Rahim Er

Yine bir intihal olayı dolayısıyla üniversite hocalığı gündemde. İntihal kelimesi artık öğrenilmiş olmalı, ama bir kere daha tekrarlayalım, bir başkasının fikri çalışmasını kendininmiş gibi gösterme. Bir başka ilim adamının yazdığı makale veya eserin tamamını veya bir kısmını kendi imzasıyla yayınlama. Akademisyenlerimizi üçe ayırabiliriz:

Bu ülke insanlarının Kürt olması, Laz olması, Çerkez olması..mühim değil. Elbette herkes, bir kökten gelecek. Mühim olan bu ülke insanının temsil makamında olanlara inanması.

Bölücü terörü yıllar yılı yalnızca silahla yenebileceğimizi sandık. Bu anlayışın hata olduğu şimdi ortaya çıkmakta. Tabiî ki silaha karanfil uzatarak karşılık verilmeyecekti.

Söğüt, siyasi liderlerimizi Ertuğrul Gazi ruhaniyeti etrafında birleştirdi. Söğüt veya Çınar. İkisi de Türk'e has. Söğüt zarafetimizin, tevazuumuzun, çınar ulu soyumuzun alameti. Erdoğan, Bahçeli, Yazıcıoğlu, Ertuğrul Gazi atamızın huzurunda ne güzel bir manzara sergilediler. Bunun hep sürmesini isteriz. Yeter gayrı ip atmak, taş atmak, laf atmak.

Bir milletvekili, her şey daha çok yeniyken tez elden teklifini yaptı. Şunları istiyor. TBMM her milletvekiline bir araba ve bir şoför tahsis etmeli, vekil arabaları da -bakanlarınki gibi- kırmız plakalı olmalı. Esbabı mucibesi şu, milletvekili araba kullanırken telefonla konuştuğundan kaza yapmakta, onun için şoför lazım, tabiî arabasız şoför olmaz. Araba olunca da öyle avam gibi plaka olur mu? Ayrıcalıklı olmalı ki yollar açılsın, kırmızı işaretlerin mânâsı kalmasın, trafik polisleri selama dursun, fors, caka yerinde olsun. Bunlar elbette yetmez, teklif eksik. Biz tamamlayalım, şoför aynı zamanda koruma görevi yapamaz. Şoförün yanına bir de koruma oturtulsun....

Diyarbakır'ın kavgaya değil kalkınmaya ihtiyacı var. Buna rağmen şehrin belediye başkanı durduk yerde kavgaya yeltendi, sert laflar sarf etti, hızını alamayıp savaştan bahsetti.

Burası neresi, bu hangi İstanbul? Rio mu, Münih mi? Sodom mu, Gomore mi? Bu gençlik, Lût kavmi kalıntısı mı? Burası neresi, bu hangi Türkiye, hangi İstanbul? Bu bir müzik festivali mi, Alman faşingi mi, Rio karnavalı mı?

Tam sivil anayasa yapabileceğimizi sanmıyoruz. Herhalde yarı sivil veya bir başka söyleyişle kısmen sivil anayasa yapabileceğiz. Burada sivilin mefhumu muhalifi olarak askeriyi düşünmemeli. Sivilleşmeyi önleyen her şeyi görmeli. Bizde şu âna kadar hayat bulmuş bütün anayasalar, fevkalade dönemlerin eseridir, darbe anayasalarıdır.

Sayın Başbakan. Aziz dostum... Pınarhisar'ı hatırlarsınız... "Unutmak mümkün mü?" diyeceksiniz, hakîkaten öyle hapishaneler unutulmaz. Orada, ziyaretinize geldiğimizde ne konuşmuştuk? "Her şerde bir hayır vardır, demiştik, sabredin, bel ki de bundan sonra kapılar önünüzde açılacak" demiştik. Nitekim öyle de oldu. Gerçi açık kapılara varıncaya kadar hayli engebeli, hayli virajlı, hayli netameli yollardan geçtiniz ama mühim olan son. Zaten İslam büyükleri "başlangıç mı son mu?" dedikten sonra "mühim olan sondur" derler, hüküm, neticeye göre verilir.

60. Hükümet açıklandı. Evvelsi akşam, Abdullah Gül, Türkiye Cumhuriyeti'nin 11. Cumhurbaşkanı olarak vazifesine başladı. Başbakan Recep Tayyip Erdoğan da dün akşam Köşk tarafından tasdik ve tasvib edilen 60. Hükümet listesini açıkladı.

Sayın Abdullah Gül, dün akşamdan itibaren Cumhurbaşkanı. O makama 16 Mayısta seçilecekken 28 Ağustosta seçilebildi. Böylece Türkiye 3.5 aya yakın bir zamanı, bir senenin dörtte birini heba etti. Peki bundan sonra, Abdullah Gül'ün Cumhurbaşkanlığındaki Türkiye'de neler olacak. Neler olacağını sıralamak çok basit. Güneş doğudan doğacak, batıdan batacak. Gök mavi olacak. Sular denize akacak. Kuşlar havada uçacak...hayat aynen seyrinde devam edecek. Kimse bir rövanş havasında olmayacak. Kimse tedirginlik hissetmeyecek. Abdullah Gül, 75 Milyonun Cumhurbaşkanı olacak.

