Mehmet Soysal

Zimbabve'deki açlığın ne boyutta olduğunu İngiliz Daily Mail Gazetesi dünyaya fotoğraflı haber olarak duyurdu... Fotoğrafta ne vardı?

Yıllardan beri milyonlarca insan hac ve umre ibadeti için kutsal topraklara gidiyor, belki milyarlarca dolar para bırakıyor, yine de insanlar çile çekiyor...

Yaradan'ın, Hazreti İbrahim'e yaptırdığı ve cennetten gönderdiği beyaz bir taşla süslediği, yani yeryüzünün en güzel, en kutsal ve en değerli evindeyiz...

Büyük bir medeniyetin yeşerdiği ve bir zamanlar dünyanın belki de en huzurlu kenti, diğer adıyla asr-ı saadetin ilk adresi, Medine'deyiz... Başkalarıyla dahi bir arada yaşama anlayışını ve sanatını binlerce yıl öncesinden ümmetine keşfettiren Sevgili Peygamberimizi düşündükçe, biz bugünlere nasıl geldik? sorusunu insan sormadan edemiyor...

Pazar günü Baş Başa programımda iş adamı Dr. Nevzat Demir zenginlikten kaynaklanan fazla yemek yüzünden insanların aşırı kilolu olduğunu ve gittikçe obezite hastalığının da yaygınlaştığını ifade ederek; "İnsanlar mezarlarını dişleriyle kazarmış!" dedi...

Son iki yüz yıldan beri çifte standart duygusunu zirvede yaşayan bir millet olduğumuz günden beri, kimse dünyanın en komedi ülkesine döndüğümüzün farkında bile değil...

1880'li ve 1890'lı yıllarda The World gazetesini satın alan Joseph Pulitzer gerçek gazetecilik yapınca hem ünlenir hem de zenginleşir...

Gün batıyordu... Ankara'daki 'iktidar savaşlarının' baş döndürücü haber trafiğinden yorgun argın eve doğru yol alırken, meslekte geçirdiğim yirmi sekiz yılı düşündüm...

On beş gündür akciğerimle ilgili yaşadığım problemleri yazıyorum, neden yazdığımı anlamayanlar da varmış meğerse... Okuyanı ilgilendirmiyormuş güya diyerek mesaj atacak kadar psikopatlar da var bu ülkede... Bir gazeteci kendi dramını da yazamıyorsa, sokaktaki vatandaşın dramından nasıl haberdar olacak ki? Sağlıkta reform yapıldığına şahit oluyoruz ama yeterli değil. Zihniyet ve ahlâk değişmeli.

Bir ciğer yarasının hikâyesini yazmaya devam ediyorum... Devrim denildiğinde başka ülkelerde ne anlaşıldığı belli, bizde ise akla sadece askerî darbe geliyor... 15 gün boyunca yaşadığım hastalık serüvenini geçen yazıda dile getirmiştim... 5 Şubat Cuma sabahı Yedikule Göğüs Hastanesi Başhekimi Doç. Dr. Sedat Altın'a gittim... Filme baktı ve hemen yatmamı ve oradaki kütleyi almamız gerektiğini söyledi... Branşında çok uzman biri olduğunu ve olağanüstü güven verdiğini de belirtmeliyim...

Beşiktaş Yönetim Kurulu Üyeliği'ne seçildik ama sevinemedik... Niye olduğunu anlatmam gerekiyor... Size kronolojik olarak anlatayım...

İş adamı dostum Lütfü Türkkan taa Maldivler'den göndermiş bir şairin mal beyanını... Mal beyanını şöyle bildiriyor şair Can Yücel; "Avşa adasında üç daire, dört üçgen, beş dikdörtgen. Gökyüzünde bir bulut. Bitlis'te beş minare... Palandöken'de bir palan iki döken... Dünyada mekan, ahirette iman... Denizde kum... Sevenlerin kalbinde kurulmuş bir taht... Çelik kapı üreten bir fabrikanın öğle üzeri yaslanıp sigara içilen beyaz duvarı... Bir adet ağaç gölgesi... Üç kuş kanadı sesi... Bir marmara denizi...Anne babadan kalma, yarısı yaşanmış bir ömür..." Evet, denizlerin sahibi de olsan bırakıp gidiyorsun bir gün...

İstanbul... Dünyanın en büyük açık hava sahnesi... Kültür başkenti ilan edildi ama kültürsüzlük kentin her yerinde yığınla insanın üzerine geliyor...

Şehirler büyüyor, içinde yaşayanlar küçülüyor... Ve bazıları da kan kusuyor. Sabır yüreklerde durmuyor... İsyan, iki dudak arasında kalmış...

12 Eylül sabahıydı... Darbe gerçekleşmişti... Sokağa çıkma yasağı ilan edilmişti... Tanklar caddelere park etmiş, askerler ellerinde tüfeklerle sokaklarda nöbet tutuyordu... Ekmek almak için bakkala bile gitmeye izin yoktu... Yasaktı her şey...

Çok defa 'bu nasıl bir ülke?' diyerek kendime yığınla soru soruyorum... Peşin hükümden uzak kalarak sorulara cevap arıyorum ama vicdanımı rahatlatan bir sonuca da ulaşamıyorum... O yığınla sorular nedir?

Susmak ve beklemek eskiden beri sabrın tarifiydi... Sabırsızlık felaketti... Artık eski tariflerin hiçbiri geçerli değildi... Değişim masalları duygulara kadar girdi... Eşya, sistem, kişiler değişirdi, mana değil... Eskiden; dağların ya efendisi olurdu, ya da efesi... Bir de şakisi... Hiç eksilmezdi dağlarda varlığı... Lakin kaçak döğüşürdü, pusu kurardı ya efendisine, ya da efesine...

Dünyada yaşayanların çoğu, günün modasına yenik düşmeden bir şeyi hissedip tartamıyor... Kendi aklına şans tanımayı kimse aklına bile getiremiyor... Herkes herkesi başkalarının sözleriyle değerlendiriyor, yargılıyor... Ama buna hukuk da katılıyorsa işte o zaman hukuk komedyaları ve dramları ortaya çıkıyor... Canı, malı, itibarı, şerefi ve emeği korumakla sorumlu hukuk, yüzyıllardan beri güçlerin elinde bir kızılcık sopası olduğunun farkına varamıyor...

'Dünyayı lobilerin piar ajansları yönetiyor' kuralı biliniyor ama her yeri yönetebileceğine ihtimal verilmiyor... Dünyanın her yerinde medyanın, siyaset, iş dünyası, bürokrat, asker, polis ve yargı ile ilişkisi masaya yatırılıyor ama piar sektörüyle ilişkisi konuşulmuyor... Oysa, etik olmayan en karmaşık ilişki burada yaşanıyor... Gazete sayfalarına, televizyonlara dikkatlice bakıldığında ilişkinin boyutu açıkça görülüyor...

İnsanlar, tanıdıklarını değil de, tanımadıklarını daha çok sevmeye başladı. Herkesin dilinde bir 'seviyorum' lafı almış başını gidiyor... Kimi seviyorsun? diye sorduğumuzda; Sanatçı, futbolcu, manken ve artist isimleri sayılıyor... Neden? dediğimizde ise; Çok güzel, yakışıklı, başarılı, karizmatik, cevabını alıyoruz...