Ümit Aktan

Günceli herkes yazıyor. Bense tek bölüme sığmayacak bir anlatım peşindeyim. İlkini aşağıda bulacaksınız. Kompozisyon tekniğine göre "çıkan bir sözcük anlamı değiştirmiyorsa, fazladır zaten" ve ben de buna uymaya çalıştım ama derdimi tek günlük bir yazıda anlatamadım. Kendimi ferah tuttum ve yayıldım. Futbol oyununun, şu bizim saf ve temiz, üstelik hayli eğlenceli oyunumuzun içindeki "kazananlarla kaybedenleri" bulmaya, hiç kazanma şansı olmayanları yazmaya, hiç kaybetme şansı olmayanlara da bulaşmaya çalıştım. Eğlenirsiniz... Eğlenemezseniz bilgilenirsiniz. Bu da benim yaz hizmetim olsun...

Bildiğim iki şarkı var, biri "çeksene elini ayı, kırcan mı belimi..." filan gibi bir eser. Son yılların en büyük bestesi... Diğeri ise başlıktaki...

Bedeni bir bayrağa sarılı olarak gelir stada ve yüzü gözü boyalıdır ve de aşık zanneder kendini. Aşk incitmez ama o sevdiğini bile incitebilecek kadar gözü dönmüş bir dengesizlik içindedir.

Önce, en öncesine gidelim. Daha sözleşme nedir bilinmeyen, futbolcunun aşağılandığı, onun üstünden başarıya pay çıkarıldığı dönemlere. Futbolun antik çağlarına. Dünya futbolunun mağara dönemine. Yabancı oyuncunun ne demek olduğunun bilinmediği, rengi başka renk olan oyuncuyu oynatmanın günahla eş değer sayıldığı karanlık çağlara gidelim.

Biz, neye "uyum" sağlayacağımızı idrak edemeden, birilerinin bizim "acayip" futbol anlayışımıza "uyum" göstermesini bekleriz.

Koca bir sezonun hemen her gününü istatistik değerlendirmelerle geçirdik ve bendeniz kulunuz bunlara hiçbir zaman itibar etmedim. Futbolun "dramatürjik" yapısını kovalamışlığımdan kelli, hikayelere daha fazla önem verdim, "şu şunu şu kadar yenmiş, şu da bunu iç sahada hiç yenememiş ve son 4 maçın ikisi üç golden fazla olmuş" gibi safsatalardan. Bunları tabelalar söyletir size ama sahanın içine ve maçın dışına baktığınız zaman inanılmaz hikayeler çıkarabilirsiniz. Kader ağlarını örer ve bizim tesadüf dediğimiz denklemler oluşuverir.

Gecenin yıldızı Arda Turan...

Bugün "parasızlık" konusunda yazmak istiyorum. Sevimsiz bir konu olmasına rağmen, etrafımız "krizden etkilenenler" tarafından kuşatıldığı" nedeniyle kendimi zorunlu hissettim. "Krizi bahane edenler" ile "krizden geçinenler" birbirine karıştı. Krizin kerizi ise son günlerde tekmeye kafa sokan futbolcular olmaya başladı. Düşen düştük diye, şampiyon olan da zaten olduk diye bahaneler uyduruyor ve bizlerde seyrediyoruz.

Bütün takımların birbirlerinden haber bekleyerek oynanan bir futbol gecesinden "oyunun adaletine" değil ama "sezonun adaletine" denk düşecek sonuçlar "ilintili maçlar" gecesine dönüştük.

"İçimizdeki canavar" açığa çıkar mayıs ayının başından itibaren. Düşme mücadelesi, şampiyonluk, UEFA-Şampiyonlar ligi arasında, lige yükselme ile play-off'ların kavgasında klasmanların son adımlarında stat dediğimiz yerler "içi canavar" dolu binlerce kişiyi açığa çıkarır. Biz bunları "polis olmayan güvenlik görevlisi" ile önleyeceğimizi sanırız. "Katliam ve linç" duyguları ağır basar. Futbol sahada değil ama tribünlerde bir "savaşa" dönüşüverir.

Bu takımın en büyük dertlerinden birisi "yedek kalmayı kabullenen ve kendine dert etmeyen" oyuncu sayısının bir hayli fazla oluşudur. Hedefi sapmış ya da hiç kalmamış oyuncu topluluğuna dönüştüğünde istediği kadar pahalı ve ünlü oyuncuları bir araya getirmiş olsun, bir futbol takımı; orada biter. Bitmiş gibi başladı Galatasaray...

