Ümit Aktan

G.Saray operasyon falan değil, ihtilalle ameliyat arası bir şeyler yapıp öyle gelmişti maça. Feldkamp'ın yaptığı, Başkanın geçirdiğinden daha ağır bir ameliyattı. Feldkamp'ın mektubunun başında, "Babamı bile dinlemem" yazıyordu.

Bu yazı, tuhaf bir maç yazısı olarak da algılanabilir, analizden öteye bir değerlendirme olarak da... Zico'nun bizlere gerçek yüzümüzü göstermek için "kasıtlı" hareket ettiğine, körü körüne yazanlarla, gerçeğin peşine düşenleri karşı karşıya getirmeye çalıştığına inanmıyorum. F.Bahçe'yi kullanarak F.Bahçe yazanları her hafta bir "düelloya" davet ediyor sanıyorum.

BENİM YILDIZIM Elindeki insan malzemesini sıkıntılarına rağmen en ideal şekilde sevk ve idare eden Bülent Korkmaz'dır.

Dün geceki maça ben bu ismi koyuyorum. Hatta özgüvenin ötesinde farklı kokular da aldım. Kadro seçimi, sahaya diziliş ve oyun planı biraz "kibir" kokuyordu. Maçın başında G.Saray saldırırken Sion'un iki uyduruk çıkışı maçı 0-2 yaptı. Tam, "G.Saray ısındı, saldırıyor ve şimdi golü bulur" dediğimiz anda Volkan'ın yamalı bohçaya dönen kanadından üçüncü de geldi. Bunun böyle görünmesinin nedeni Volkan değil Carrusca'nın çapının yetersizliği ve savunmadaki ilgisizliği ayrıca hiç top tutamaması oldu.

Benim yıldızım maalesef Deivid. Ben de herkes gibi maç başlamadan önce bu adam oynar mı diyordum, ama maç bittiğinde dedim ki, "İyi ki oynamış."

Bu hafta, köşeye denk geldiği için "köşe yazısı" adını alan bu yeri, köşe yazısı yazanın mutlaka bir fikri olduğundan hareket ederek içimizde goncalanan "sevgisizlik" üzerine kullanmaya karar verdim. Benim yazımın köşeye gelmesi tamamen sayfanın müdürü Sadık Söztutan'ın ve sayfa sekreterinin marifetidir. Çetin Altan'ın dediği gibi; belki de, bir marangoz hatasıdır.

Bu hafta lige bulaşamayacağımıza göre ve Macaristan maçını düşünerek Milli Takımı rahat bırakmamız gerektiğine inandığım için, uzun zamandır yazmayı planladığım "taraftarlık olgusunun sosyolojik anatomisi" konulu kimsenin ilgisini çekmeyeceğini bildiğim, tirajı asla tetiklemeyecek ve reytingi hiç olmayacak bir yazıyı buraya yerleştireyim dedim. Bugün hiç eğlenceli olamayabilirim. Affola...

"Ummadık taş baş yarar" desem adam umudun kralı. 1991 yılında Trabzon'da oynanan Bulgaristan maçında rakip kaleci Ganchev'e 3-2 galip gelirken 2 gol attığında, bugün onun beline beline vuran Demirkol kardeş, daha evinin arkasındaki arsada top oynamaya bile başlamamıştı. Sonra da hiç başlayamadı galiba, çünkü evin arkasındaki arsayı bir kooperatife sattılar!..

Ayhan ısınırken bile en eforlusu, Karan en havaya girmişi, hepsi birden seyirci özlemişi, Lincoln ise şenliği bulunca ortalığı festival edenlerden. Çoktan bitmiş bir maça ciddi başlamak ise sadece iyi hocaların yaptırabileceği bir şeydir.

Bir önceki hafta "futbolumuzun pazarlanması" konusundaki yetersizliğimize dokunduracağımı söz vermiştim. Bu hafta, ligimizin neden sadece bizlere pazarlanabildiğine takılmak istiyorum. Kendimizi kandırdığımız ligimizin, aslında "bi halt" olmadığını, pazarlamaya yönelik yaptırımların ise asla uygulanamadığını görüyorum ve üzülüyorum..

Ancak bir iki yabancı alabilenler Türk gencine daha fazla güvenenler demek olduğuna göre benim için; yönetimleri ve teknik kadrosunu hedefleri doğrultusunda daha iyi kullananların artık altını kalın bir çizgiyle çizme zamanımız geldi. Satır ve saatler bazılarına peşkeş çekiliyor olabilir ama bugün bu köşe onlardan söz edecek ve haklarını teslim edecek.

Rakibin neyi ne kadar yapacağından çok, G.Saray'da nelerin ne kadar değiştiğini görmemiz açısından baktım maça. Geçen senekine dönen kadrosu nedeniyle Hasan'ı içeri atınca, son iki yılın sevimsiz G.Saray'ı çıktı ortaya. Hasan'ı çok seviyorum ve beğeniyorum. Ama takımın oyun disiplinine ve topun takımında kalmasına bir türlü hizmet vermiyor.

Üç takımın üçünün de ayağı puan kovalarken stadın bir yerinde, akılları oynaşlarındaydı. Bundan en fazla mustarip olan F.Bahçe oldu. Beşiktaş yürüdü kazandı, G.Saray ise biraz koşup farklı kazandı. Onlar akılları başkasında puan kovalarken, bu işlerden kendini emekli eden Trabzonspor ise puan kovalamayı bir yana bıraktı; adam kovaladı...

Hani akıl hastanesinin parmaklıklarının önüne yaklaşan "dışarıdan" birisi içeride kaç kişi olduklarını sorar da; akıl hastanesinin içindeki deliden cevabı alır: "Ya siz dışarıda kaç kişisiniz" diye. Hesap o hesap... Delilik başlıyor. Uğruna ölmeye gidilecek statlar, görülmeye tahammülü olmayan renkler, mutlak kazanmak uğruna verilecek diyetler... Önemli olan tek şey ise, iyi niyetler...

Gencecik yaşında mükemmel bir hamle ustalığı sergileyen İbrahim Kaş oldu.

Bir haftamı Türk futbolunun dışında geçirmek ve de yeni sezon için kafamı dinlemek amacıyla hiç ilgisiz yerlere düzenlenen bir geziye çıktım. Samsun gemisinin muhteşem ağırlaması ve Sempatur'dan okuldaşlarım Yavuz Uyguner ve İlhan Uçak'ın olağanüstü organizasyonuna rağmen bir tek saatim bile futbolsuz geçmedi.

Başlık biraz tuhaf oldu ama, gelin Kartepe denilen yere ve tüm kategorilerde 8-10 takım, 25-30 hoca ve yüzlerce futbolcu ile iç içe yaşayın bakalım normal kalabiliyor musunuz?.. İdman idman ve maç maç koşuyorsunuz ve tam oturacaksınız kendinizi bir futbol tartışmasının orta yerinde buluveriyorsunuz...

Adam malını satmayacağını başkanıyla, idari menajeriyle defalarca açıkladı. Türkçe'nin her haliyle söyledi. Devrik anlattı olmadı, ima etti anlamadılar. Sokaklara afişler bile astırdı. Yine "kaça satarsın" diye kapısını aşındırdılar. Kayserispor ve Gökhan Ünal ile Mehmet Topuz'dan söz ediyorum..

Şu yoklukta, alınması muhtemel oyuncularla, alınacağından futbolcunun ve o anki kulübünün haberi bile olmayan, ya da alacak olanın aklına gazete haberi ile düşen oyuncuların transfer haberleriyle bitap düştük. 100'ün üstünde isim sadece üç büyük takıma angaje edildi, ortada birkaçı var.

Vefanın bozadan çok öteye anlamlar içerdiğini gördüm dün. Derwall'in cenaze töreni için, onunla "bir şeyler paylaşmış" herkesi günübirlik oraya götürdü G.Saray. Hani şu meşhur, efsane Didi'yi düşündüm ben dünkü cenaze töreni sırasında. Evinde duvara asılı bir F.Bahçe bayrağı ile öldüğünde, haberini en son F.Bahçe'nin duyduğu Didi'yi..