Seçkin Başkan

Kar yumuşamıştı. Hatta aşağılarda erimeye başlamış, birçok köy yolu açılmıştı. Sadece yüksek yerlerde biraz zorluk yaşanıyordu. Pelin İzmir'den döneli bir hafta olmuştu.

Fazıl Sabri Bey yorgun bir şekilde salondaki koltuklardan birisine bıraktı kendisini: - Yok artık biz yaşlanmışız! Değil uçak, kucakta götürüp getirseler yoruluyoruz.

Pelin verdiği kararın şaşkınlığını bir süre atamadı üzerinden. Hafta sonunda İlçeye gidip ailesine telefon etmişti.

Fazıl Beyin atölyeye çok sık çıkmadığını bildiği için Leyla Hanım endişe ile baktı kocasının yüzüne:

Fazıl Sabri Bey evin merdivenlerinden koşar adımlarla indi. Kevser elinde telefon salon kapısında onu bekliyordu: - Küçük Bey efendim. - Tamam Kevser Hanım, geldim.

Aradan geçen yarım saat zarfında bazı konularda mutabık kalmışlardı. Bayram tatilinde Pelin İzmir'e gidecekti.

Murat az kalsın boğuluyordu. Tam ıhlamurundan aldığı bir yudumu yutarken söylemişti cevabını Pelin. Elindeki bardağı şaşkınlıkla bıraktı tahta masanın üzerine: - Pelin! diye bağırdı. Yanlış duymadım değil mi? Genç kız sevimli bir tebessümle baktı genç adama: - Hayır Murat! Yanlış duymadın. Teklifini kabul ediyorum.

Ertesi gün talebeler yine tam olarak gelemediler okula. Pelin yine çocukları erken gönderdi. Soğukta okulda tutmanın bir anlamı yoktu. Nasıl olsa geri kaldıkları konuları telafi edebilecekti. İlçe Milli Eğitimle konuşmuş, diğer köylerdeki çocukların gelmedikleri günlerin devamsızlık sayılmasını engellemişti.

Pelin okulun kapısında bekledi cip uzaklaşana kadar. Gözden kaybolmadan önce el salladı bir kez daha sonra içeri girdi. Dışarısı gerçekten çok soğuktu. İnsanın kanını donduracak bir ayaz vardı.

Pelin çocukları göndermeye karar vererek onlara döndü: - Haydi çocuklar, şimdi hepiniz güzelce hırkalarınızı giyin, atkılarınızı sarının ve doğruca evlerinize gidin. Bugün bu kadar. Yaklaşık on dakika sonra yalnız kalmışlardı. Sobanın kenarında oturuyorlardı. Pelin içeriden iki bardak ıhlamur kaynatıp getirdi. Sınıfa bitişik bir bölmede mutfak gibi kullanılan bir ek yapı vardı. Ihlamurlarından birer yudum aldılar:

Gülbahar, kendisiyle ilgili hiçbir şeye aldırmıyordu zaten... Hele bu saatten sonra hiç de önemli değildi. O hayatının son safhasında hasretini biraz da olsa küllendirebilmiş, meraklarını giderebilmişti ya...

Gülbahar da uyuyamamıştı. Zaten geceler onun için kâbustu artık.

Pelin ise o gece erken yatmıştı. Yatağında dönüp duruyordu. Uykusu yoktu. Ahraz Ana eskisine nazaran daha iyi gibiydi. Öksürüğü azalmıştı. Pelin ilaçların iyi geldiğini düşünüyordu. Onu mümkün olduğunca yormamaya özen gösteriyordu. Ağıldaki işler için köylülerden biriyle konuşmuş, süt sağma işlerini, peynir ve yağ yapımını ücret karşılığında başka bir köylünün yapmasına karar vermişlerdi.

Murat babasıyla konuştuktan sonra odasına geçmişti. Yorgundu. Bütün gün devriye dolaşmıştı. Artık kar iyice yerleşmişti. Birkaç ay sürecek esaret başlamıştı bölgede. Çoğu zaman ilçeye bile gidilemeyecek derecede kapanırdı yollar. Kitabını aldı eline, başucundaki gece lambasını yaktı. Birkaç satır okuduktan sonra vazgeçti.

Fazıl Bey salonda oturan karısının yanına gelip yanağına bir buse kondurduktan sonra hazırlanmış sofraya baktı: - Oh, yine mükemmel bir sofra var. Kevser Hanım yine bütün maharetlerini ortaya dökmüş anlaşılan. Ben de bu arada bayağı kilo aldım ama olsun. Can boğazdan gelirmiş...

Murat yarım saat kadar kaldı Pelin'in yanında. Hastalık hakkında bilgi verdi, neler yapılması gerektiğini anlattı. İlaçları tarif etti. Genç kızın şiddetli ısrarlarına dayanamayıp bir tas çorba içti. Pelin bir tepsinin içinde dışarıdaki emir erine de çorba götürdü. Ahraz Ana ise geldiğinden beri köşesine çekilmişti. Yorulmuştu kadıncağız. Murat elindeki bez çantayı da uzattı Pelin'e:

Pelin merak içindeydi. Cılız ışığın sokağa yansımasını engellemek için eliyle cama siper yapmış, dışarıya bakıyordu.

Murat birkaç saat dolaştı Malatya'da. Komutanlığa gidip durumu hakkında rapor verdi, birkaç kitapçı dükkanını gezdi, hem kendisine hem de Pelin'e kitap aldı. Karnını doyurdu.

Murat, yaşlı kadına bilgi veriyordu:

Malatya Devlet Hastanesi Beydağı Kampüsüne girdikleri zaman neredeyse öğlen olacaktı.