Mehmet Oruç

Allahü teâlâ, dünyada Yahudilere ve Hıristiyanlara ve kâfirlere merhamet ediyor. Fakat bu merhamet görünüştedir.

İbrâhîm aleyhisselâmın büyük peygamberlerden olması ve bütün insanlar arasında, ikinciliği kazanması ve Peygamberler babası olmakla şereflenmesi, hep Allahü teâlânın düşmanlarından teberrî etmesi, uzaklaşması sebebi ile idi.

Ehl-i sünnet âlimlerinin kitablarında, dinden olduğu, yani inanılması lâzım olduğu bildirilen şeyleri, kalbin tasdîk etmesine, kabûl etmesine, inanmasına iman denir.

İmanın beşinci şartı, âhıret gününe inanmaktır. Kıyâmet günü, elbette vardır.

Temel, ciddi bir hastalığa yakalanır. Fakat çevresindekileri bir türlü buna inandıramaz.

Allahü teâlâ, her şeyin sebebsiz, şartsız mâliki, hepimizin sâhibidir. Bütün insanlar, Onun mahlûku, kullarıdır. Kullarına verdiği her emri ve her şeyi istediği gibi kullanması, hep yerindedir ve fâidelidir. Bunda, zulüm, fesâd olamaz. Memûrlar, âmirlere, kullar sâhiblere emirlerin, işlerin sebebini soramaz.

Geçen hafta okullar açıldı. Milyonlarca öğrenci, eğitimlerini en iyi şekilde tamamlamak; öğretmenler de öğrencilerin bu hedeflerine en iyi şekilde ulaşmalarını sağlamak için iş başı yaptılar. Aileler de dişlerinden tırnaklarından artırdıkları paralarla çocuklarına en iyi imkanı sunma yarışına girdiler.

Bazı cahiller, sık sık şöyle söylüyorlar: "Kullarına zor ve yorucu şeyler emredip de bunları yaparsanız Cennete girersiniz demek insâf mıdır, merhamet midir? Birşey emir etmemeli idi. Herkesi, kendi başına bırakıp, istedikleri gibi yiyip içmeli, gezip eğlenmeli, yatıp kalkmalı idi. Merhamet ve iyilik böyle olur"

Akıl, Allahü teâlâya âit bazı şeyleri anlayabilir. Fakat, akıl, dünyada kaldıkça, bu bedene de bağlı kalır. Bu bağlılıktan kurtulamaz.

Peygamberler âlemlere rahmettir. Onların gönderilmesi, Allahü teâlânın kendini ve sıfatlarını bildirmek içindir.

İmanın dördüncü şartı, Peygamberlere inanmaktır. Allahü teâlâ, kullarına acıdığı için, Peygamberler "aleyhimüssalevâtü vetteslîmât" gönderdi. Eğer bu büyük insanlar gönderilmeseydi, yolu şaşırmış olan insanlara, Onu ve sıfatlarını kim bildirirdi? Beğendiklerini, beğenmediklerinden kim ayırabilirdi

İmanın altı şartından biri de kadere, hayrın ve şerrin Allahü teâlâdan olduğuna inanmaktır. Allahü teâlâ, hayrı ve şerri, iyiyi kötüyü irâde eder, ister ve yaratır.

Namaz insanları, çirkin, kötü ve yasak olan şeylerden men eder, alıkoyar. Günâhların keffâretidir. Diğer ibâdetlerden ayrı olarak, güzelliği, îmân gibi kendindendir.

Allahü teâlâ, Peygamberimiz Muhammed aleyhissalâtü vesselâma sebeblere yapışmasını emir ediyor. Enfâl sûresi, altmışdördüncü âyetinde meâlen, "Ey sevgili Peygamberim! Sana, Allahü teâlâ ve müminlerden, sana tâbi olanlar yetişir!" buyuruldu.

Gördüğümüz, işittiğimiz her şey, meydana gelen herşey, madde ve cisim, bunların hassaları, akıllar, fikirler, düşünceler, gökler, yıldızlar, elementler ve bileşik cisimler yok idi. Hepsi, Allahü teâlânın istemesi ve yaratması ile var oldu.

Namazın dinimizde ayrı bir önemi vardır. Çünkü, ibâdetlerin hepsini kendinde toplayan ve insanı Allahü teâlâya en çok yaklaştıran yararlı şey, namazdır.

İmâm-ı Muhammed Gazâlî, İmâm-ı Ahmed Rabbânî ve daha birçok islâm büyükleri, eski Yunan felsefesini inceleyip, didik didik etmiş ve o felsefecilerin ne kadar cahil, ahmak ve kâfir olduklarını bildirmişlerdir. Müslümanların, böyle kâfirleri beğenmemelerini, onlara aldanmamalarını, birçok kitaplarında yazmışlardır.

İmâm-ı Gazâlî hazretleri, sadece Peygamberlerin izinde gidenlerin ahırette sonsuz azaptan kurtulacaklarını bildiriyor.

İmâm-ı Gazâlî hazretleri, kendilerini akıllı, ilim adamı ve hiç yanılmaz sanan dinsizleri üçe ayırmıştır. Birincisi Dehriyyûn ve maddîciler olup, bunlar eski Yunan filozoflarından asırlarca evvel vardı.

Allahü teâlâda, noksanlık sıfatları ve mahlûkların hâssa ve alâmetleri yoktur. Madde değildir. Cisim değildir. Mekânlı değildir. Yani, yer kaplayıcı değildir. Zamanlı değildir. Bir yerde bulunmadığı gibi, zamanı da yoktur.