Ragıp Karadayı

"Çok fenasın doktorum! Bu arada edebiyat, dil bilgisi dersi vermeyi de ihmal etmedin. Maşallah!.."

"Bu tarafta kimsenin etlisine, sütlüsüne karışma, sözlü ve yazılı sataşma gibi hiçbir şey yoktu, olamazdı da zaten..."

Hazreti Mevlânâ​: “Bir kimsenin gönlünde bir gam olur, onu da kendini anlayan birine söyleyebilirse söylesin..."

İnsanların karınca gibi disiplinli çalışanı olduğu gibi, yılan gibi sokanı, korkutup acı çektireni de eksik olmuyordu.

Havanın iyi olduğu bir tatil günü şehirden uzak bir yere gitmek istedim. Fikrimi Tanju’ya da açtım. 

Dünkü oyun eğlence arkadaşım, bugünkü ateistin içine düşürüldüğü bu ruhi bunalım beni çok müteessir etmiş, fena üzmüştü.

Hayatımın çok saatini bu gönül katilini anlamaya harcadım, yapılacak onca işin arasında saçma bir merakla!

Soruma hemen cevap vermedi. Bu sefer iyice kızmış olmalıydı, sağa sola başını çeviriyordu!..

Herhangi birini kırmaya korktuğum hâlde, bazıları beni “kırmak” ne kelime, birkaç dakikada paramparça etmek istiyordu. 

Bir karı koca şehirden bıkmış, usanmış tatile çıkmak istemişler memleketin güzel, sakin bir köşesine.

Nefise doktorumla sohbet ederken parkta oynayan Nefise Naz kızım koşarak içeri girdi ve "Hadi anneciğim gidiyoruz" dedi...

"Sizde güzele, doğruya bir hasretlik var ama mânileri aşmada zorlanıyorsunuz. Belli ki vakti saati bekleniyor o saadet gününün."

"Bu kadar güzel yaratılıp akılla da süslenen insan, yaratılış gayesini unutursa, o zaman çok aşağı dereceye düşmüş olmaz mı?"

"Şanlı ecdat, şanlı ecdat… deyip duruyorsunuz. Gidin bir Avrupa şehrine de heykelleri, tiyatroları, resimleri görün!.."

"Her insan gibi biz de kuluz, aciziz. Dedim ya bu işler o kadar da kolay olmuyor. Etraflıca düşünemiyoruz..."

"Ahir zamandayız... Zulmet yağıyor insanlığın üzerine. Bizler çok okuyup iyilerle görüşerek ayakta kalabiliyoruz ancak..."

Ben Doktorumun yanına gidip başımızdan geçenleri anlattım. Zaten hâlimi görünce bir şeylerin ters gittiğini anlamıştı ki daha çok alakadar oldu.

Mustafa Enes'imizi yerden kaldırmaya yardım etmeye çalıştılar. Ayağını basamıyordu. “Acıyor anne, çok acıyor…” diyordu durmadan.

Tanımadığım iki çocukla Nefise Naz’ımın "Anne! Anne!" diyerek bize doğru koştuğunu görünce telâşım daha da arttı!

“Oh be, bu ne işti başıma geldi!” dedim ağlayarak kalktım. Niçin ve nereye gideceğimi bilmiyordum.