Seçkin Başkan

Nermin hızlı adımlarla caddede yürümeye devam ederken arkasından seslenen kadını duymuyordu. Kadın koşarak yaklaştı ve omzuna dokundu:

Arif Sıtkı Bey öfke içinde dolanıyordu salonun ortasında: - Engel olamadım yahu! Adam kafasının bildiğine gitti ve o kızla evlendi. Sinirimden delireceğim. Bana karşı geldi.

Nikâh salonunda topu topu beş kişiydiler. Gelin, damat, Kadim Efendi, iki de şahit. Kadim Efendi en ön sıradaki koltuklardan birinde oturuyordu. Arzu beyaz bir elbise giymişti.

Ömer yutkunarak konuştu: - Hatice Teyze, ben Ömer...

Belediye binasından hızlı adımlarla inen iki genç ellerindeki kâğıda bakarak birbirlerine gülümsediler. Ömer sevgiyle seyrediyordu Arzu'nun heyecanını: - Üç gün sonra karım olacaksın. Allahtan iyi adammış memur. Halimize acıdı da araya sıkıştırıverdi bizi. Arzu omuzlarını kaldırdı: - En erken on beş gün sonra olur diye konuşuyorduk babamla. Şimdi o da şaşıracak. Benim hemen eve dönmem lazım. Babam badana ile uğraşıyor, ona yardım etmem lazım. Sen ne yapacaksın şimdi?

Ömer dolabından giyeceklerini çıkartıp valizlere yerleştirmişti. Odasına son bir kez daha baktı. Alacağı her şeyi almıştı. Yarın hemen nikâh için müracaat edecekti. Nikâh gününe kadar bir otelde kalmayı planlıyordu.

Nermin, Ömer salondan çıkar çıkmaz alaycı bir üslupla atıldı: - Ben söylemiştim. Bu kız bu oğlana büyü yapmadıysa ben ne olayım. Buldu tabii yağlı kapıyı, asla bırakmaz. Şimdi duygularını sömüre sömüre istediğini yaptıracak. Ne kadar da sinsiymiş. Bir evladı anasından babasından ayırıyor hiç utanmadan. Hiç acımayacaksın böylelerine... Pes doğrusu. Kadim Efendi de az sinsi değilmiş hani!

Ömer son derece sakin bir şekilde annesini, ablasını ve babasını selamladı: - Hepinize iyi akşamlar. Kusura bakmayın biraz geciktim.

Ömer, Arzu'nun yanından ayrılır ayrılmaz hemen tekstilciler çarşısına gitmişti. Oradaki işletme sahibi olan birkaç arkadaşıyla görüşecekti. Akşama kadar hepsini dolaşmış ama hiçbirisinden olumlu cevap alamamıştı. Biraz umutları kırılmış bir şekilde artık dönmeye karar verdiği sırada hiç tanımadığı bir firmanın mühendis aradığını belirten ilanını görmüştü. Hemen içeri girdi. Firma sahibi son derece tonton bir adamdı. Küçük bir firmaydı. İki tane atölyesi ve Denizli'de bir fabrikası vardı. Ömer'i gülümseyerek karşılamıştı: - Geç otur bakalım delikanlı, demek tekstil mühendisisin ha?

Kadim Efendi kızının anlattıklarını dikkatle dinliyordu. Tabağındaki tarhana çorbasından bir kaşık daha aldı. Arzu tane tane ama heyecanla anlatıyordu: - Bir iş bulacak baba, bir tek valizimle geleceğim, ondan sonra her şeyimizi birlikte çabalayarak yapacağız diyor. Karaman ailesinin tek kuruşu olmayacak kuracağımız düzende.

Ömer olanları dişlerini sıkarak dinlemişti. Arzu sesi titreyerek konuşmasına devam etti: - Sana söylemiştim Ömer, bizim bir arada olabilmemiz çok zor demiştim. İnan bana kendim için en ufak bir tedirginliğim yok ama babam, hayatta kalan tek varlığım bundan zarar gördü. Beni yanlış anlama...

Olanı biteni dinledikten sonra Arzu gözlerinde biriken taneleri elinin tersiyle sildi: - Ben Ömer'e söylemiştim, bu işin olamayacağını anlatmıştım.

Kadim Efendi bir saat kadar süren ilişik kesme işlemlerini bitirdikten sonra ağır adımlarla şirketten çıktı. Yavaş yavaş yürüyerek durağa doğru ilerledi. Düşünceliydi. Aldığı üç beş kuruş maaşından başka gelirleri yoktu.

Kadim şaşkın bir şekilde donup kalmıştı. Uzun süre cevap vermedi. Arif Bey konuşmaya devam ediyordu: - Bu olacak şey değil. Ben seni haddini bilen biri sanırdım. Herkes konumunu, mevkiini bilmek zorunda. Tamam, iyi adamsın, dürüstsün, bunlara diyecek bir şeyim yok ama çizmeyi aşmak olmadı Kadim. Kızına söyle uzak dursun oğlumdan. Ailemizin huzuru kaçtı yahu...

Kadim Efendi o akşam yine her zamanki gibi erkenden şirkete gelmişti. Saat altıda görevi devralıyordu. Ama mutlaka saat beşte şirkette olurdu. Bir saat vardiyasıyla oturur, çay içer, sohbet ederdi. Bir gün önce Ömer Karaman'la konuştuktan sonra uzun uzun düşünmüştü.

Ömer babasının gösterdiği sert tepkiye hazırlıklıydı. Arada göz ucuyla ablasına bakıyor, onun yüzündeki sinsi mutluluğu gördükçe sinirlerine hâkim olmakta güçlülük çekiyordu. Arif Sıtkı Bey başını iki yana salladı: - Olmaz öyle şey, ben böyle bir evliliğe asla izin veremem.

Ömer öğleden sonra eve erken gelip annesi ve ablasına Arzu hakkında açıklama yaptıktan sonra tekrar şirkete dönmüş ve akşam ayrılırken Kadim Efendiyle karşılaşıp onunla konuşmuştu. Arabasının direksiyonunda trafiğin akmasını beklerken Kadim Efendiyi düşünüyordu. Onun sessiz ama endişeli yaklaşımını, kızının adına taşıdığı kaygıları sevgiyle değerlendiriyordu.

Arif Sıtkı Bey şoförünü başıyla selamladıktan sonra yaşından beklenmeyen bir çeviklikle konağın merdivenlerinden çıktı. Emektar yardımcı Hatice o zili çalmadan açmıştı büyük kapıyı, saygıyla gülümsedi: - Hoş geldiniz beyefendi...

Kadim Efendi bekçi kulübesinin önünde, taburesinde oturuyordu. Gözleri dalgındı. Yaşı artık iyice ilerlemişti. Birkaç sene daha çalışıp ondan sonra köşesine çekilmeyi düşlüyordu hep. Arzu iyi bir evlilik yaparsa, onun yanında kendisine verecekleri bir odanın içinde günlerini torunlarını severek, balık tutarak, bir şeylerle meşgul olarak geçirmeyi planlıyordu.

Arzu babasının yemeğini hazırladıktan sonra karşısına oturdu: - Kaçta gideceksin? Kadim Efendi omuzlarını kaldırdı: - Yemeğimi yiyip çıkarım kızım. Ne vardı?