Sakın ola ki futbolla siyasi hayatı ilişkilendireceğimi sanmayın. O kadar "enayi" değilim. Bilmem, bilsem de söylemem ve yazmam. Ucundan dokunurum, anlayan anlar. Benim sözüm hiçbir siyasi kimliği olmayanların, 40 yıllık siyasetçilerin daha beteri kadar "siyasi" davranışlar içinde olmaları. Siyasetin kucağına bırakılan bu haftanın lig ve play-off maçları gibi bir nesnenin içinden, futbolu temizlemek için "son bir hamle" planlayan Spor Bakanı Faruk Özak'ı bir yana koyup, Ankara'nın taşına tozuna "gurban" olabilecek bir futbol aktivitesinedir sözüm.

Sadece Trabzonspor kazandı zirve yarışında. Bir "böyle" hafta daha bekliyorum yine birinin kazanacağı. Benim anlamadığım bir Galatasaray, bir buçuk Beşiktaş ve bir de Arsenal deplasmanlarını "çok iyi ve doğru" oynayan Fenerbahçe'nin niye diğerlerine motive olamadığı. Ayrıca bütün bu saydığım maçlarda "ekselans Alex'in kadroda olmayışı. Biri bunu bana anlatsın lütfen...

Haşa!.. Adamlığın kantarını elinde bulunduran biri olduğumu sandığımı sakın siz sanmayın. Ben kendi adamlığımdan sorumluyum. Ancak; her şey doğru gibi gidiyor gözükürken, bazı şeylerin toptan yanlış olduğunu fark ettim ve o nedenle "nasıl düzeltiriz topun yamukluğunu" gibi bir yazı kaleme almaya karar verdim. Kendimce, bana göre, tamamen kendi fikirlerimden oluşan, tek sorumlunun "ben" olarak görülmesi gereken bir kelime cambazlığı benimkisi...

İki takımın kırıp dökmeden, birbirini incitmeden top oynamaya çalıştığı gecenin sessizliğini hoca çığlıkları ile De Sanctis'in gürültülü kaleciliği bozdu. İtalyan çok iyi Türkçe konuşuyor ve hiç susmuyormuş meğer. G.Saray maça iki büyük avantajla başladı...

Bir Anadolu deyişi vardır "gafile kelam nafile kelam" diye. Bu aralar söylemler sözlü sataşmalara dönüştü ve korkarım artık sahanın içinde değil şeref tribünü yakınlarında yumruklaşmalar başlayacak. Tezgahtan söz eden, şimdi tezgahtan söz etmek ayıp demeye getiriyor, hocalardan birçoğu kıvırıyor, yöneticilerin bazıları dokundurmayı çoktan geçti, rakibinin alnına ateş ediyor, sallayan motivasyon gerekçesini önümüze koyuyor. Sallayan, üzerinden çok geçmeden "ayıptır sallamayın" durumuna geçiyor. Ben de akşamına "kıyam" olabilecek bir maçın öncesinde bana emanet edilen yarım sayfaya fikir boca etmeye çalışıyorum.

Galatasaray'ın dünkü kazancının halk dilindeki tam karşılığı bu olsa gerek.

Maçtaydım. Dönüp tamamını bir daha ve not alarak, üstelik kaydımı durdurarak seyrettim. Ardından servise konulan üç dakikalık özeti de ayrıntılı bir biçimde defalarca izledim. Gördüm ki, yayıncı kuruluş "hileli montaj" yoluna sapmış ve gerçeği gözümüzden kaçırmaya çalışmış. Özete göre "gizlenen" ve "görmezden gelinen" gerçeklere göre o gece Fenerbahçe'de sadece iki topçu suçlu, Galatasaray ise tüm kadrosuyla, seyircisiyle suçlu. Afedersiniz ama biraz "televizyoncuyum." Sorun maçta değil, öncesinde ve sonrasında...

Başta beklenen baskı var Galatasaray'dan..

Bıraktık ayağının dışıyla nasıl top attığını birinin, ötekinin nasıl hücumda ve savunmada da oynayabildiğini. Bıraktık tekmeye kafa sokup sokmadığı ile yüksek toplardaki üstünlüklerini. Çoktan bıraktık sözleşme farklılıkları ile arkadaşlarına ve takımlarına uyumlarını ve gurbetçi mi yabancı mı sorusunu. Bütün futbol aleminde "kim daha adam" sorusunu kurcalamaya başladık. İşin ilginç tarafı, adamlıkları masaya yatıranların kendi adamlık sorunlarını kimseye kurcalattırmamaları...