Rahim Er

Türkiye çok sürpriz bir dâvâ ile şokta. Yargıtay Başsavcısı Abdurrahman Yalçınkaya, Anayasa Mahkemesi'ne Adalet ve Kalkınma Partisinin kapatılması talebiyle dâvâ açtı.

Sayın Abdullah Gül, şayet 16 Mayıs '07'de Çankaya'ya çıksaydı her şey yolunda seyredecekti.

Din Kültürü ve Ahlak Dersi, 12 Eylül Anayasasıyla okullarımızda mecburi oldu. Çünkü, toplum, kamplara ayrılmış, bir kısım gençlik din dışı bir çizgiye sapmıştı.

27 Mayıs darbesini yapanlar, hayatta olsalardı bugün herhalde pişmandılar. Adnan Menderes ve arkadaşlarını asan hakimler de öyle.

Dede, çağla yer, torunun dişi kamaşırmış. Sultan Abdülhamid'in ince diplomasisine rağmen el altından Yahudi muhacirlere arazilerini satanların torunları, yarım asırdan fazla bir zamandır kan kusmaktalar. İsrail 1948'de Kuruldu. O günden beri savaş durmuyor. Kör dünya çığlıklara da sağır.

Mevcut aile anlayışıyla bir zaman sonra nüfusumuzun gerileyeceğini yıllardır yazıp anlatmaya çalışmaktayız. Nihayet tezimiz resmi çerçevede seslendirilmeye başlandı.

Müesseselerimizin birbirine itimat etmesi devletin bekası zaruretidir. Cumhurbaşkanı sayın Abdullah Gül, bizzat bize açıkladı "Kuzey Irak'a girerken de çıkarken de ABD'nin haberi yoktu".

Menkıbe malum. Muhyiddini Arabi Hazretleri, bir sebepten Şam halkına kızmış olmalı ki ayağını sertçe yere vurarak "sizin taptığınız ayağımın altında" der.

Melih Gökçek, FP'den belediye başkanı olduğunda ilk işlerinden biri Kızılay'daki Hitit heykelini yerinden kaldırma teşebbüsüydü.

İnsan olanın şu Filistinlilere bakıp üzülmemesi mümkün değil. Kim bilir kaçıncı İsrail saldırısı, kaç bininci ölen bebek. Tanklara, füzelere karşı taşlarla savunma, tanklarla tahrip edilen ekili tarlalar, kesilen elektrik, su, yükseltilen modern zamanlar demir perdeleri, bir kere daha ölen yüzün üzerinde zavallı.

Cuma günü Ankara'dayız. Zirvedeki çok önemli bir isimle harekâtı konuşuyoruz. "Ne oldu, ABD'nin tavrından hemen sonra geri çekildik, bu çok sevimsiz bir netice olmadı mı?" Sorumuz, ikili sohbet ortamında daha net. Cevap çok samimi. "Ne girerken, ne çıkarken Amerika'nın haberi oldu.

Amerika, birinci ağızdan, "PKK ortak düşmanımız" demişti. Sonra bunu diğer yetkililer tekrarladılar. Bu söz, artık yerlerde sürünme noktasına gelen Türk-Amerikan dostluğunu yeniden yeşertme fırsatını doğurdu. Hava harekâtında Türkiye ile işbirliği yapmaları, yeni bir beyaz sayfa açılmasına sebep oldu.

Ülkenin çok değerli yıllarını alıp götüren olaylar var. Onlardan biri şu ân yaşanıyor.

Her şerde bir hayır vardır. PKK şerrinden hayır çıktığının farkında olmalısınız. Böylece, bu uzun süreli idmanda Türk Silahlı Kuvvetleri manevra ve savaş kabiliyetini kaybetmedi. Tam tersine bu kabiliyetini geliştirdi.

'Marjinal rektörler' yerine keşke "eli öpülecek rektörler" diyebilseydik. "Bir rektörümüz Nobel'e aday gösterildi" diye sevinç dolu bir yazı kaleme alabilseydik. Mümkün mü?

Türk Silahlı Kuvvetleri, Kuzey Irak'a yerleşmiş teröristlere karşı hava harekâtından sonra kara harekâtına da girişti. Harekâtın karakteristiği şöyledir.

Boğaz köprüsü gişelerinin şehrin dışına çıkacağı haberini işiten İstanbullu kulaklarına inanamadı. Her ne kadar bayındırlık bakanı hazırlıksız yakalandıysa da macun artık tüpten çıkmıştır. Gişelerin nakli bir zarurettir. Onlar, trafiği aksatan önemli unsurlardan biri.

Radyo ve Televizyon Üst Kurulu, televizyon dizilerini yakın takibe almış. Belli ki vatandaştan yoğun şikâyet geldi.

Kosova Özerk Sırp idaresi, Türkiye'nin de aralarında olduğu ileri gelen dünya devletleri tarafından tanındığı için Kosova Cumhuriyeti ismiyle müstakil bir devlet oldu. İlk tanıyanlardan biri de Türkiye Cumhuriyeti. Rusya Federasyonu ise tanımadı. Tanıyacağa da benzemiyor. Hatta Rus lider Vladimir Putin, konuya dair şöyle dedi: Kosova tanınırsa KKTC'nin de tanınması gerekir.

Baş örtüsü topyekûn tesettürün, örtünmenin bir parçası. Baş örtüsü 15 asır, hatta ondan da evvel var olmasına rağmen bizde son 40 yılımızı meşgul eden bir problem haline geldi. Ancak bu problem, vatandaşla vatandaş arasında değil, idare ile vatandaş arasında.