Mehmet Oruç

"Kanaatkâr olmak, boyun eğme zilletinden daha hayırlıdır." "Olgunluk üç şeyde gereklidir: Musibetlere sabır, isteklerde aşırıya kaçmamak ve isteyene vermektir." "Yumuşaklık, durulmayı çabuk sağlar ve zor olan şeyleri kolaylaştırır."

"Affetmek fazilettir. Kararlı olmak metâdır, sahip olunan maldır. Kararsız olmak ise zâyi olmaktır. Doğruluk emanet, yalancılık hıyanettir. İnsaf rahatlık, şer küstahlıktır. Emanete hıyanet etmemek, imandandır; güleryüzlülük ihsandandır. Doğruluk kurtarır, yalan felâkete sürükler. Kanaat insanı zengin yapar, yerinde kullanılmayan zenginlik azdırır. Dünya aldatır, şehvet kandırır. Lezzet oyalar, nefsin arzuları alçaltır. Haset yıpratır, nefret çökertir."

Önceki gün, "Patrona Halil" isyanının yıl dönümüydü. Tarih kitaplarında bunun üzerinde fazla durulmadığı ve önemi vurgulanmadığı için bu isyan sıradan bir isyan olarak bilinir, etkilerinden hiç sözedilmez. Halbuki, Patrona Halil, Kabakçı Mustafa ve Celali isyanları Osmanlı Devletinin Batı'daki teknolojik gelişmelere ayak uydurmasında çok önemli bir engel teşkil etmiştir.

Eshâb-ı kirâm, seçilmiş insanlardı. Üstünlükleri diğer ümmetlerden çok fazlaydı. Meselâ, hazret-i Ebû Bekir, Peygamberlerden sonra insanların en üstünü idi. Hadîs-i şerîflerde buyuruldu ki: "Allahü teâlâ, beni bütün insanlar arasından ayırıp seçti.

Peygamber efendimizi hayatta iken ve peygamber iken bir ân gören, eğer âmâ ise bir ân konuşan mü'mine Sahâbî denir. Peygamber efendimizi sevenin, O'nun Ehl-i beytini ve Eshâbını, ya'nî arkadaşlarını da sevmesi lâzımdır.

Ehl-i beytin faziletleri ve kemâlâtı pek çoktur. Saymakla bitmez. Onları anlatmaya, methetmeğe, insan gücü yetişmez. Onların kıymetleri ve büyüklükleri, ancak âyet-i kerîme ile anlaşılmaktadır. Ehli sünnetin dört büyük imamından olan İmâm-ı Şâfi'î bunu ne güzel bildiriyor, diyor ki: "Ey Ehl-i beyt-i Resûl! Sizi sevmeği, Allahü teâlâ, Kur'ân-ı kerîmde emrediyor. Namazlarında size duâ etmiyenlerin namazlarının kabûl olmaması, kıymetinizi, yüksek derecenizi gösteriyor.

İmânın temeli ve en kuvvetli alâmeti, Allahü teâlâyı sevmek ve Allahın sevmediklerini sevmemektir. Son peygamberi Muhammed aleyhisselama inanmadıkları için Allahü teâlâ gayri müslimleri sevmez. Hadîs-i şerîfte, "Îmânın temeli ve en kuvvetli alâmeti, Allah dostlarını sevmek ve O'nun düşmanlarına düşmanlık etmektir." buyuruldu.

Dini, ilmi, güzel ahlâkı bizlere ulaştıran âlimlerdir. Alimleri sevmek, onlara hürmet etmek şarttır. Onlara, düşmanlık onları sevmemek kötü, çirkin huydur. İslâm ilimleri ile ve islâm âlimleri ile alay etmek küfür olur. Hakiki İslâm âlimine söven, kötüliyen kâfir olur, mürted olur. Reformcu, kötü ve bid'at sahibi kimseleri sevmemek, lâzım olur.

Bir işle meşgûl olana, düşünceli olana, üzüntülü olana, sıkıntıda olana bir şey söylemek, birşey sormak, onun öflekelenmesine sebep olabilir. Çocuğun ağlaması, bağırması, hayvanın bağırması da böyledir. Böyle öfkelenmek çok çirkindir. Cansızların hareketinden gadaba gelenler görülmüştür. Bu, daha kötüdür.

Dün, bilerek veya bilmeyerek yapılan bazı yanlışlıklar sebebiyle halkımızın camilerden uzaklaştırıldığını, camilerin boşaltıldığını bildirmiştim. Bugün, bu yazıma gelen bir tepki faksına yer vermek istiyorum. Gelen bu faksta, gidilecek cami kalmadığı, zaten namaz kılmak için buna da lüzum olmadığı bildirilerek özetle şu görüşlere yer verilmektedir: "Önce şunu ifade edeyim, söylendiği gibi camiler, 'Allah'ın evi' değildir.

Halkımızın yeniliklere, teknolojik gelişmelere büyük ilgisi var. Geçenlerde, TÜYAP'ta sergilenen,"Bilişim Fuarı"nı dolaşırken yakınen gördüm bunu. Pazar günü olmasına rağmen; insanlar, pikniğe, geziye gitme yerine buraya koşup gelmişler. Araba park edecek yer bulunmuyor, ücretli olmasına rağmen içeriye girebilmek için uzun kuyruklar oluşuyordu. İçerde ise, yenilikleri yakinen incelemek bir yana yürümek için bile zorlanıyorsunuz.

Birinin sözünü yanlış anlamak, öfkeye sebep olur. Böyle zamanlarda az ve açık söylemek, şübheli kelimeler kullanmamak lâzımdır. Birşeyi kapalı anlatmak, dinliyene sıkıntı verir. Onu incitir. Nasihat ederken de bunlara dikkat etmelidir.

Hiç kimseye kızmamalıdır. (Kızma!) hadîs-i şerîfi, kızmayı yasak etmektedir. Bir kimse, gadab ederse, yani kızarsa, bütün sinirleri bozulur. Bazı uzuvları hasta olur. Doktorlar buna ilâc bulamazlar. Bunun yegâne ilâcı, bu hadîs-i şerîftir. Kızan kimse, sözleri ile, hareketleri ile, yanındakileri incitir. Onlar da, sinir hastalığına yakalanır. Evde, râhat, huzûr kalmaz. Yuvanın dağılmasına, câna kıyılmasına bile sebep olur.

Câhiller, ahmaklar, gadaba, öfkelenmeye ve atılganlığa kahramanlık, erkeklik ve izzet-i nefs, gayret ve hamiyyet diyorlar. Bu, güzel isimlerle gadab kötü huyunu süslüyorlar, güzelleştiriyorlar. Öfkelenmenin iyi olduğunu anlatıyorlar. Bunu medh etmek için, büyüklerin gadab ettiklerini gösteren hikâyeler de anlatıyorlar.

Korkaklık kötü huy olduğu gibi, gadabın, sertliğin aşırı ve zararlı olması da kötü huydur, buna "tehevvür", atılganlık denir. Atılgan olan hiddetli, sert olur. Bunun aksine hilm, yumuşaklık denir.

Dostluğu bırakmak, dargın olmak caiz değildir. Hadîs-i şerifte, "Müminin mümine üç günden fazla dargın durması helâl olmaz. Üç geceden sonra ona gidip selâm vermesi vâcib olur. Selâmına cevâb verirse, sevapta ortak olurlar. Vermezse günah, ona olur" buyuruldu. Erkek olsun, kadın olsun, dünya işleri için, müminin mümine darılması, yani onu terk etmesi, aradaki bağlılığı kesmesi câiz değildir.

Başkasına gelen belâya, zarara sevinmek, kötü huylardandır. Buna, "şemâtet" denir. Hadîs-i şerifte, "Din kardeşinize şemâtet etmeyiniz! Şemâtet ederseniz, Allahü teâlâ belâyı ondan alır size verir" buyuruldu.

Müslümana düşmanlık beslemenin sebeplerinden biri, gadabdır. Gadab eden, kızan kimse, intikam alamayınca, gadabı, kin hâlini alır. Gadab, kanın hareketinin artmasından tansiyonun yükselmesinden meydana gelir. Allah için gadaba gelmek, iyidir. Dîne olan gayretindendir. Din düşmanlarına, bid'at ehline, mezhepsizlere gadaplanmak böyledir.

Dünyada; bütün devletlerde, milletlerde huzur kalmadı. Huzursuzluk, sıkıntı, anarşi, terör, yeni buluşlara, akıl almaz teknolojik gelişmelere rağmen her gün katlanarak artmakta. İnsanların rahat etmesi için yapılan çalışmalar insanlara daha çok sıkıntı vermektedir.

Yüzelli senelik Batılılaşma gayretleri, netice vermeye başladı! Artık Batılı gibi düşünmeye, Batılı gibi yaşamaya başladık. Hayata kapitalist yaklaşımla, bencilliğin ön planda olduğu bir gözlükle bakmaya alıştık. Örf ve âdetlerimizi, İslâm ahlâkını bir tarafa bıraktığımız için "Altta kalanın canı çıksın" mantığı iyice yerleşti.