Ali Sami Alkış

Faruk Süren tüydü, gitti... Kalan sağlar bizimdir. Herşeye eyvallah da; Galatasaray'ı tarihinin en acınası mali felaketine sürüklemenin, hiç olmazsa kulağı çekilecek kadar bir cezası yok mu?

Son haftalarda FIFA adı çok sık geçmeye başladı. Her zaman; en çok konuşulan şeyde olduğu gibi, gene bir yığın hata yapıyoruz.

BÜYÜK dediğin, saygın olur... BÜYÜK dediğin, adaletli olur... BÜYÜK dediğin, örnek olur...

Türk spor tarihinde görülmemiş bir kitap yayını dönemini yaşıyoruz. Arka arkaya eserler geliyor. Daha geçen hafta Ümit Aktan'ın "Spikeriz diye..." kitabı yayına girmişti. Bu hafta da Haşim Şahin'in "Kral ve İmparator" adlı kitabı piyasaya çıktı.

Şenes Erzik yırtık çuvaldan fırlar gibi, pat diye ortaya çıkıp boşboğazlık yapınca... Türkiye yangın yerine döndü!

Sabah'tan Gürcan Bilgiç; gazetede çıkan doğru haber yüzünden, kaldığı oteli basan F.Bahçe Başkanı Aziz Yıldırım'ın kendisine hakaret etmediğini söyleyip duruyor. Bunu yazdığımız için de bize "Ucuz kahramanlar" demiş...

Aziz Yıldırım, şampiyonluğun üzerinden daha iki gün bile geçmeden, "Ben gidiyorum, eyvallah" dedi.

Fatih Terim; Milan Teknik Direktörü olarak döndüğü havaalanında, bir çok önemli şey söyledi. Ama arada kaynayan bir cümlesi oldu.

Gürcan Bilgiç, Sabah'ta F.Bahçe muhabiri... Babası, yılların spor yazarı Necati Bilgiç... Necati Bilgiç ise; bizim Öcal Uluç ile Hıncal Uluç'un dayısı...Yani Türk spor yazarlığında kök salmış, ağırlığını koymuş bir aile.

Benim için, "Büyük takım - Küçük takım" diye bir ayırım yoktur. Birinci, İkinci, Üçüncü Lig takımı; hatta amatör olsun farketmez, gerektiğinde sorunlarına el atarım. Elimden geldiğince, gücüm yettiğince; çözüm ararım.

Herkes Walt Disney'in kahramanları sanır ama; "Tom ve Jerry" aslında Fred Quimby'nin eseridir. Biri durmadan kaçar, öbürü durmadan kovalar... Tom ve Jerry arasındaki bitmez-tükenmez didişmenin, bizim Fikret Ünlü ile Halûk Ulusoy arasındaki didişmeden hiç farkı yok...

Geçtiğimiz 29 ve 30 Mayıs günleri; Fransız futbolu için, çok önemli 2 gündü... Aslında yalnız Fransa'yı değil; bütün dünyayı ilgilendiriyordu. Bir tek bizi ilgilendirmiyordu.

Seneye nur topu gibi bir SÜPER LİG'imiz olacak... Olacak da; neresi süper olacak onu anlayamadım. Eski hamam, eski tas... Eski Tunus, eski Fas...

Antalya'daki finalde; belki BEKLENEN değil ama, HAKEDEN iki takım vardı. Malatyaspor ve Sakarya; göze hoş gelen oyunlarıyla, herkesin beğenisini kazanmıştı. Bu yüzden finalden, iyi futbol beklentisi vardı. Maçın ilk 20 dakikası, bu beklentilere cevap verir nitelikteydi.

Havuz Sistemi'nin, Türk futbolunu nereden nereye getirdiğine ilişkin; ibret olabilecek bir olayı anlatmak istiyorum.

Altay, kesin favori gösteriliyordu. Şakaktan inen favoriyi kestiler... Enseden de Amerikan traşı yaptılar.

Sıcak, sevimli, harika bir maç... İnsana seyir zevki veren müthiş bir mücadele... Malatya ve Kayseri; futboldan başka hiçbir şey düşünmeyen, maçı çirkinleştirmeyen iki ekip olarak, seyircinin göz zevkini okşadı.

F.Bahçe şampiyon olunca, gazeteler "Efsane geri döndü" diye manşet attı.Ben ona pek katılmıyorum. Çünkü efsane yeni başlıyor. Bugüne kadarki F.Bahçe ile, bundan sonraki F.Bahçe arasında, dağlar kadar fark var.

Daha bir kaç hafta evveldi... İstanbul 1. Amatör Gençler Ligi'nde Kaynarca, Ümraniye Doğuş ve Karagücü'nün hatır, natır, katır şikesi dahil; her türlü alavere - dalavere ile dümenler çevirdiğini yazmıştık. 13-2'lik maç şikeydi.

F.Bahçe'de, alışık olmadığımız şeylere alışıyoruz...16 fraksiyonlu muhalefetten, kongrecilerden, grupçulardan ses-seda çıkmıyor. Eskiden, takım iyi de gitse, kötü de gitse; illa ki maraza çıkaracak bir yığın malzeme bulanlar, şimdi sus-pus...