Seçkin Başkan

Şengül'den babasının eve geldiğini öğrenir öğrenmez saçlarını tarayarak salona indi. Cevdet Bey sofraya oturmuş, yemeğine başlamak üzereydi. Kamuran Hanım da tam karşısındaki yerini almıştı. Yaşlı adam kızını görünce yüzü aydınlandı: - Bahar, gel bakalım... - Merhaba baba, nasılsın?

Bahar uzun bir uykudan sonra gözlerini açıp şaşkın bir şekilde bakındı çevresine. Bir an kendini toparlayamamış,

Gereken bütün işlemler tamamlanmış, ambulansla havalimanına getirilen Nejat uçakla İstanbul'a nakledilmişti. Haydarpaşa GATA hastanesine yatırılmış, tedavisine kaldığı yerden burada devam edilmeye başlanmıştı. Bahar kocasını hastaneye yerleştirdikten sonra bir taksiye atlayıp eve gitti. Ayakta duracak hali yoktu. Bir haftadır toplam on saat ya uyumuştu ya da uyumamıştı. Kendisini yapayalnız hissediyordu. Kapıyı açan Şengül hafif bir çığlık attı onun yüzünü görünce:

Ameliyatı yapan doktor odasında masasının başında oturmuş, ellerini birbirine kenetlemiş, gözleri kısık, karşısındaki çaresiz bir yüzle yalvarırcasına bakan genç kadını süzüyordu. Bahar inler gibi bir sesle sordu: - Bundan sonra ne yapacağız doktor?

Saatler geçmek bilmiyordu. Bahar kocasını sadece küçük dikdörtgen bir camın arkasından görebilmişti.

Bahar'ın çığlığını duyan Özlem ve Kamuran Hanım hızla odaya girdiler. Bahar donup kalmıştı. Elindeki ahize yerdeydi. Özlem hemen ahizeyi aldı:

Bahar'ın içinde tarifsiz bir sıkıntı vardı. Bu nedenle Özlem'e telefon etmiş, işi yoksa gelmesini istemişti.

Helikopter Diyarbakır askeri havaalanına iner inmez ambulans apronda hızla ilerleyerek yanaştı. Sağlık görevlileri sanki zamanla yarışırcasına yaralıyı indirip sedyeye koydular ve ambulansa yerleştirdiler. Hastane görevlileri gelen yaralı askerden haberleri olduğu için bekliyorlardı.

Etraf ağır bir sis altındaydı ve soğuk insanın iliklerine işliyordu. Nejat takım komutanı olarak en önde gidiyordu.

Ayrılık oldukça dokunaklı olmuştu. Nejat'ın boynuna sarılan Bahar dakikalarca öyle kalmış, gözyaşlarıyla genç adamın omzunu sırılsıklam yapmıştı.

Ayrılık günü gelip çattığı zaman Bahar bütün geceyi ağlayarak geçirmişti. Sabaha karşı daldı uykuya.

Bir hafta göz açıp kapayana kadar geçmişti. Nejat ve Bahar uzun bir ayrılığın öncesindeki tek beraberlikleri olan bu zamanı en iyi şekilde değerlendirmek için çabaladılar.

Bahar yatağına uzanmıştı. Kitap okumaya çalışmış ama başaramamıştı. Saatler ilerledikçe merakı da fazlalaşıyor, tedirginlikler sarıyordu her yanını. Tam kalkmak üzereyken başucundaki telefonun sesiyle irkildi. Yüreği fırlayacakmış gibi atıyordu. Hemen aldı ahizeyi eline. Heyecan içindeydi:

Nejat acemi dönemini rahat geçirmişti. Vatan görevini yapmanın verdiği onuru tüm kalbiyle hissediyordu. İki veya üç günde bir karısıyla konuşuyor, mümkün olduğunca ona mektup yazıyor, bu hasret günlerinin bitmesi için sabırla dua ediyordu. Üç ay göz açıp kapayana kadar geçti.

Otobüs motorunu çalıştırır çalıştırmaz Bahar gözyaşlarına boğuldu. Nejat sımsıkı sarıldı karısına, sevgiyle kokladı onun saçlarını:

Bir ay göz açıp kapayana kadar geçmişti. Nejat otobüsten iner inmez kendisine doğru koşarak gelen karısına kollarını açtı. İki genç hasretle sarıldılar birbirlerine. Bahar ağlamaya başlamıştı. Nejat onun saçlarını okşadı: - Neden ağlıyorsun hayatım? Bak zaman akıp gidiyor işte. Bu da geçecek.

Bahar telefonda ağlamaklıydı:

İrfan Bey, Nejat'ın tahsili boyunca ona burs yardımı yaparak okumasına yardımcı olmuş hayırsever bir iş adamıydı.

Patron gözlerini kısarak dikkatle baktı genç adamın yüzüne:

Cevdet Bey telefonu kapattıktan sonra koltuğuna yaslandı. Dudaklarında hırslı bir gülüşün izleri vardı. Kendi kendine söylendi: