Murat Başaran

İlk karşılaşmamızdı... Ve ben daha çocuktum... Kalbimi avuçlarına aldı; yüzünde tatlı bir tebessüm... Gözlerinde ötelerin ötesi... Ilık bir rüzgâr esti...

İtiraf edeyim; başlığı eğitim, kültür, okumak vs. gibi doğrudan mesaj işareti kelimeler taşıyan ve hemen arkasında ahkam kesmeye durmuş bir silüeti barındıran yazılardan oldum olası uzak durdum...

İHA deprem bölgesi Phuket'ten canlı yayında" haberini görünce, uluslararası alanda marka haline gelmiş bir Türk firmasından söz etmenin keyfini sizinle paylaşmak istedim... Zaten biliyorsunuz.

Bozulmasın diye, eski model ucuz bir buzdolabına tıkıştırılmış çiçekler vardır... Geceyi orada geçirirler...

Yeni bir yıl... Hücre duvarına atılan yeni bir çentik... Çarpılar çoğalıyor... Hepsi bu...

İstanbul'un mağaralarını merak ettiniz mi hiç?

Bitti bitiyor derken, doğu-güneydoğu orijinli ağa dizileri yine esiyor ekranlarda... Gücünü bugün toplumun kağıt üstünde reddettiği "ağa"lık geleneğinden alan, zenginliğinin ve ona bağlı itibar ile kudretinin haddi hesabı olmayan "çirkin" adamlar, "kahraman" yerine konularak servis ediliyor...

Görme kabiliyetini yitiren adama doktor, "Üç ay içinde ameliyat olman lazım. Yoksa bu körlüğün kalıcı olacak!" diyor.

Koskocaman bir yüz liraydı... Kağıt bir yüz lira.. Bir avuç dolusu doksan küsur lirayı, babama verdim, o da bana yüz liralık bir banknot vermişti... İyi ticaretti ve ilk defa bu kadar büyük param olmuştu... Neticede bir adet kağıt paraydı ama; yüz liraydı ve bayram harçlıklarında hasılat çıtasını kendi adıma bir rekora taşımıştım...

"Satar mı satmaz mı" ticari endişesinden uzak, özlenen bir çizgi ve konseptte yayıncılığı tercih eden "Kitabevi", güzel bir ramazan geleneği haline getirdiği "Dişkirası Kitapları"nın sekizincisini kültür dünyamıza armağan etti: "Ehlikeyfin Kitabı"

Geçen hafta televizyon bağımlılığımızdan bahsetmiştim ya... İşin bir başka ürpertici boyutu da, feci denebilecek sığlıklara ve garabete ulaşmış kalitesizlik ve seviyesizlik problemidir.

Geçen hafta, Van'dan uçakla İstanbul'a gelene kadar, gözümü kırpmadan aşağıları, yani memleketimi seyrettim... Bitlis ve çevresindeki tabiî ve tarihî güzelliklerin hayret vericiliği karşısında bir önceki yazıma başlık olarak "Akıllara ziyan!" demiştim ya...

Hayal edin... Bir tepedesiniz. Rüzgar alabildiğine hoyrat, ama temiz... Bulunduğunuz yer, en son altı yüzyıl önce püskürdüğü tahmin edilen bir yanardağın ağzı: Nemrud...

Gündemimiz Avrupa'dan gelecek "aferin"ler ve "ikaz"lar üzerine kurulu... Adam önce sıkı bir "aferin" çekiyor; gevşiyoruz ve bir iki gün geçmeden "ama" ile başlayan bir cümle kuruyor; yutkunuyoruz...

Ne yazsam, yanacak satırlarım... Yazdığıma pişman olacağım. "Yaşamamış gibi" yaşamak zorunda kalmanın ateşindeyim. Anlaşılmaz bir şey bu...

Başlık rahatsız edici, biliyorum. Ben yazdım; benim bile içimde uyanan tepki, "Kitabın kötüsü mü olur?" şeklinde gelişti ister istemez.

Ne işim var benim burada? Annem nerede? Şimdi ne olacak? Eve gitmek istiyorum. Oyuncaklarımı istiyorum.

"Yıkacağım. Varsın beni kötü adam bilsinler. Yıkacağım, kararlıyım. İstanbul, modern Türkiye için önemli bir basamak ve önemli bir anahtar. İstanbul, Türkiye'yi ayağa kaldıracak yerel anlayışın merkezi olmalı..."

Okulda öğretilen en faydalı işlerden biridir, ana fikir çıkarmak... Edebiyat dersine ait bir mecburiyet zannederdik; halbuki hayatın bütünü için geçerlidir. Herhangi bir şeyi...

Geriye dönüp bakmaya değecek kadar yaşadığını hissettiğin... Bir yer...