Ümit Aktan

Genelde incittik o bir grup insanı. "Yerden yere vurmak" ile "yere göğe sığdıramamak" arasında 1 ay boyunca dolaştırdık durduk. Türkiye'nin tüm dinamiklerini dinamitleyen o oyuncu ve teknik adam grubunu biz parçalamaya çalıştıkça tüm dünya örnek alınacak yönlerini keşfetti. İlgileniyordular bizimle, ama sonunda saygıya kadar taşıdılar bizi...

Biz büyük bir yanlış yapmışız. Aziz yorumcularımız, eline su dökülemez yeni yetme muhabirlerimiz ve buradan kupaya bir şekilde göz atan, hayatında hiç maça gitmemiş radyocularımız, hatta sporu yurt dışı etkinliği sanan ve sportif etkinliklere tebelleş olan spor dışındaki yazarlarımıza göre, bu işi en az bilen adamı, hatta hiç bilmeyen birini milli takımın başına şef yapıp oraya göndermişiz.

Bu muhteşem futbol gecesinin içinden futbol anılarımın yer aldığı arşivime koyacağım birkaç fotoğraf vardı. İlk gördüğüm resimde "karşımda kimse duramaz" diyen hafif kasıntı ve burnu yukarıda bir Hollanda buldum.

Beceremediğimiz şeylerden biridir, "bittikten sonra yenisine bakmak." Bir kahvehanede oturan bir ademin bile bir radyoya mesaj atıp "şu kadroyu verin Fatih'e, bugün bunu çıkarsın" diyecek kadar bilgiye hürmet etmemekte de üstümüze yoktur.

Yunanistan bu kupada iflas eden futbol zihniyetlerinden biriydi. Bir önceki kupayı "oynatmadan" ve hatta "oynamadan" kazanmayı başarmışlardı.

Benim bakışım biraz farklı gelebilir ortalamaya, ancak mecbur da değilsiniz benim penceremden bakmaya. Gazetemin bana ayrılan şu kadarlık arazisine kendi fikirlerimi dökmek zorundayım. Avrupa'nın kupasına kendi gözümle bakıyorum ve çok fazla kötümser olamadığım gibi, iyi şeyler de arayıp bulabiliyorum. Sanki bu ülkenin, dünyayı sarsacak mimarları, beyin cerrahları, bilim adamları ve sanatçıları varmış gibi futbolcularımızın herkesi yenmesini, olası bir finali bile kaybetse salya-sümük saldırmamızı hazmedemiyorum.

Adamların bizden çok fazlası vardı. Ne tarafına önlem alsak, öbür tarafından zorlanacağımız başından belliydi. Düşünsenize...

Çarşı ve Hakan Şükür, "kendi elleriyle kendilerini" feshettiler. Tarihteki yerlerini almaya hazırlanıyorlar. Ancak şu iyi biline ki; ikisi de "aidiyet" nedeniyle yok olamazlar ve yok edilemezler. Doğru zamanda çekilmeyi ve bunu şık bir şekilde yapmayı becerdikleri takdirde beslendikleri ve büyüdükleri camialarının içinde yine yerlerini alacaklardır. Çarşısız Beşiktaş, Şükürsüz G.Saray olamaz.

Açıklıyorum. G.Saray'ın Avrupa hüsranı olan Bayern Leverkusen macerası ile F.Bahçe'nin şampiyonluğu kaybetmesinin ana nedenini açıklıyorum. Kimsenin itiraf edemediği, bilenin de yazmaya yüreğinin yetmediği iki çok önemli gerçeği açıklıyorum. Benim bu yazdıklarıma kimse "yanlış" demeyecek, diyemeyecek. Sadece kızıp "niye yazdın" diyecekler.

Başlığı aslında bir süredir kullanmaktaydım ama Metin Tekin'in bir röportajında vurgulaması nedeniyle portföyüme alıyorum tekrar. Malumunuz, Avrupa şampiyonasına "kendimizi hatırlatmaya" gidiyoruz dedi Fatih Terim. Pozitif ve "aktif dinlenme" görüntüleriyle bezenmiş hazırlık kampı giderek şiddetleniyor. Bizimkiler oraya çok ciddi biçimde eğlenmeye gitti anlaşılan

Yokluk edebiyatı diye adlandırılan şey, aslında tam bir yokluk edebiyatıdır. Rakiplerinin "ağlama - acındırma - sızlanma - mızıldanma" gibi isimler koyduğu durumun taaa dibinden çıkıp gelmiştir G.Saray... Bunu kendi içindeki dinamikleri harekete geçirmek için kullanmış, doğru kullanmış ve başarmıştır. Oyuncuların "cebine" girmeye çalışan rakibine karşı, oyuncularının "kalbine" girmeyi başararak şampiyon olmuştur. "Ruh" denilen kavram, parasını verip köşedeki bakkaldan satın alınamadığı gibi, Avrupa'dan filan da getirtilemiyor.

