Muammer Erkul

Ben, "koklanmayı" senden öğrendim; ve de koklamayı!..

Esere harcanan zamandan daha fazlası onun rötuşu için gidebilir. Yani duvara malayla harç atıp kaçmak yok! Bir binanın tuğlası örüldüğü zaman ile son boyası yapıldığı zamanki hâli arasında; göğü kapatan cüsse ve yere düşen gölge farkı, yok kadar azdır... Ama ilk anda görülemeyen o kadar çok fark vardır ki, anlatmakla bitmez: İşçilik, zaman, masraf, estetik, özetle "kalite" farkı... Yerdeki izdüşümleri ve gökteki silüetleri aynıdır ama tuğla binaya bakan insanlar "daha bitmemiş" diye düşünürken, diğerini seyredenler; "acaba kaç para" der!..

Buluşmalarımız çok şeyler de öğretiyor birbirimiz hakkında. Ziya'nın seyyar harddiski Ömer'in bilgisayarında; geçenlerde çekilen damatları özendirecek fotoğraflarımızı seçiyoruz. Benim görüntülerimin bir kısmını ise; dağdaki eşkıya, çöldeki bedevi, ekvatordaki aç ve sefillerin takipçisi Osman Sağırlı'nın objektifinden... Elbette kasıt aramıyorum!

40 gün 40 gece 40'ıncı yıl...

Karıncanın, kocaman bir arazi ortasında nasıl çalıştığına hiç baktınız mı? Ona lazım olan tek şey; içindeki tutkudur!

Hani; "içini görmek mümkün olsa" deriz bazen birileri için. Ne var, kim ve kimler var kalbinde; neyi sever, nelerle uğraşır ve neyle geçirir ömrünü...

Edirne'den Kars'a kadar her yöne gidecek otobüsler eskiden Topkapı'dan kalkardı. Surların dışında kalan geniş alan insan ve otobüs kaynardı. Bütün o hengâme şimdi eski Türk filmlerinde kaldı...

Üzeri bol çiçekli kalın çimenler serili her yere; bu tepeden, neredeyse ta karşıdaki bulutlara kadar. Mezarlığa doğru genişleyen cami bahçesindeki musalla taşında bir tabut; havlular, yazmalar örtülü... Dört oğul, iki damat, çok sayıda torun, akrabaları, köylüleri, bunca yıl elini öpenler ve eliyle pişirdiği ekmeğinden yiyenler saf tutmuş, namazını kalmakta: "Hatun kişi niyetine, buyurun cenaze namazına..."

Yaşadıkça tüketmek zorundayız ve bu ürünleri bir yerlerden alıyoruz. Ürün kalitesi elbette çok önemlidir. Satış metodunu firma belirler... Klasik yöntemde kârı; pazarlık, kira, maaşlar, reklâm vs. eritir. Krizler ise batmak için sebeptir.

Tortum şelalemiz var, dünyada üçüncüdür... Düden var, Manavgat var ki kartpostal güzelleridir. Hele mevsimi geldiğinde öyle bir çağlar ki bunlar; bakan imrenir, gören fotoğraflarını çekip sevdiklerine de gösterir...

Bugün size "network"ün ne olduğunu anlatmak istiyorum...

Ömürlerinin yarısını aynı sınav için harcayanların çoğu "başaramadım" diye, bir kısmı da; "yanlış yerdeyim" diye ağlıyorlardı.

Neredeyse sütten yeni kesilmişlerdi. Her sabah, daha güneş doğmadan evlerinden alındılar, annelerinden koparıldılar, yollara düştüler: "Koşmayı öğrenmeniz lazım, dediler... Öyle koşacaksınız ki; önünüzde kim varsa geçeceksiniz ve ardınızdakilere yakalanmayacaksınız!"

Akşam oldu... Fincanların dibine çöken telveye benzer bi'şeyler var içimde; öksürsem, acı bir kahve tadı.

Kaplan, kartal, fil, ayı; çoğu şehrin simgeleri var. Bunlar birer amblem halinde çeşitli hatıraları yaşatırlar... İstanbul'umuzu da hatırlarız; tarihî ada üzerindeki güneşi, Kızkulesi, Ayasofya, Sultanahmet, uçuşan martılarıyla filan... Ama İstanbul "İstanbul" olurken öyle bir hayvan cinsine minnetimiz var ki; maalesef onu neredeyse tamamen unutmuşuz! Fethin başrol oyuncularından biri olan "manda"lardan bahsediyorum.

İlkokuldan üniversite son sınıfa ne kadar gencimiz varsa, işte tam da bunlar kadar insanımızın, bugünlerde aniden "YOK" olacağı söylenseydi yirmi sene evvel...

Bu adam ne düşünüyor böyle, yıllardır?.. Havuzun başında. Eğilmiş. Bir eli çenesinde... Dünya giysilerini çıkarıp düşüncelerini giymiş gibi! Ayağı altında su şırıltıları...

İşitmiştim; "Kıbrıs adasında, leylekler Türklerin çatılarına yuva yapıyor" diye. Sonra da; bu hayvanların Türk ile Rum'u birbirinden nasıl ayırdığını düşünmüştüm... Bu mümkün olabilir mi; leylekler acaba insanları milliyetlerine göre ayırabilir mi?

Geçen sene bugün meydana gelen helikopter kazasında, Yazıcıoğlu'nun vefat haberi duyulduktan sonra yazdığım ilk yazımda şu cümleler vardı: "Fidan Ana'nın at üstünde cirit oynayan koçu, aşılmaz 'ecel dağına' tosladı! O dağın adı artık 'Muhsin Dağı'dır!.."

:) Günaydııın... ...nıııdyanüG (: Bir pazar sabahı, gülümseyen bir yazı ile başlayın istedim güne... Aslında bunu, yani yukarıdaki "günaydın'ı ve yansımasını, aksisedasını" birkaç gün önce twitter'a koymuştum ki onlar zaten bizim sitede yayınlanıyor... Yani bizim sitenin "Şu Anda" kısmı, aslında twitter... Sonraki mesaj ise sanki onun devamı gibiydi. Şöyle yazmıştım: