yavrusu gibi kabullenmez ve emzirmez. Çünkü normalde hemen döner yavrusunu koklar. Sonra kokladığını yalar onu kurutur.

Günlük hayatımızda her istediğimize kavuşamıyoruz, her arzu ettiğimizi gerçekleştiremiyoruz. Hatta istemesek de arzu etmediğimiz, üzüldüğümüz, çaresiz kaldığımız olaylarla karşılaşıyoruz…

Salih Uyan, bir kitabında "Çocuk eğitiminin temelinde onlara davranış kazandırmaktan öte, irade kazandırmak amacı olmalıdır ama herhangi bir konuda çocuklara irade kazandırabilmek için önce kural koymak ve uygulamak gerekir. Kuralların ne için uygulandığı çocuğa uygun bir dille anlatılırsa, irade temelli bir davranış değişikliği de kazandırılmış olur. Yani kurallar, irade sahibi olmanın ön şartıdır" diyor.

Kimine göre cama vuran yağmur damlası mutluluktur, kimisine göre yağmurdan sonraki toprak kokusu… Kimine göre sevdiğinin yanında olmak mutluluktur, kimine göre kitap okumak, bir çocuğu sevindirmek, karşındakinin senin iyiliğin sayesinde tebessüm edişine şahit olmak, takdir edilmek... Herkesin değişik mutluluk anları olmuştur… Bu arada övgü veya takdir beklemek beri yandan mutsuzluğu istemektir. “Başkasından övgü bekleyenler mutluluklarını başkalarının eline bırakmış zavallılardır” demiş Gold Smith. Güzel işlerimizi insanlardan takdir görmek için değil de yalnızca görev, insani bir vazife olduğunun bilincine vararak yapabilmek de mutluluğa dâhil bence… İyi bir eşe, başarılı olduğu bir işe sahip olmak? Şükretmeyi bilmek. Kendinde olanlarla yetinebilmek…

Gelişen internet teknolojisi sayesinde büyük atak yapan “Digital Medya” ilerleyen yıllarda “Yazılı Basını” ortadan mı kaldıracak? Yoksa günlük çıkan gazeteler, kuşe kâğıda basılan dergiler, kendi kendini mi yok edecek? Bildiğim kadarıyla son yirmi yıldır bu konu sürekli tartışılır ama bence kimsenin kimseye bir şey yaptığı filan yok.

Öldürülen bir kadın haberiyle yüreğim sızlıyor, boğazım düğümleniyor, mutlu olmaktan, gülmekten utanıyorum. Nasıl bir caniliktir bu? Nasıl bir cahillik?

Eleştiren oldunuz mu bilemiyorum… Ama hemen hepinizin bir şekilde eleştirildiğini biliyorum. Ve eleştirenlere karşı kendinizi savunmanıza gerek olmadığını belirterek eleştiri yapanların ruh hâllerine bakmanızı öneriyorum…

Hiçbirimiz ev sahibi değiliz dünyada, misafiriz geldik ve geçiyoruz. Bir yere gidiyoruz ama nereye belli değil. Orası geçerken yaptığımız işlere bağlı. Ev sahibi gibi davranmasak mesela, tebessüm etmeyi şükretmeyi mutlu olmayı ve mutlu etmeyi öğrenebilsek, elimizde olanların da kıymetini bilebilsek.

Zaman bu… Sana başka bana başka…  Evde başka... Metroda başka... Uyurken başka, maçı televizyondan seyrederken başka, statta bambaşka…

Hazreti Ali'nin “Bana bir harf öğretenin kırk yıl kölesi olurum” sözü meşhurdur. Gerçekten de Müslüman devletler, âlime ve öğretmene saygı gösterdikleri derecede yükselmişlerdir. Açtıkları pek çok üniversite ve akademi bugünkü dünya medeniyetinin kaynağı olmuştur. Âlime ve öğretmene saygının azaldığı zamanlarda ise geriye gidilmiştir. Tanzimat’ın ilan edilmesiyle “Avrupai eğitim ve öğretime geçeceğiz” bahanesiyle medreselerden fen dersleri kaldırılmış, böylece inançsız fen adamı ve fen bilgisiz din adamı yetişmeye başlanmıştır. Bu durum da devletin hızla çökmesine sebep olmuştur.

Bir iş yerinin nereye ait olduğunu vitrininden anlarız. İnsanın da içindeki duygular yüzünden anlaşılmaktadır.

Dün paylaştığım Şeyh Şadi Şirazi hazretlerinin o hikâyesini okuyunca, üniversiteyi bitirdikten sonra yaptığım üç aylık geçici öğretmenlik günlerim aklıma geldi.

Başlığı görünce bazıları bana kızabilir ama başlık bana ait değil. Şeyh Sadi Şirazi Hazretlerine ait… Hikâye şöyle, kitaptan aynen aktarıyorum.

Çok sık duymuşsunuzdur. “Ters bir hareket mi yaptım nedir, belim tutuldu”, “Dün çok zorladım galiba omuzlarım kasılmış” Bu ve benzeri durumlar sizde de olmuştur zaman zaman… Böyle durumda hemen hepimizin aklına gelen ilk şey kas gevşetici bir ilaç bir iğne bir krem vb. kullanarak işimize dönmek…

Yönetim kelimesini düşündüğümüzde genel olarak birinin diğerini yönettiğinden veya yönetilmekten söz ederiz… Malın insanı yönettiği veya yönetildiği konusu hatırımıza gelir mi? Düşünür müyüz bunu? Malını yönetmek veya malı tarafından yönetilmek… İlginç bir konu…

Sevgi en büyük hayat kaynağımızdır. Yeterli beslenmeyen insanın vücudunda birtakım hastalıkların görülmesi kaçınılmaz ise gönlü sevgi ile beslenmemiş bir insanın da ruhen birtakım hastalıklara yakalanması kaçınılmazdır.

“Biraz yorgunum, kavgaları birikiyor insanın!

Jules Verne’in, bilim kurgu tarzında yazdığı iki meşhur eseri vardır. Biri, Ay’a Seyahat, diğeri Denizler Altında 20.000 Fersah…

Joseph Goebbels’in meşhur bir sözü var. Adam, şöyle demiş. “Yeterince büyük bir yalan söyler ve onu tekrar etmeye devam ederseniz, insanlar sonunda ona inanmaya başlayacaklardır.”  İşte, bana kalırsa, Ay’a yolculuk böyle büyük bir hayal ürünüdür. Eminim benden önce birçok kişi bu konu hakkında bir şeyler yazmış veya söylemiştir. Ben de şimdi yazıyorum.   

Hep anlatırız da bir türlü sözümüzü dinletemeyiz şu çocuklarımıza. Ama benim dört yaşındaki oğlum hiç birimizin sözünü dinlemez her istediğini dayatmak ister.