İsmail Yağcı

Türkiye Cumhuriyeti Devleti, İstiklal Savaşı'ndan beri, tarihinin en sıkıntılı günlerini yaşamaktadır. Osmanlı devleti, Birinci Dünya Harbi sonrasında, İngilizlerin başkanlığındaki İtilaf devletleri tarafından yıkılınca, Türk milleti milli mücadele hareketi ile bu zulme baş kaldırdı. Gazi Mustafa Kemal Paşa'nın idaresinde sömürgeci Batıya karşı, her türlü zulüm ve yokluklara rağmen, mübarek yurdunu savunmasını bildi. Zalim işgalcileri denize döktü.

Irak için, dünya petrol tröstlerinin planladığı harekât, bana göre başlamıştır. Şimdi yapılanlar ısınma hareketleridir. Türkiye'nin tezkereye birinci defada onay vermemesini milletimiz sevinçle karşıladı.

1911 senesinde, Osmanlı devletinin en buhranlı dönemi başlamıştır. Avrupa'nın emperyalist devletlerince, Osmanlının yıkılması için ne lazımsa fazlasıyla yapılmaktadır. Zamanın tek basın organı olan gazeteler, yazı ve karikatürleri ile müspet, menfi her türlü yayını yapmaktadır. İşte bu senelerde, bir gazetede çıkan karikatür şöyle: Hükumet devletin düştüğü karışıklıktan kurtulmak için, çareler aramaktadır.

Şaştınız değil mi bu başlığa. Doğrusu haberi okuyunca, ben pek şaşmadım. Senelerce önce Ayşe Kulin'in "Adı Aylin" diye bir kitabını okumuştum. Konunun kahramanı, zamanımız politikacılarından birinin teyzesi, eski siyasetçilerden birinin de baldızıdır.

Kurban bayramında bir işim dolayısıyla, Amasya ve ilçelerinde idim. Suluova başta olmak üzere, birçok ilçede ve il merkezinde insanlar çok sevinçli idi. Yaklaşan bayram dolayısıyla, bundan daha normal ne olabilirdi.

Bayramların getirdikleri demek yerine, getirmesi gerekenler desem daha iyi olurdu. Müslüman toplumun örf ve âdetinde bayramlar, sosyal barış ve sevginin zirvesine erişme günleriydi. Dünya telaşı arasında, ziyaret edemediğimiz dostların ziyaretinde bayramlar iyi bir vesiledir. Konu-komşu, yaşlı ve kimsesizler ile fakir-fukaraya yapılan ziyaretler ise ayrı bir anlam taşırdı. Taşırdı diyorum, çünkü bugünkü yaşantımızda bayramlar anlayışında, değişik yönelmeler meydana geldi.

Irak harekatının başlamasının, Devletin en üst kademelerinde hararetle görüşüldüğü şu günlerde, Bazı ülkelerin Ankara büyükelçilerinin yaptıkları temaslardan endişelenmekteyim. Bazı elçiler, Türkiye Cumhuriyeti devletinin en üst düzeydeki birçok yetkilisi ile randevulu, randevusuz görüşebilmektedir. Türkiye Cumhuriyeti, demokrasi ile idare edilmektedir. Bir hükümetimiz vardır.

Ekonomi başta olmak üzere, bütün hayati meselelerimizi Irak harekâtına bağlamış görünüyoruz. Halli beklenen yüzlerce problem dururken, Devletimizin en üst yöneticileri, ayaklarında demir çarık, ülke ülke dolaşıyorlar. Bunun tek sebebi, muhtemel bir faciayı önlemek.

Türkiye'nin Dış politikası şu iki meseleye gelip düğümlenmiş görünüyor: Kuzey Irak ve Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti.Avrupa birliğine alınmamız için, olmadık konuları dayatanlar, Kopenhag Kriterlerini anayasa sayanlar, 125 senedir yabancı güçlerce ezilen Kıbrıs'taki Türk toplumunun, masum yönetim isteklerini görmezden geliyorlar.

8 Ocak 2003 tarihinde, Ankara Gazi Ordu Evi'nde, Genelkurmay Başkanı Orgeneral Sayın Hilmi Özkök'ün verdiği, basın kokteyline davetli idim. Gittim ve verilen bilgileri dikkatle dinledim. Ertesi gün, birçok gazetede çıkan haberleri de dikkatle okudum. Kendi kulaklarımla duyduğum ile yazılanlar arasında ustaca saptırmaları üzülerek gördüm.

1Ocak 2003 günü senenin ilk yazısını Milli Eğitim meseleleri hakkında "alarm" başlığı ile yazdım. Alarm, yaklaşmakta olan tehlikelere karşı tedbir almak içindir. Aslında Milli Eğitim sistemimiz büyük tehlikelerin tam ortasındadır.

Yeni Milli Eğitim Bakanımıza, başka bir şekilde hoş geldiniz demeyi çok arzu ederdim. Ancak görüştüğüm liseli gençler, bir türlü yakamı bırakmadılar. Bizim dertlerimizle kim ilgilenecek, sorunlarımızı kim nasıl çözecek. Ne olur bir de siz yazın diye...

Oldu olacak derken, Irak'a saldırı başladı bile. ABD elçisi, Türk devlet adamlarını sık sık ziyaret ederek "elinizi çabuk tutunuz" diye "emirvari" isteklerini tekrarlamaktadır.

Türkiye kırk senedir Avrupa Birliği'ne girmek için elinden geleni yapmaktadır. Son senelerde bu epeyce hız kazandı. Kırk senedir Avrupalılar, kırk naz yapıp, bize olumsuz cevap veriyorlar. 70 milyonluk Türkiye'yi kapısından çeviren Avrupalılar, kendilerini yalnızlığa itmektedirler. Yaşlılar topluluğu haline gelmiş olan Avrupa milletleri, hizmet işçiliğinde halen büyük sıkıntı çekiyorlar.

Kuzey Irak yani Musul-Kerkük ve civarında yaşayan Türkler, Osmanlı Devleti'nin yıkılışı ile, üvey ana elindeki öksüz çocuktan beter bir hayat yaşamaktalar. Bunları öksüz ve çaresiz bırakan İngilizlerdir.

Mübarek Ramazan Bayramını idrak ettiğimiz şu günlerde, milletimizin ve dünyanın üzerinde dolaşmakta olan sıkıntı bulutlarının dağılmasına, elimizden geldiğince yardım etmek, insanlık görevimizidir.

Geçen hafta yazdığım yazının konusu, İngiliz Dışişleri Bakanı Jack Straw ın, İngiliz dış siyasetindeki korkunç yanılgılarını itiraf etmesi idi. Bu siyasi hataların nelere mal olduğunun özet bir dökümünü bugün yapıyorum.

17 Kasım tarihli bir-iki Türk gazetesinde bir haber yayınlandı. Bu habere göre İngiliz Dışişleri Bakanı, şu anda dünyada yaşanmakta olan birçok sıcak çatışmada, İngiliz politikalarının suçlu olduğunu itiraf ediyor.

13 kasım 2002 tarihli birçok gazetemizde çıkan haberler insanı ürpertiyor, korkutuyor. Korkutuyor çünki, Irak operasyonunda her iki tarafın da, harp gazları kullanma hazırlığı içinde oldukları basına sızmıştır. Veya sızdırılmıştır.

Birkaç aydır neticesini heyecanla beklediğimiz seçimler, çok şükürler olsun ki, kazasız ve sıkıntısız bir şekilde atlatıldı. 3 Kasım seçim sonuçlarının, milletimize, memleketimize ve devletimize hayırlı olmasını dilerim.