Murat Başaran

Sene 1981'di... Tam İlmihal Seadet-i Ebediye ve Müjdeci Mektupların ciltlerinin yapıldığı departmanın amiriydi. "Aman ha kızdırma..." dediler.

Kimi zaman köyünden, memleketinden övgüyle söz edenleri görünce tatlı bir kıskançlık içine girerim. "Dönecek bir köyüm yok!" diye hayıflanırım. Ne baba memleketimde, ne de doğduğum yerde tüten bir bacamız var. Batıda akrabalık bağları da "Ne olursa olsun, ne düşünürse düşünsün" mantığından çok ayrıdır ve kafan barışmazsa, yan yana durmak için gayret sarf etmezsin. Üstadın "Serseri"sindeki gibi, "Ben de bütün dünya benimdir derim..." duygusuyla avunurum. Fakat bu avunma, son seyahatimle sevinç ve keyfe dönüştü ki, gerçekten bütün dünya benimdir zannı içindeyim.

İnsanın kalbini okşayacak bir vakit olmalı...

Çetin Tekindor'a yıllar önce üç bölümlük "Dönemeçte" dizisindeki "Müdde-i umum Yardımcısı" rolünde hayran olmuştum.

Kieslowski, "On Emir"den mülhem "Dekaloglar"ında, insanı, hayatı ve çelişkileri sorgular; sinsice bir irdeleyiştir bu. Hep "ters köşe"sini arayıştır doğru görünenin... Diğer taraftan ünlü üçlemesi "Üç Renk"in "Mavi"sinde "sinema"nın ne olduğunu basit planlar ve sekanslarla ortaya koyar.

Büyük kitapçıları dolaşmak, rafların arasında gezinmek dünyanın en keyifli işi... Keyifli ve heyecanlı.

İnsanın ilaç niyetine bir tane tanıdığı iş adamı olmaz mı yahu? Veya siyasetçi. Şöyle cebini rahatça arayabileceğin. Ararken etrafına pozitif pozitif imajlar yayabileceğin. Hadi o da yok, bari bir tane asker tanı. Emeklisine de razıyım yani... Ama "or" olacak haa... Daha aşağısı kesmez. Al sana başarısızlığın sebebi işte.

Öğretmenleri ikiye ayırmak mümkün... "Sevgili" olanlar ve diğerleri. Diğerleri "geçim" gailesiyle öğretmeyi "meslek" olarak seçenler... Ve öğretmenliği "meslek"ten ibaret sayanlar. Onlar mahallemizin kasabı, manavı, bakkalı gibi hayatımızın figürleri. Ama o kadar. "Öğretmen"ler günü münasebetiyle onlar hakkındaki detaylı düşüncelerimi mahfuz tutuyorum.

Aslında tam miting zamanı...

Berlin Duvarı 20 yıl önce törenle yıkıldı. Fakat Türkiye'de devletle millet arasındaki duvar hâlâ duruyor.

Öğretmenlik mesleğine manevi dereceler yüklemek çok kolay. Yakışıyor da. Fakat iş yıllar önce sorduğum "Kızınız olsa öğretmene verir misiniz?" gerçeğine dayanınca yelkenler suya düşüyor.

Karnımı doyurmuyor. Sayesinde bir sosyal statü ve iş ilişkileri falan da sağlamış değilim ama Fenerbahçeliyim. İddialı olmak hep ürkütmüştür beni. Maç başlarken oğlumun "3-1" alırız sözü üzerine öyle öfkelendim ve fırçaladım ki çocukcağızı... Var mısın Yok musun kutusunu koklayıp, içindeki rakamı tahmin etme derekesinde bir iş gibi geliyordu bana sonuç söylemek. Hele ki derbi söz konusuysa, 89. dakikaya 5-0 önde girsek, hakem düdüğü çalmadan sevinemem...

Fabrikatör Kenan Bey'in kızına aitti uçağa binip Avrupa'ya gitme lüksü...

Hep tek kişiliktir... Malzemesi kalp ve ruhtur... Akıl karıştırılmaz. Her tarifin içindeki sırrı çözün. Sonra istidadınızın tarzına göre ve kendinizi unutana kadar kor ateşte pişirin... Servis edilmez... Nasibi olan gelir sofraya kurulur...

Büyükçe bir yaprağın altına tünemiş küçücük serçe, yağmuru seyrediyor... Başındaki yaprak sallanıyor; üzerinde biriken sular damlıyor kimi zaman.

Hakikat, "yok" sayılmakla "yok" olmuyor. Öyle olsaydı "Son Osmanlı" yüzyıllık yalnızlığın kucağında, diğerleri gibi yapayalnız giderdi.

Benim tatlı kıskançlıklarım vardır.

Akıllı olalım. İhmalkarlık ve kişisel rant uğruna gözü dönmüşlük sadece belediyelerin kusuru değil. Bizim de kusurumuz.

1984'te renk ayrımında birlikte çalışmıştık... Varlığı "muhabbet" kaynağı, dert-kasavet bırakmayan bir "adam"dı.

1981 yılının sonlarıydı...