Murat Başaran

"Hayırsever bir hanım sultan olan Hurrem, halk tarafından da çok seviliyordu.

Garip dünya... 28 Şubat'ın mimarlarıyla iş tutan Demirel, Rahmetli Necmettin Erbakan için "Benim arkadaşım..." diyor. Arkadaş kazığının hesabını kimse sormuyor tabii nezaketten...

Ekmek, insana ait değerlerin kilit noktasında, varlık ve yokluğun, ihtiyacın, duygunun, acizliğin ve masumluğun değer ölçüsü... Ekmek gibi aziz, ekmek gibi mukaddes, ekmek kavgası, ekmek aslanın ağzında...

"Olmadığın yerde beklemektir aşk;

Ahmet Turan Alkan'ın "Üç Noktanın Söylediği" kitabındaki "Ali Desidero ve okumuş çocuklarımız" isimli nefis yazısı, bugüne kadar genelde "inancı çürük", halka tepeden bakan malum zihniyeti işaret ederdi benim için... Ve fakat şimdi daha bir yakin hissediş bana şunu gösteriyor; "okumuş çocuk" kibri, sadece bir tarafa, bir sosyal sınıfa, belirli bir siyasi anlayışa ait değildir...

Kurtlar Vadisi Filistin'e sadece bir sinema filmi muamelesi yaparsak, haksızlık etmiş ve onun Hollywood'u kendi silahıyla vuran misyonunu atlamış oluruz.

Eğer karnı ağrıyan çağdaşlara sorarsanız, İbrahim deli, çoğu evlat katili, neredeyse tamamı kadın düşkünü, içki sular seller gibi...

Bir avuç elit azınlık... Ve bu elit azınlığın gazıyla sözde "modernizm"e ve "çağdaş"lığa prim verenlerle birlikte muhalefet güruhunun "borazanı" olan grup diyelim...

Depremin suyunu çıkarmıştık medya maymunu bilim adamlarıyla... On binlerce can gitmişti ama fırsattır deyip "zemin etüdü" pazarladılar korku salarak... O kadar sulandı ki iş, konu önemini, uzmanlar itibarını kaybetti.

Üç dört yıl önce çalıştığım şirketin işi için Milli Piyango İdaresine gidip bir görüşme yaptım. Ortamın havasına uygun olarak duvarlarda eski tarihli piyango biletlerinin tabloları, talih kuşunun bibloları vs. vardı.

Hayatı yaşanılır kılan duygudur ümit... Biliriz; her geçen gün bir önceki günü aratır. Ama yine de yaratılışımızdan olsa gerek, geride kalan güzelliklerin, yaşandığı zamanki gibi tekrar gerçekleşebileceğine inanırız.

Ahmet Turan Alkan "Türkülerin Muamması"nda soruyor: "Mâh yüzüne nikab çek/ Ben yandım el yanmasın" diye feryad eden adamın "ne gördüğünü" tasavvur edebilir misiniz?

Futboldan anladığım söylenemez. Askerdeyken yakın arkadaşım Haluk eline kalem kağıt alır, Fenerbahçe için ideal kadrolar kurar, maç öncesi analizler yapar, maç başlarken de kadroya bakıp çeşitli eleştirilerde bulunurdu.

O, bütün dünyayı sırtlayacağına inanmıştı...

Bi halt göremezsin. Gördüğünü sandığını da zaten anlayamazsın. Ama maalesef oradan bakmanın kibri, insana hem gördüğünü, hem de anladığını zannettirir. Tanzimat'tan beri şikayet ettiğimiz sözde aydınların modern versiyonları ürüyor şimdi...

Bizim meslek çay-simit masalarından plazalara terfi edince çuvalladık. Teknoloji ve maddi konfor bir yığın cicili bicili oyuncak, hız ve bilgi getirdi ama onları "fazilet"e çevirecek beyinler çay-simit masalarında kaldı... Evine en yakın okula gidenlerden biri rahmetli Özal'dı, biri de Tayyip Erdoğan...

Turgut Özal vefat ettiğinde mide boşluğuma bir yumruk yemiştim sanki. O ânı unutmuyorum. Öyle bir kayıptı ki, yeri doldurulamaz duygusuna sahiptim. En karışık iç ve dış meseleler zuhur ettiğinde bile, "Nasıl olsa Özal var. Halleder..." duygusu ve güveni vardı içimde...

Bir otel odası... Fotoğraf siyah beyaz... Yahya Kemal, üzerinde robdöşambrı, elinde kitap poz vermiş... Hemen arkada yatağı. Birkaç kitap ve defter olan komodin... Sene 1927...

'Türban siyasal bir simgedir' diye tutturup buna karşı çıkanlar... Türbanla yan yana gelmemek için olmadık komedilere imza atanlar... Türban "inancın" simgesi; siyasal değil ve fakat sizin türban karşıtlığınız "İslam Karşıtlığı"nın simgesi aslında... Ve bunun adını koymaya bugüne kadar hep çekindik. Ama budur yani; ötesi yok!

İnanmak "hürmet"e layıktır. Çünkü samimiyetle inanmak, insanın en masum ameliyesidir ki, ancak sevgi ve dürüstlükle inandığının yanlış olduğunu kabul ettirebilirsiniz.