Mehmet Oruç

Allahü teâlânın, Sıfât-ı sübûtiyyesinden biri, Tekvîn sıfatıdır. Yani yaratıcıdır. Bütün yarattıkları, yaptıkları da, bir fiil, bir yapıştır ki, ilk yarattığından, sonsuza kadar yaratmaları, hep o bir fiil ile var olmaktadır.

Her Müslümanın, önce itikadını düzeltmesi, yani Ehl-i sünnet vel-cemaat âlimlerinin bildirdikleri gibi, inanması lâzımdır. Cehennemin ebedî azâbından kurtulan, yalnız bunlar ve bunların izinde gidenlerdir.

Adalet, adil olarak herkese tatbik edilirse gerçek manada adalet olur. Kişilere göre değişirse o adalet olmaktan çıkar; zulme dönüşür.

Tarih boyunca, sahip olunan nimetlerin kıymetini bilmiyen milletlerin elinden bunlar alınmış ve şiddetle cezalandırılmıştır. Sebe halkı da bunlardan biridir. Sebe, Yemen'de San'a şehrine üç günlük mesafede, Mağrib bölgesinde kurulmuş bir şehirdi.

İnsanların ve meleklerin, Kâbe'nin şekline, sûretine secde ettikleri gibi, insanların ve meleklerin hakîkatleri, asılları da, Kâbe'nin hakîkatine secde etmektedir.

Tasavvuf yolunda bulunanların birçoğu kendilerine namazın hakîkati bildirilmediği ve ona mahsûs kemâlât tanıtılmadığı için, derdlerinin ilâcını başka şeylerde aradı. Maksadlarına kavuşmak için, başka şeylere sarıldı.

Namaz, İslâmın beş şartından, dînin beş esâsından ikincisidir. Bütün ibâdetleri kendisinde toplamıştır. İslâmın beşte bir parçası ise de, bu toplayıcılığından dolayı, yalnız başına, Müslümanlık demek olmuştur.

Peygamberimizin "aleyhi ve alâ âlihissalâtü vesselâm" haberi yetişmeyen, yer yüzünde, hiçbir yer kalmamıştir. Bütün dünyanın, Onun davet nûru ile, güneş gibi aydınlandığı görülüyor. Eski zamanlarda da, bütün dünyada Peygamber gönderilmedik bir yer kalmamış gibidir.

Dün, Sirkeci Hoca Paşa Camii avlusunda, Regaib Kandil kutlamaları çerçevesinde, kadın erkek karışık müzisyenler tarafından "tasavvuf müziği" konseri verilmesi rezaletinden bahsetmiştim. Bugün de, tasavvuf müziğinin dinimizdeki yerinden bahsetmek istiyorum.

İmam-ı Rabbani hazretleri buyurdu ki: Müslümanların Cennete girmeleri Hazret-i Ebu Bekir ve Hazret-i Ömer'in izni ile olacaktır. Sanki Ebû Bekr "radıyallahü anh" Cennet kapısında durup, içeri girmeğe, izin verecek ve Ömer "radıyallahü anh" ellerinden tutarak içeri götürecektir.

Ahırette azâblardan kurtulmak ve sonsuz saadete kavuşmak, ancak geçmiş ve gelecek bütün varlıkların en üstünü Muhammed aleyhisselama uymakla olur. Bunun için, Ona uymakla, (Mahbûbiyyet makâmı)na erişirler. Onun yolunda bulunmakla, Allahü teâlânın zâtının tecellîsine kavuşurlar.

geçen pazar, bir gazetenin pazar ilavesindeki, büyük bir övgü ve sitayişle verilen haber ve fotoğraf dikkatimi çekti. Bir türlü inanamadım. Fotoğrafa tekrar tekrar dikkatlice baktım. Yedi sütun ve yarım sayfa üzerinden verilen haberin manşeti, "Kandil münasebeti ile ilk defa cami avlusunda tasavvuf konseri verildi" şeklindeydi.

Osmân Bey, vefâtına bir yıl vardı ki, yine, Nasîhatte bulundu oğlu "Orhan Bey"ine. Buyurdu ki: (Ey oğul, devletinde bulunan, Bedende güç ve kuvvet mesâbesinde olan,

İnsanların manevi dereceleri Peygamberlere uymaları ile ölçülür. Peygamberlere "aleyhimüssalevâtü vetteslîmât" uyanların en üstünleri, onlara, çok uydukları ve aşırı sevdikleri için, izinde bulundukları Peygamberlerin, kemâlâtını, üstünlüklerini, kendilerine çekerler. O kadar benzerler ki, yalnız uyan ve uyulan, önce olan sonra olan ayrılığından başka, aralarında hiç ayrılık kalmaz. Böyle olmakla berâber, uyanlardan hiçbiri, Peygamberlerin en üstününe uyanlardan olsa da, hiçbir Peygamberin, Peygamberlerin en aşağıda olanının bile, derecesine yükselemez.

Allahü teâlânın hiç sevmediği bu dünyanın; haramların, zararlı şeylerin içyüzünü ve onun aşağı olan süslerinin ve yaldızlarının çirkinliğini, gönül gözümüzle anlamalıyız. Bu dünyanın çirkinliği anlaşılmadıkça, ona düşkünlükten kurtulunamaz. Ona bağlanmaktan kurtulunmadıkça, âhırette felâketten kurtuluş ve saadete kavuşmak olamaz. "Dünyayı sevmek günâhların başıdır" hadîs-i şerîfi şaşmaz bir formüldür.

Allahü teâlâ, dünyayı âhiretin tarlası yaptı. Tohumunun hepsini yiyen, yaratılışındaki elverişli hâlinde ekemeyen ve bir tâneden yediyüz tâne yapmağı elden kaçıranlardan olmamalıdır.

Nasîhatlerin kıymetlisi, özü, Allah adamları ile buluşmak, onlarla birlikte bulunmaktır. Allah adamı olmak ve İslâmiyete yapışmak da, Müslümanların çeşitli fırkaları arasında, kurtuluş fırkası olduğu müjdelenmiş olan, Ehl-i sünnet vel-cemaatin doğru yoluna sarılmağa bağlıdır. Bu büyüklerin yolunda gitmedikçe kurtuluş olamaz. Bunların anladıklarına tâbi olmadıkça, saadete kavuşulamaz. Bu büyüklerin doğru yolundan hardal tânesi kadar, pekaz ayrılmış olan bir kimse ile arkadaşlık etmeği, öldürücü zehir bilmelidir. Onunla konuşmağı, yılan sokması gibi korkunç görmelidir. Allah'tan korkmayan din adamları, hangi fırkadan olursa olsun, zındıktırlar. Bunlarla konuşmaktan, arkadaşlık etmekten, kitaplarını okumaktan sakınmalıdır. Dinde hâsıl olan bütün fitneler ve azılı din düşmanlığı, hep böyle zındıkların bıraktıkları kötülüktür.

Dünyada kalmak zamanı pek azdır. Bu kısa zamanın çoğu da boş yere geçmiş bulunuyor. Pek azı kalmıştır. Ahiret zamanı ise sonsuzdur. Orada başa gelecek şeyler, bu birkaç günlük işlere bağlıdır. Bundan sonra, yâ sonsuz ni'metler, zevkler veya bitmez tükenmez azâblar, acılar vardır. Muhbir-i sâdık, yani hep doğru söyleyici, bunları haber vermiştir.

İnsanlar Dünya'ya, yalnız yiyip içmek için ve giyinip süslenmek için gönderilmediler. İstediklerimizi toplamak, sevdiğimiz şeylerle keyiflenmek ve oynayıp zevklenmek için yaratılmadık. İnsanların yaratılması, Allahü teâlâya karşı aşağılığını, gücü yetmezliğini, muhtâc, zavallı olduğunu göstermeleri içindir. Kulluk da, bu demektir. Fakat, bu kulluk, Muhammed aleyhisselâmın İslâmiyetinin izin verdiği gibi olmalıdır. Yoksa, Müslüman olmıyanların yaptıkları riyâzetler, mücâhedeler, bu parlak İslâmiyete uygun olmadığı için, zarar ve ziyândan başka sonu olmaz. Pişmân olmaktan, üzülmekten başka birşey kazandırmaz. Ehl-i sünnet vel-cemaat denilen doğru yolun âlimlerinin bildirdiklerine uygun olarak itikadı düzeltdikten sonra, ibâdetleri yapmakla berâber, kalbi Allahü teâlâyı anma ile süslemelidir.

Bir defasında, Peygamber efendimiz, Receb ayını oruçlu geçirmenin faziletini anlatıyordu. Orada bulunanlardan, pîr-i fani bir zat ayağa kalkıp dedi ki: - Ya Resulallah, ben Receb ayının hepsini oruçlu geçiremem. Bunun üzerine Peygamber efendimiz buyurdu ki: "Sen Receb ayının birinci, onbeşinci ve sonuncu günleri oruç tut, hepsini tutmuş sevabına kavuşursun. Çünkü sevaplar on misli yazılır. Fakat sen Receb-i şerifin ilk cuma gecesinden gafil olma ki, melekler o geceye Regaib gecesi demişlerdir. Zira o gece, gecenin üçte biri geçtikten sonra göklerde ve yerde bir melek kalmaz, hepsi Kâbe-i muazzama etrafında toplanırlar. Allahü teâlâ onlara hitaben buyurur ki: - Ey meleklerim, dilediğinizi benden isteyiniz! Melekler, isteklerini arz ederler: - Ya Rabbi, istediğimiz, Receb ayında oruç tutanları magfiret etmendir. Allahü teâlâ buyurur: - Ben, Receb ayında oruç tutanları magfiret ettim." Yine Peygamber efendimiz buyurdu ki: "Receb ayında bir gün, bir gece vardır ki, bir kimse o gün oruç tutsa, gecesinde namaz kılsa, ibadete devam eylese, bir senenin bütün günlerini oruç tutmuş, bütün gecelerini ibadetle geçirmiş sevabı verilir. O gün Receb'in yirmiyedinci günüdür."