Biz, olaya, devlet-millet kaynaşması şeklinde bakıyor ve sonuçta istikbalimiz adına seviniyoruz. Milletine inanmayan devlet, devletine inanmayan millet döneminin berbat bir zaman dilimi olarak tarih laboratuarlarına kaldığını düşünüyoruz. Bugün farklı bir günün başlangıcı. "Ya devlet başa, ya kuzgun leşe!" denen devlet-millet şanlı kaynaşmasının, hatta bu kaynaşma sözü bile fazla, aynîyetinin, tek ruh halinin, çatık kaşlı, ezen, süründüren ceberrutluğa dönüşmesi bize bir asırdan az olmayan bir kayba sebep oldu.

Bayramlar, iki dini bayram, ramazan ve kurban bayramları özünü kaybetmiş veya kaybetmeye yüz tutmuş olanlar için artık yalnızca tatil keyfi. Ne orucun bir anlamı var onlar için ne de kurbanın. Zaten bunların mahiyetine dair bir şeyler sorsanız en sıradan, en zaruri malumattan bile bîhaber olduklarını dehşetle görürsünüz. İşte şurada, bir kere daha ilân ediyoruz. Kendi kendimize yabancılaşmaktayız. Hemen bütün alanlarda ailede, mahallede, yolda-yolakta, iş ahlakında, her yerde yabancılaşmaktayız. Dünyayı yok sayamayız. Fakat kendimizden de kaçamayız. Bu kaçış, bu öze, kendine, tarihine örfüne, kimliğine yabancılaşmak.

Türk medyası denince şunlar sıralanabilir: Gazeteler, internet gazeteleri, dergiler, radyolar, televizyonlar. Artık vardıkları seyir ve özellik bakımından bunlara yayın evlerini de eklemek lazım, insan hayatında önemli bir yeri olan kitap yayınlamaktalar. Daha evvel de temas etmiştik.

Linç kültüründe "söyletmen urun!" yobazlığı esastır. Yeniçeri, 24 ayar altın değerindeyken dünyaya hükmediyordu. Ocak bozulunca âsi oldular. İsyan küstahlığı başladı. Padişah'ı ayak divanına çıkmaya zorlamalar yaşandı. Böyle bir zorbalıkta sadrazam Hafız Ahmed Paşa padişahın gözü önünde paramparça edildi. Bu hunharlıkların bir çok numunesi mevcut. Sonuncusu İstiklal Harbi yıllarındaki muhalif gazeteci Ali Kemal. O da İzmit'te linç edildi. Esefle görüyoruz ki bu linç kültürü içimizden tamamen kazınıp atılmamış.

Yazar, kelimesinin karşılığı esasında müelliftir. Gazetelerde yazanlar, en azından bir kısmıyla fıkra muharrirleridir. Hem müellif, hem muharrir kelimelerinin ikisi birden toprağa verilip sadece fıkra kalınca mefhumlar alt-üst oluyor. Sütununda 15 satırlık fıkra kaleme alana da yazar diyoruz, bin sayfa kitap telif edene de.

Benzeri, galiba, daha evvelki cumhurbaşkanı seçimlerinde görülmemişti. Nedense meselenin bu tarafı üzerinde duran da olmadı. Abdullah Gül, partilerden sivil toplum kuruluşlarına kadar gidilmesi gereken yerlerin asgari yüzde 70'ini ziyaret ederek Çankaya'ya çıkmak için destek istedi.

Acemi korsanlar, milyonları meşgul ettiler. "Acemi korsanlar" dememizi yadırgamayın lütfen, zaten, korsanlar, kursa gitmez, sertifikalı olmazlar. Haliyle acemi olacaklardır. Belli ki ortada iki kafadar genç var. Şayet Türkiye iç siyasetini zora sokmak gibi bir ajanlık söz konusu değilse öyle el Kaide vs'nin de işin içinde yer aldığını pek tahmin etmiyoruz.

Soru şimdi bu? Cumhurbaşkanı Ahmet Necdet Sezer, AK Parti genel başkanı Recep Tayyip Erdoğan'ın sunduğu listeyi kabul etmemekle ne yapmak istedi, niyeti neydi? Seçimin galip partisinin lideri sıfatıyla sayın Erdoğan, sayın Sezer'e gitmeyebilirdi. Sezer, bir süre evvel "süreniz bitti kararname göndermeyin" demişti. Bu mantıktan hareketle Erdoğan da şartlar icabı mecburen Çankaya'da bulunan bir cumhurbaşkanına yeni hükümetin listesini arz için gitmeyebilirdi.

CHP cumhurbaşkanlığı seçiminde TBMM'ye girmeyecek. MHP'ye de "girme!" diye baskı uygulama peşinde. Maksadı 11. Cumhurbaşkanı adayı Abdullah Gül'ün hukukun esnetilerek yükseltilen 367 duvarını aşamaması. Halbuki bu film daha dün görüldü.