Ümit Aktan

Galatasaray, zaman zaman Sergen'in yetersiz kadrosundan baskı da yedi, pozisyon da verdi.

Şunun şurasında maçlara az kaldı ve biz tekrar saha dışı dedikodularla, saha içi itiş kakışlara dönüyoruz. Maç analizi yapalım diyoruz; saha dışı manevralar daha hareketli. Saha dışına kulak verelim diyoruz, davul gibi gerilmiş toplumu en güçlü eğlencesi sayesinde daha beter geriyoruz.

Yıl 1922... İşi ayakkabı boyacılığıydı...

ÖNSÖZ: Kimse her şeyi bilemez. Bildiğini sanır da bilmediğini bilemez...

Şimdi yazacaklarımı sakın ola ki '3 Temmuz" serüvenine bağlamayın. O konuyla ilgili olarak çok kullanıldı bu retorik ama başlığım bu kez daha farklı bir açıdan; 'Galatasaray'ın Kurumsallığı' üzerine bir yüzücünün 'hapı yutması' ile ilgileniyor...

"Burak'ın enfes kafa şutu; bakın vuruşu demiyorum çünkü uzun zamandır ilk defa kafasıyla şut attığını gördüm ki, maçı tamamen orada kopardı"

Arkasına bakmadan oynayan tek oyuncudur o. Açıları bilmesi, terlemiyorsa bile sıcak durabilmesi, yoğun konsantrasyonunu asla yitirmemesi gerekir. Yalnızdır. Takımın yediğinin faturası ona kesilir hep. Yalnızdır. Küfürlerin de kucağındadır hep.

Ümit Özat'ın 'Kadıköy'de etekle gezerim' gibi müstesna (!) yorumların yapıldığı bir ülkenin holiganı da sahaya inmiş bulabilir kendini.

Top oyundayken durdurduğu için atışla başlatamazdı; hakem atışı da doğru diyelim. Ama niye topu Donk'un önüne bıraktı; işte orası meçhul ve nedenini herhalde Barış Şimşek bile bilmiyordur

Bir kez daha "taksitle de olsa" oynanmış bir kader maçını göremeden "bir Çarşamba yazısı" geldi çattı kapıma. Sonuç ne olursa olsun benim genel kanımı değiştirmeyeceği için, Türk futbolunun manzarasını karşıma alıp başlıyorum ver yansına...

G.Saray maçı kilitlediğinde ve Kopennag'dan gelen haberin en azından UEFA devamını cebimize koyduğu sırada maç kara mahkûm oldu

Öndeki baskıyı unutmuş bir takıma dönüşen bu 'yeni Galatasaray'ın' genele sevimsiz geldiği apaçık ortadadır...

Takım halinde düşünmek ve hareket etmek, birinin hatasını hepsinin üstlenmesi, birinin kavgasına hepsinin girmesi, bir futbol ekibinin başarısının temelidir. Sadece kulübesindeki görüntüleriyle bile F.Bahçe hak ettiği yerde duruyor.

Bu hafta bana ayrılan yeri bir güzelliğe adamak istedim. Yaşadığım bir güzelliği, farkına vardığım bir sosyal paylaşımı sizlerle paylaşmadan gitmeyeyim ve bir kere de eleştirilerden sıyrılıp 'bir olumlu olay'ın yansımalarını yorumlayayım istedim...

Galatasaray yaptığı hamlelerle kendi geleceğine bir düğüm attı ki, kimse çözemez artık. Türkiye Futbol Federasyonu ise her tarafı kopmuş Türk Milli Takımı'na bir düğüm attı ki, artık kimse yumağı çözüp birbirine dolayamaz. Yaptığı belki de tek doğru iş Fatih Terim olmuştur Sayın Demirören'in...

2 maç üst üste üstündekilerle oynayıp arada da Real Madrid'e konuk olmak ve Juventus ile final maçı oynamak; Nişantaşı'nda bir taksi bulup İstinye Park'a gidemeyen bir teknik direktör için biraz fazla değil mi?..

"Mancini, Ersun Yanal'ın hasta yatağındayken bile düşünüp çare üretebileceği bir kadro ve oyun planı sürdü sahaya"

Bu benim Fatih Terim ile Galatasaray'ı ilişkilendirdiğim son yazım olsun. Bir dahaki evliliğe kadar bu boşanmanın ardından beklemeye geçiyorum. Zaten ne kongre ne de basın toplantıları benim işim olamazdı. Kopenhag için geç kalıyorum, Derbi içinse çok erken..

Analizi yapılamayacak bir maçın üç puanı tertemiz bir oyun sunan Konyaspor'a gitmediyse bunun tek nedeni oyuncu kalitesinin farkıdır, ama asla oynanan oyunun farkı değildir...

Bir "gergin" kongre "akıl oyunları" şekline değil, "saray entrikaları" durumuna dönüştü. Ligin seyrine ise müdahaleler yapıldığı kanısı yaygın. Her kesimdeki futbol aktörlerinin bir planı var ama projesi yok maalesef...