Mehmet Oruç

Çok yemenin mahzurlarından biri de bedene zararlı olmasıdır. Çok yemek iç organları ve bedeni yorar.

İmam-ı Gazali hazretleri buyurdu ki: "Az yemenin faydalarından biri de, az yemekle bütün günahların başı olan şehvetin kırılması, kontrol altına alınması, her kötülüğün kaynağı nefse hâkim olunmasıdır.

"Bir saat yün eğirmek, iplik bükmek veya dokumak, kadınlar için bir yıl ibâdet etmekten daha sevabdır. Dokudukları her iplik için amel defterlerine bir şehid sevabı yazılır..."

Kul için belâ ve sıkıntılar nimettir. Bunların Allahü tealadan bir iyilik olarak geldiğini bilir. Zillet, illet ve kıllet (itibarsızlık, hastalık ve fakirlik) çekmeyen ve belâlara düçar olmayan kimse, âhireti unutur. Ahiret azabı korkusu, böylelerinin nefsinde etkisini gösteremez ve kalbine galip gelemez.

Hadis-i şerif: "Kocanın hanımı üzerindeki hakkı, benim sizin üzerinizdeki hakkım gibidir. O hâlde kocasının hakkını gözetmeyen, Allahın hakkını gözetmemiş olur."

Kalbin incelip yumuşaması ve saflaşması ibadet zevkini artırır. Bu incelmeyi sağlayan en büyük ve en açık sebepse midenin dolu olmamasıdır.

İmam-ı Gazali hazretleri buyurdu ki: Az yemek, kalbi saflaştırır, insanın basiretini, anlayışını artırır.

Hazreti Lokman Hakîm, oğluna nasihatlerinde şunları söylemiştir: "Ey oğul! Mideyi doldurduğun zaman fikir uyur; hikmet dilsizleşir. Azalarsa ibâdetten bıkıp otururlar!"

Evliyanın büyüklerinden Sehl et-Tusterî buyurdu ki: "Gökten yere inen her sevabın başı açlıktır.

Hazreti Âişe validemiz anlatır: Resul aleyhisselam, hiçbir zaman doyasıya yeyip de karnını doldurmadı!

Peygamber Efendimiz buyurdu ki: "Kadınlarınıza eziyet etmeyiniz! Onlar, Allahü teâlânın sizlere emanetidir. Onlara yumuşak davranınız, iyilik ediniz."

On yıl Resulullah Efendimizin hizmetinde bulunan Enes bin Mâlik hazretleri anlatır... Bir gün kızı Fâtıma Resulullaha bir parça ekmek getirdi. Efendimiz, "Bu nedir?" diye sorduğunda Hz. Fâtıma, "Kendi ellerimle pişirdiğim bir ekmektir. Canım yalnız yemeye razı olmadığından bu parçayı da sana getirdim" dedi. Bunun üzerine Hz. Peygamber şöyle buyurdu: "Şunu bil ki, bu ekmek üç günden beri babanın ağzına giren ilk yiyecektir."

Resulullah Efendimiz az yer; açlığı tokluğa tercih ederdi. Nitekim kendileri şöyle buyurmuşlardır: "Allahü teâlâ, meleklere karşı dünyada az yeyip içen kimselerle iftihar ederek şöyle buyurur: "Ey melekler! Kuluma bakınız! Ben onu dünyada yemeye ve içmeye müptelâ kılmışım; o ise sabretmiş ve onları terk etmiştir. Ey melekler! Şâhid olun ki benim için terk ettiği her yiyeceğin yerine kuluma Cennette birçok dereceler vereceğim."

İslamiyet, daha önceki toplumlarda köle muamelesi gören, miras hakkı bile bulunmayan kadını bundan kurtarıp, hak ve görevleri olan hür insan konumuna getirmiştir...

Peygamber Efendimiz, bir hadis-i şeriflerinde, Usâme bin Zeyd'e açlığın faziletini şöyle bildirmişlerdir:

Abdülvâhid bin Zeyd şöyle buyurmuştur: "Allahü teâlânın hiçbir kulunu açlık çekmeksizin yüksek derecelere erdirmediğine yemin ederim. Allahın bu sevgili kullarının, su üzerinde yürümeleri ve yeryüzünün kendileri için dürülmesi de ancak açlık sayesinde olmuştur. Allahü teâlâ onlara ancak açlığın yüzü suyu hürmetine yardımcı olmuştur."

İmam-ı Gazali hazretleri buyurdu ki: Açlık, uykusuzluk, halvet ve sükût etmek kişinin dinini, imanını koruyan kaledir.

İslam büyüklerinin örnek hâllerinden biri de, çok yemekten sakınmaları ve açlığa katlanmaları idi.

Resulullah Efendimiz, Muaz bin Cebel'i Yemen'e gönderirken beraberinde çıkıp ona bazı tavsiyelerde bulundu. Sonra dönüp Medine'ye yöneldi ve şöyle buyurdu: "İnsanların bana en yakın olanları, takva sahipleridir."

"Kocanızın ne giyeceğinden nasıl konuşacağına kadar hiçbir şeyine müdahale etmeyin, onun her an peşinde koşturup duran annesi değil, arzuladığı kadını olun yeter!.."