Fuat Bol

Anayasa değişikliği konusunda siyasi partilerimiz, kurum ve kuruluşlarımız ve kanaat önderlerimiz özellikle bilim adamlarımız samimiyet sınavındalar.

Tuhaflıklar ülkesi olduğumuz cümle âlemin malumudur. Anayasanın kılına dokundurtmak istemeyen zihniyetin sığınağı, yapılacak değişikliklerin anayasaya aykırı olduğu iddiası.

Tayyip Erdoğan, şimdiye kadar hiçbir başbakanın el atmadığı, el atmayı hayal dahi edemediği konulara el attı.

Recep Tayyip Erdoğan alışagelinen başbakanlardan değil. Evvelki başbakanlar gibi fildişi kulesinde, milletinden kopuk ve milletine rağmen bir hayat sürmüyor.

Türk insanı kelimenin tam anlamıyla vesayet rejimi altında yaşamaktadır. Bunun aksini kimse iddia edemez.

Günlerdir anayasa değişikliklerinin münakaşasını yapıyoruz. Dünyanın bütün demokratik ülkelerinde böyle tartışma, ancak ve ancak, sen daha az özgürlük istedin. Ben daha fazlasını isterim şeklinde olur. Bizde ise, evlere şenlik (!) bir muhalefet yüzünden; iktidar partisinin sivilleşme-demokratikleşme ve özgürleşme yönünden atılmak istenen adımları engellenmektedir. Öyle ki, iktidar partisi, bu kanunları milletin oyuna havale edeceğini söylese de; CHP muhalefeti tarafından Anayasa mahkemesine götürülüp iptal edileceği dillendirilmektedir.

TBMM'nin duvarında yazan ve hemen herkesin her vesile ile diline pelesenk ettiği "Egemenlik kayıtsız şartsız milletindir" ifadesi; uygulamalara bakıldığında, gerçekle yapılanların taban tabana zıt olduğu görülür.

Başbakan Tayyip Erdoğan, ülkemizde kaçak olarak çalışan Ermenileri dillendirince, at kaçtı torba düştü! Herkes kendi meşrebine göre değerlendirmelerde bulundu. Tabii, gazeteci ve yazarlar ile politikacılar, her şeyde olduğu gibi, burada da başı çekti.

Milletimiz, seneler senesi oluşturulan CHP bürokrasisinden çok çekti. Bu bürokrasinin temel felsefesi 'millete rağmen' anlayışıdır. Diğer bir deyişle dayatmacıdır. Bu zihniyet milleti adam yerine koymaz.

CHP'yi millet muhalefet partisi zannediyor; ne münasebet; CHP, kurulduğu günden beri, bu ülkenin gerçek iktidarıdır.

Demokratik idareler tıpkı bir orkestrayı andırır. Her enstrüman, aynı ahengin değişik yansımasıdır. Bütün bu yansımalar senfoni olmak zorundadır; içlerinden yalnızca biri bile ahenge paralel gitmezse kakofoni olur.

Ülkemizde, gerçek demokrasiye gidişin dev adımları atılıyor. Bu süreç, elbette ki sancılı geçecektir. Batıda, gerçek demokrasi ile idare edilen ülkeler, bugünlere kolay mı geldi? Hatta, oralarda, bu talep halktan geldiği için; demokrasi mücadelesi çok daha çetin geçmiştir. Halklar, çok ağır bedeller ödemiştir, Batıdaki bu duruma vurgu yapan Rahmi Koç; Batının bugünlere asırlar süren mücadeleler sonucunda geldiğini, dolayısıyla bizim o kadar da acele etmememiz gerektiğini ihsas etti. Nitekim, bizim demokrasimizin üzerinden henüz altmış yıllık bir süre geçmiştir.

Ülkemizde düşünen tüm beyinlerin ortak kanaati; demokrasimizde ilerleme olmayışının en önemli sebebi hemen her on senede bir yapılan askerî darbelerdir. Askerî darbeler, siyaseti yasakladığı gibi, siyasî kurumları ortadan kaldırıp siyasetçileri âdeta biçiyor!

Türkiye'mizde değişim rüzgârları esiyor. Esmek zorunda; zira, hiç kimse ve hiçbir kurum ve kuruluş zamana (değişime) direnemez. Statüko elbette ki direnecek; kim, elindeki gücün gitmesini ister? Türkiye'miz medeniyet sınavından başarı ile çıkmak istiyorsa, bu süreci, mümkün mertebe suhuletle geçiştirmeli. Bunun da tek şartı var; o da kişi, kurum ve kuruluşların hadlerini bilmeleridir.

Ana muhalefet partisi konumundaki CHP; kendisinin bu millet tarafından asla iktidara getirilmeyeceğini pek iyi biliyor. Çünkü, demokratik hayatın yalnızca sandık kısmından millete gittiğimiz 1950 senesinden beri CHP, tek başına iktidar yüzü görmemiştir.

Başbakan Recep Tayyip Erdoğan, seneler senesi akmakta olan kanı durdurmak ve bunun yerine 'milli birlik ve kardeşlik projesi'ni gerçekleştirmek için âdeta çırpınıyor. Sürecin daha iyi yönetilmesi konusunda görüşler ileri sürülebilir ama, bütünüyle bu sürecin karşısında olmak ve bu projeyi karalamak ve hatta akla ziyan hezeyanlarla süreci, 'devlet hainliği' şeklinde yaftalamak kime ne kazandırır?

Akdeniz ülkesiyiz, insanımız bu yüzden sıcakkanlı. Akdeniz'nin güneyinde ve kuzeyinde de çeşitli ülkeler var. Buralarda yaşayanlarla kendimizi kıyasladığımızda; Türk insanının örneğinin olmadığı görülür. Türk toplumunun hemen her kesimi, hemen her hal ve şartta, fokur fokur kaynama halinde...

Sokaktaki vatandaştan Cumhurbaşkanına kadar hemen herkes, ülkede gerilimin düşürülmesinden yana tavır sergiliyor. Hep bir ağızdan; bu ülke bu kadar gerilimi kaldırmaz diye, neredeyse feryat ediyorlar. Toplumun tüm bireylerini, böylesine ortak bir talebe iten ise, son zamanlardaki siyasi tartışmaların çığırından çıkmış olmasıdır.

Süleyman Demirel'i 50'li yılların sonunda, Başvekil Adnan Menderes'in su müdürü (DSİ genel müdürü) olarak tanıdık. 60 İhtilali ve ardından kurulan Adalet Partisi'nin genel başkanlığına getirilişi ise, bayağı çalkantılı olmuştu.

Tuhaflıklar ülkesi olduğumuz aşikâr da, asıl tuhaflık kimde? Sistemde mi, yoksa o sistemi oluşturanlarda mı? Peki; sistemi kördüğüm yapıp, işleri içinden çıkılmaz kılan kim, ya da kimler? Ne zamandan beri bu karmaşıklığı yaşıyoruz?