Maç öyle bir maç ki, ne taktik değerlendirme ne de kadro rotasyonundan söz etmenin hiçbir anlamı yok. Gerdeğe giren damat heyecanı, yönetiminden teknik heyetine, futbolcusundan taraftarına kadar basmış herkese..

Levent Tüzemen'in "melez yönetici ve melez hoca" sözcüklerini iznini alarak kullanacağım. Sivas kanadı için kullandı bu deyimleri. PAF takımı şampiyon olan Sivas'ı ne kadar kutlamak gerekiyorsa, esas kulübüne ziyaretini çok kritik bir maçın üç gün öncesine denk getiren Odyakmaz'ı da o kadar eleştirmek gerekiyor. Tabii; "gözlemciler" ekibinin başını da. F.Bahçe'ye esas hizmet, "korkmadan" gerçekleri dile getirmekten geçer. Yoksa bir kez daha halının altına iteleyeceğiz kiri pası ve öteleyeceğiz derdi gamı...

Kural koymakla kurala uymak arasındaki tercihini çoktan yapmıştı F.Bahçe... Kural koyan olmayı seçmişti. Kurallara uymak pek umurunda değildi. Belirleyen olmak, muhteşem yaptıkları işti; yani, sporun ticaretini sporun ruhunun önüne çekmekti dertleri. Gücünü sınırsız zannediyordu. Tayin eden iken, ziyan eden oluverdi. Lig dönebilir ve F.Bahçe yine de şampiyon olabilir ama artık aynaya bakmaları ve bazı gerçeklerle yüzleşmeleri zamanıdır.

5 bin volt çıplak kabloyu elle tutmuş gibi 20 bin insan hazirunda. Milyonlarcası ekran başında. Tek yabancılı G.Saray ile Türk Milli Marşı'nı söyleyebilen sadece üç oyuncusu olan F.Bahçe düğümden düğün çıkarmak üzere topun başında...

Bu pazar gecesi F.Bahçe istediğini alacak bana göre Ali Sami Yen'de. Ancak "bağlantılı kalemlerin" üzüldüğü, kendilerinin almak zorunda kalmaları. Onlar "zorunda kalmayı" pek sevmezler. İsterler ki; pişirsinler ve ağızlarına düşürsünler. En büyük hedefleri Ali Sami Yen'de G.Saray'ı yenmek tek hedeftir onlar için. Aksi ise mutlaka "dış etkenlerle" oluşmuştur.

Yenilirse "Şerefsiz", yenerse "Şerefli" olacağını söyledi, hafta boyunca ipi başkasının elinde olan yazarlar. Gerdiler davul gibi, şerefi sorgulanması gerekenler!..

Bağrından yetişme Bülent Korkmaz'ın tohumlarını ektiği bir takıma karşı kupanın ardından, yine bağrından yetişmiş Abdullah Avcı'yı sinesine döndüremediği günlere denk geldi çifte kavrulmuş başarı muhabbeti Galatasaray'ın...

Chelsea maçında Abramoviç'in koskoca Chelsea'sinin 20 dakikaya yakın Drogba'yı da geri getirip 11 kişiyle kapanması. Dünya gözüyle bunu gördüm ya, gam yemem artık. Dönüşündeki maçta ise Kayserispor'un ahı tuttu diyorum. Halis Özkahya bile penaltı uydurdu ama ilahi gücün adaleti maçı berabere yapıverdi. Üstelik uzatmanın uzatmasında. Tıpkı Kayseri maçının uzatmasının cabasındaki gibi...

Her şey çok büyük ve fazlaydı, tıpkı hayallerimizin kocamanlığı gibi.Güneşin olmadığı bir ülke olduğu için "güneşin batmadığı imparatorluğun" Chelsea'si 1 milyon sterlin harcıyor yılda, suni güneş ışını ve ısısı üretip stadın üstüne maç olmadığı günlerde verebilmek için.