Rahim Er

12 Aralık gecesi halk, Kopenhag'a kilitlendi. Herkeste aynı merak vardı. "Alacaklar mı?" Aslında bu soruyu sorar durumda olmak hayıflanılacak bir netice. Ne kadar kötü ki şu veya bu sebepten aralarına kabul edilmiyorsunuz.

Avustralya'da Türkler var, sayılarının tam olarak bilindiğini sanmıyoruz. Almanya, Avusturya, Hollanda, Danimarka, Avrupa'nın her ülkesinde Türkler var. Amerika'da Kanada'da Türkler var. Sadece Avustralya'dakiler değil saydıklarımız ve saymadıklarımızla hemen hepsinin sayısı tam olarak bilinmiyor.

Elbette belli belirsiz bir burukluk yaşanacak. Açılmasını beklediğimiz kapı, hâlâ kapalı. Hazmı kolay değil. Müzakere tarihi alamıyoruz. Veya vermiyorlar. Acaba hangisi? Vermediler, vermiyorlar mı, yoksa alamadık mı? Hani bazı öğrencilerin mazeret formülü açıktır. İyi not alınca "aldım" der, kötü olunca hoca kastedilerek "verdi" denir.

Televizyonlar, gazeteler gün saymaktalar. Daha doğrusu gün sayıyorlardı. Şimdi aynı işi saatle yapıyorlar. Kilitlendiğimiz tarih 12 aralık 2002. Perşembenin gelişi çarşambadan belli olur.

Dışişleri Bakanı Yaşar Yakış, İngiliz Dışişleri Bakanı Jack Straw'u kabulden sonra Türkiye'nin Irak harekatı sırasında tesisleri Amerika'ya açacağını söyledi. Sözü aynı gün Ankara'da olan ABD Savunma Bakan Yardımcısı Paul Wolfowitz adeta havada kaptı.

Turgut Özal, Köşk'e çıktıktan sonra Mesut Yılmaz'la anlaşamamaktan dolayı ANAP'la münasebetlerini kopardı. Ölümünden önceki projesi Köşk'ten inip yeni bir parti kurmak ve tekrar siyasete girmekti.

Anavatan Partisi'nin tarihçesi iki kısma ayrılabilir. Turgut Özal dönemi ve sonrası. Merhum Özal'ın bu partiyi kurduğu günlerde ona hiç şans verilmiyordu. Süleyman Demirel hapisteydi ama Büyük Türkiye Partisi siyasetin tam ortasındaydı.

Dünya genelinde savaş aleyhtarı yazılar, konferanslar, mitingler giderek güçlenmekte. Savaşı reddeden mitingler, Amerika kıt'asından Avrupa'ya sıçradı. Kasım başındaki Floransa Mitingini şimdi 1 Aralık'taki İstanbul Mitingi takip ediyor.

Ramazan ayındayız. Savaş, terör ve dehşet başta olmak üzere her türlü kötülükten uzak durulması gereken mukaddes günleri yaşıyoruz... Buna rağmen Filistinliler Kenya ve İsrail'de sivil hedeflere saldırarak ölümlere yol açtılar. Bu bir terördür veya değildir gibi tartışmalar boş.

Dün, 59. Hükümet, TBMM genel kurulunda oylandı. Oylama sonucu zaten belliydi. Tahmin edildiği gibi hükümet, çok rahat bir şekilde güvenoyu aldı. Formalite yerine getirildi. 363 Milletvekiliyle meclis çoğunluğuna sahip bir hükümetin güvenoyu gibi bir problemi olamaz.

Hükümet programında "yeni anayasa" diye bir cümlenin geçmesinden muhalefetin bu denli rahatsız olmasını anlamakta zorlanmamak mümkün değil. Ne var bunda? Anaysa değişikliği gerekiyor. Bu anayasa kırk yerinden delindi. Eskidi, zamana cevap veremez halde. Değiştirilmesi gerektiğini seçimlerden hemen sonra biz teklif ettik.

AK Parti genel başkanı Recep Tayyip Erdoğan, ikinci AB turunda. Hızlı bir şekilde Avrupa ülkelerini dolaşarak Avrupa Birliği'ne girmemiz konusunda destek vermeleri için ikna gayretleri gösteriyor. Birinci tur, bir ülke hariç başarılı geçti. İkinci turun da başarılı geçmesi beklenmekte. Hariç olan ülke Almanya.

Orgeneral Hilmi Özkök gibi siyasete mesafeli, ne dediğini bilen ve millî iradeye hürmetkâr bir askerin, Deniz Baykal gibi partisindeki şahinlere rağmen ılımlı, dengeli ve uzlaşmacı politika güden ve muhalefet partisi imajını adeta "arkadaş parti"ye dönüştüren bir siyasetçinin, sadık dost ve beyefendi insan numunesi başbakan Abdullah Gül'ün ve bütün bunların üstünde sandıktan çıkan yüzde 34 küsurluk milli irade desteğinin varlığı, Adalet ve Kalkınma Partisi Genel Başkanı Recep Tayyip Erdoğan için büyük fırsattır...

Hayır; asla kızmıyor, kat'iyyen kınamıyor ve sadece esef ediyoruz. Bu ülkenin insanları ne hale getirilmiş. Dev oteller, dev çarşılar yapıldı ama onlarda 30 metre kare kadar bir ibadet yeri bile yok. Eskiden aynı ayıp, hava meydanlarında yaşanırdı. Şimdilerde ondan kurtulduk. İnşallah bir gün otellerle plaza ve hiper marketlerde de aynı anlayış olgunluğuna varılır...

"İşte çağdaş Türkiye!" sayın Süleyman Demirel adına şanssız sayılabilecek bir döneme ait bir söz. Tıpkı "yollar yürümekle aşınmaz" ve "dün dündür bugün bugündür" sözleri gibi siyasi literatüre mal oldu. 9. Senfoni dinlenilmesi karşısında telaffuz edilen bu cümleye dair hayli yazılıp çizildi. Artık o ifade, söylenme maksadı, zamanı vs. ile tarihe mal olmuştur.

AK Parti'nin tek başına iktidarı, Türkiye adına yeni yüzyılda yakalanmış önemli bir fırsattır. Bu fırsatın hakkıyla kullanılarak hizmete dönüşmesi şart. Recep Tayyip Erdoğan'ın önceki gün parti grubunda yaptığı konuşmanın özü de buydu.

Refah Partisi iktidara geldiğinde dikkatler bu parti üzerindeydi. Haklarında peşin hükümler vardı. Bilhassa bir kişi bu peşin hükümleri kırarak muhataplarıyla sıcak diyaloglar kurma başarısı gösterdi. Çıktığı programlarda nezaket, hitabet ve ince tavrıyla şaşırtıyordu. Şaşırtıyordu; çünkü şaşıranlar, bir kesime tamamen yabancı gözüyle bakıyor ve onları tanımıyorlardı.

Başbakan Abdullah Gül, Köşkün de tasvibiyle bakanlar kurulunu açıkladı. Milli Eğitim, Adalet, İçişleri, Dışişleri, Kültür Bakanlığı... gibi icracı bakanlıklar fevkalade isabetlidir. İsimler, ılımlı.

Abdullah Gül portresine dikkat etmişsinizdir. Yumuşak, güler yüzlü, saygılı ve mahcup bir delikanlı. Onun bu özelliklerinin yanı sıra aynı zamanda çalışkan zeki ve akıllı biri olduğuna da dikkat etmişsinizdir. Çok kimsenin sevdiği bir sima.

İki medya var. Seçimden önceki medya ve seçimden sonraki medya. Medya dediğimiz malum. TV, gazete, radyo, dergi. Bu medya için 4 Kasım'dan önce Recep Tayyip Erdoğan diye bir isim yoktu. "Tayyip" deniyordu. Her sabah "Tayyip" aleyhtarı bir manşetle uyanıyorduk.