Seçkin Başkan

Nejat telefonunu kaldırdı. Sekreteriydi arayan. - Bir ziyaretçiniz var Nejat Bey, Boran Holding yönetim Kurulu Başkanı Cevdet Boran. Nejat bir anda buz gibi olduğunu hissetti. Hayatının en büyük acısını çektiği olaylarda başrolü oynayan bu adam şimdi karşısındaydı. Kendisine hakim olmak için çaba sarf ederek yerinden kalktı ve sekreterine cevap verdi:

Bahar odasına girip kapıyı kapattı. Umut dikkatle annesine bakıyordu. Genç kadının yatağının üzerine oturup uzaklara daldığını görünce yanına geldi:

Bahar salona girer girmez kötü bir şeyler olduğunun farkına vardı. On iki senedir bu evde bir yabancı gibi yaşıyordu.

Cevdet Bey sıkıntılı bir şekilde girdi salona. Kamuran Hanım dikkatle baktı hayat arkadaşının yüzüne. Bir derdi olduğunu hemen anlamıştı. Elindeki kitabı katlayıp sehpanın üzerine bıraktı ve ayağa kalktı:

Bahar yardımcı kız Şengül'ün kapıyı çalmasıyla okuduğu kitaptan başını kaldırdı: - Efendim Şengül? Ne var? - Özlem Hanım geldiler efendim. Sizi salonda bekliyorlar.

O gece çok geç vakit geldi evine Nejat. Daha tam yerleşmiş sayılmazdı evine ama yine de düzene girmişti birçok şey. Her gün sabah bir kadın geliyor, evin işlerini yapıyor, yemek hazırlıyor ve gidiyordu. İrfan Beyin karısı Selma Hanım bulmuştu bu yardımcıyı. Aydınlı bir kadındı. Bir oğlu vardı ve üniversitede okutuyordu çocuğunu.

Nejat Özlem'in yanındaki orta boylu, gözlüklü adama dönüp gülümsedi:

İrfan Bey hemen gereken girişimleri başlatmış, Nejat'ın Amerika'daki itibarlı üniversitelerden birine kaydını yaptırmış ve yüksek lisansını tamamlaması için gereken imkânları oluşturmuştu. Üç senelik bir eğitimin ardından Türkiye'ye dönen Nejat, İrfan Beyin İzmir'deki holdinginde işe başlamıştı.

İstanbul'un en lüks otellerinin birindeki balo salonu oldukça kalabalıktı.

Bahar telefonu kapattıktan sonra öleceğini zannetmişti. Hiç hazırlıklı olmadığı bir anda yakalanmıştı Nejat'a. Onun sesini duyunca bütün kanı iliklerinden çekilmiş gibi hissetmişti kendisini. O konuşurken onu sevdiğini haykırmamak için zor tutmuştu kendisini. Yumruklarını sıkmış, tırnakları avuçlarına batarak kanatmıştı ellerini. Dişleri sıkılmaktan zonkluyordu. Gözyaşları yağmur gibi süzülüyordu yanaklarından. Hayatını bitirdiğini düşünüyordu bu konuşmayla. Bundan sonra gelecekten hiçbir beklentisi kalmamıştı.

Ameliyatın üzerinden beş gün geçmişti. Nejat ilk yürüme denemesini o gün sabah yapmış ve başarılı olmuştu.

Ameliyat son derece başarılı geçmişti. Yaklaşık yedi saat süren operasyonun sonunda Nejat yoğun bakıma alınmış, doktor kontrolünde takip ediliyordu.

Nejat hastaneye iner inmez hemen hemşireler ve hastabakıcılar tarafından sarıldı etrafı. Herkes son derece kibar bir şekilde ilgileniyordu genç adamla. Doktor sevimli bir insandı. Nejat'ın İngilizcesi doktoruyla anlaşmasına yetiyordu. Kan tahlilleri ve tomografiler alındı. Doktorun söylediğine göre ertesi gün sabah ameliyata alınacaktı ve bu mesele yüzde doksan kökünden halledilecekti. Genç adam heyecanlıydı. Türkiye'ye telefon etmek istediğini söylediği zaman doktorun yüzü bir an karıştı.

Cevdet Bey ve Kamuran Hanımın keyfi, yerine gelmişti.

Özlem dehşet içinde dinliyordu arkadaşını: - Ne yani sen şimdi boşanma davası mı açtın?

Havalimanı kalabalıktı. Bir görevli Nejat'ın tekerlekli sandalyesini itiyor, yanı başında hızlı adımlarla yürüyen Bahar ise durmadan konuşuyordu:

Doktor ayakta karşıladı genç karı kocayı. Birkaç hoş beşten sonra arkasına yaslandı:

Nejat artık iyice toparlanmıştı. Doktorun sabah verdiği müjdeyi Bahar'a söylemek için sabırsızlanıyordu.

Bahar şaşkın gözlerle baktı babasına. Bir an için neler olup bittiğini anlayamamıştı. Babasının sözleri kulaklarında çınlıyordu. Silkelendi:

Nejat Bahar'ın uzattığı kaşıktan bir yudum kompostosunu içtikten sonra gülümsedi: - İyi ki evlenmişim seninle, yoksa bu halde bana kim bakardı?