M.Tahir Kum

Ali Sami Yen Spor Kompleksi’nde oyun kadar dikkati çeken bir pankart vardı; “Millî takım kulüpler üstüdür; üstünün en üstüdür.”

Beşiktaş bastırdıkça bastırıyor “ille de yabancı hakem” diyor. Destekçileri de her geçen gün giderek artıyor. Fenerbahçe’si de Galatasaray’ı da birçokları da yabancı hakem istiyor.

Yine bir Avrupa sınavında derede boğulduk…

“Öyle ‘istiyorum gelsin’ yok. Biz yabancı hakeme kapılarımızı açmadık. Derbide olağanüstü bir durum vardı hakemlerimizi koruma adına sadece bu maç için yönetim kurulu olarak karar aldık.”

Yabancı hakem meselesinde tablo şöyle… Fenerbahçe istiyor, TFF “Hayhay olur” diyor. Galatasaray’ın ise sesi çıkmıyor. Enteresan!…

Adana Demirspor’un  İstanbul’da Galatasaray karşısında “patron” Murat Sancak’ın emriyle sahadan çekilmesi hem ülkenin hem de dünyanın gündemine oturdu. Bir defa daha dünyaya rezil olduk.

Riva’ya gelen ‘ihbar videosu’ ve savcılığa yapılan suç duyurusu ile harekete geçen TFF, hakemlerle hukuk büroları arasında yaşanan ilişkiler karşısında âdeta şoka uğradı…

Bir küçücük kurabiye (!) daha kaldı boğazımızda... Bakalım daha ne kadar küçük kurabiyeler dizilecek oramıza... Bu sadece Trabzonspor'un değil ülkemiz futbolunun bir zaafı. Kurada eşleştiğimiz takım ya bir dev olarak sunulur karşımıza ya da küçük bir kurabiye olarak...Çok kez boğazımızda takılı kalmıştır o küçücük şeyler, ama gel gör ki bugüne kadar hala bir ders çıkartamamışızdır bundan.

Hafta içinde şu adaletsiz futbol arenasından birkaç örnek sunmuştuk hatırlarsanız.

Klasik bir Türk filmi gibiydi Avni Aker'deki mücadele... Kurgu aynı kurgu; başrolde de yine aynı isimler... Ve yine aynı kahramanlar.

Neymiş efendim, şiddet var, diye seyirci tribünden kaçıyormuş... Neymiş efendim, bu şiddeti önlersek taraftarlar tekrar tribüne dönecekmiş... Geçin onları beyler, geçin ...

Her şeyden önce güzel futbol adına büyük beklentilerin olduğu bir karşılaşmaydı... Ama hayal kırıklığına uğrattılar bizi ve izleyenleri...

Trabzonspor adına 3-1'lik bir galibiyetten sonra yazacaklarım biliyorum ki bir çoğunuzu şaşırtacak. Benim Trabzonspor'un başka bir maçından, hatta galibiyetinden değil de, yenilgisinden bahsettiğimi de sanabilirsiniz... Hatta içinizden "Amma da yaptın. O kadar da değil" bile diyebilirsiniz... Ama dün aynen böyleydi, bordo-mavililerin hâli.

Son iki yılın kupa şampiyonuydu Trabzonspor... Ve iki yıl önce yine bu stadda kupayı kaldırmıştı... Rakibin güçsüzlüğü kadar Trabzonspor'un kupa tecrübesi de işi kolaylaştıran nedenlerdi...

Vah Trabzonum vah... Kongresine vah, tribünlerine vah... Şu, şampiyonluğun en büyük favorilerinden biri olan takımın "tribünlerine" , tarihi günlerinden bir olan "kongresine" dön de bir bak... Ne ilgi var, ne heyecan... Ne ruh var, ne hava... Ne de "umut" var ortada...

Şampiyonlar Ligi final maçı için Türkiye'ye tahsis edilen 7200 bilet için başvurular başladı ama...

Bir oruç tartışması aldı başını gidiyor... Anlaşılan o ki, lige verilen arada da "o" gidecek... Bir Zekeriya Beyaz eksikti Türk futbolunda, o da sonunda geldi aramıza...

Derbi maçına anlam veren önemli bir özellik, rakiplerin denk güçlerden kurulu olmalarıdır... Ve bu tip maçlarda diğer karşılaşmalara oranla teknik direktör faktörleri ön plana çıkar.

Sevince boğulduk... Mutluluktan uçtuk, 9 Ekim'de Şükrü Saracoğlu Stadı'nda... Milli Takımımız adına umutlandık gelecek için... Çünkü hiç görmemiştik böyle bir günü!.. Ama bizi böylesine sevince boğan, ne Kazakistan'ı 4 golle geçmemiz, ne de oynadığımız futboldu...

Görünen gerçek şu ki; Trabzonspor "futboluyla" kendini manşetlere taşıyan bir ay öncesinin Trabzonspor'u değil... Takımda Dinamo Kiev rövanşıyla birlikte bir düşüş var. Hem de ciddi bir düşüş... Sevgili Şirin ağabeyin bir hafta önce dediği gibi "Fatihspor" olmuş takım...